روی دوشم چقدر سنگین بود، واژه های پر از پریشانی آمدی و به نظم آمده اند، حرف هایم، بدون برهانی به رخِ آینه کشیدی تو، عشق را وقت یا علی گفتن من "بله" گفتم و تو بعد ازآن، قول دادی همیشه می مانی تا نگاهت به آسمان افتاد، سرخ شد گونه ی انارِ سپید دل من ریخت؛ شعر جاری شد، چشمهایت، سکوتِ طوفانی گاه دلگیرم از زمین و زمان، شانه های تو قله سبلان پا به پایت صعود خواهم کرد، چون شروع بدون پایانی قد کشیده درخت خانه ی ما، غنچه هایش شکوه مادری اند ابرها میدوند تا برسند، گونه ات پاک و بوسه بارانی زنگ در روزها، چه غمگین است منتظر کنج خانه می خوابد تا بیایی و پر زند از شوق، عصرها ساعت غزل خوانی چای صبحانه با تو شیرین شد، تلخی روزگار یادم رفت تازه و گرم می شود این بیت، سنگکِ کنجدی، عجب نانی بوسه واجب شده ست بردستت، روزیِ ما حلال شد با تو بازوانت، غرور مستحب است، "هدیه" هستی برایم، "احسانی" سی و هفت عاشقانه ی آرام، سمبل با اراده ی تقویم از وقار و درستی ات پیداست،همسرِ بی نظیرِ آبانی #هدیه_ارجمند #سید_احسان_طیرانی #تولدت_مبارک_همسر_بی_نظیرم https://eitaa.com/hediyearjmand