eitaa logo
❣کمال بندگی❣
1.6هزار دنبال‌کننده
15.3هزار عکس
7.1هزار ویدیو
40 فایل
اگــر یـکــ نــفـر را بـه او وصـل کــردی برای سپاهش تــــــو ســــــــردار یـــاری 💫یا صاحب الزمان💫 🌹کپی با ذکر صلوات آزاد است🌷🌼 @kamali220 🌹ارتباط با مدیر↖️↖️ ادمین تبادل↙️↙️ @Yare_mahdii313
مشاهده در ایتا
دانلود
اگر مهری به دل دارم ، اگرعشقی به سر دارم یقینا مــادرم داده و یـا ارث از پــدر دارم چو مـادر یاورم باشد ، پـدر باشد دعـا گویم نه از بیـگانه بـاکـم هست ، نه پـروا از خـطـر دارم eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
جنگ را متوقّف كنيد! حسين مى خواهد نماز بخواند. اين دستور عمرسعد است. خنده اى همراه با مكر و حيله بر لبان عمرسعد نقش مى بندد. او نقشه اى در سر دارد. آرى! او به تيراندازان مى گويد كه آماده دستور او باشند. او مى خواهد حسين(ع) را به هنگام نماز خواندن شهيد كند. امام حسين(ع) آماده نماز مى شود. اين آخرين نمازى است كه امام به جا مى آورد. اكنون كه آن حضرت به نماز ايستاده است، گويى دريايى از آرامش را در تلاطم ميدان جنگ شاهد است. ياران و جوانان بنى هاشم پشت سر امام ايستاده اند. چه شكوهى دارد اين نماز! آنجا را نگاه كن! يكى از ياران كنار امام حسين(ع) ايستاده است. آيا او را مى شناسى؟ او سعيد بن عبدالله است. چرا او نماز نمى خواند؟ آرى! او امروز نماز نمى خواند، زيرا ظهر امروز نماز او با ديگران فرق مى كند. او مى خواهد پروانه شمع وجود امام باشد. عمرسعد اشاره اى به تيراندازان مى كند. آنها قلب امام را نشانه گرفته اند و سعيد بن عبد الله، سپر به دست، در جلوى امام ايستاده است. از هر طرف تير مى بارد. او سپر خود را به هر طرف مى گيرد، امّا تعداد تيرها بسيار زياد است و از هر طرف تير مى آيد. سعيد خود را سپر بلاى امام مى كند و همه تيرها را به جان و دل مى پذيرد. نبايد هيچ تيرى مانع تمام شدن نماز امام بشود. اين نماز، طولانى نيست. تو مى دانى كه در هنگام جنگ، نماز چهارركعتى را دو ركعت مى خوانند و به آن نماز خَوف مى گويند. همه آسمان چشم به اين نماز و اين حماسه دارند. نماز تمام مى شود و پروانه عاشق روى زمين مى افتد. او نماز عشق خويش را تمام كرد. سيزده تير بر پيكر او نشسته و خون از بدنش جارى است. زير لب دعايى مى خواند. آرى دعاى بعد از نماز مستجاب مى شود. آيا مى خواهى دعاى او را بشنوى؟ گوش كن: "بار خدايا! من اين تيرها را در راه يارى فرزند پيامبر تو به جان خريدم". امام به بالين او مى آيد و سر سعيد بن عبد الله را به سينه مى گيرد. او چشم خود را باز مى كند، لبخند مى زند و مى گويد: "اى پسر رسول خدا! آيا به عهد خود وفا كردم؟" اشك در چشم امام حلقه مى زند و در جواب مى فرمايد: "آرى! تو در بهشت، پيش من خواهى بود". چه وعده اى از اين بهتر! چشم هاى او بسته مى شود. <=====●○●○●○=====> eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
اكنون نوبت زُهير است كه جان خود را فداى امام حسين(ع) كند. با آنكه او بيست روز است كه شيعه شده، امّا در اين مدّت، سخت عاشق و دلباخته امام خود گرديده است. او نزديك امام مى شود و مى گويد: "آيا اجازه مى دهى به ميدان مبارزه بروم؟". امام به زُهير اجازه مى دهد و زُهير به ميدان مى آيد و چنين رَجَز مى خواند: "من زُهيرم كه با شمشيرم از حريم حسين پاسدارى مى كنم". رقص شمشير زُهير و طنين صداى او، لرزه بر اندام سپاه كوفه مى اندازد. او مى رزمد و شمشير مى زند و عدّه زيادى را به خاك زبونى مى نشاند. عطش بيداد مى كند و زُهير نيز تشنه است، امّا تشنه ديدار يار! با خود مى گويد دلم مى خواهد يك بار ديگر امام خود را ببينم. پس به سوى امام باز مى گردد. همه ايمان و عشق و باور خويش را در يك نگاه خلاصه و تقديم امام مى كند. او به امام مى گويد: "جانم به فداى تو! امروز جدّت پيامبر را ملاقات خواهم كرد". امام نگاهى به او مى كند و مى فرمايد: "آرى، اى زُهير! من نيز بعد از تو مى آيم". زُهير به ميدان برمى گردد. دشمن او را محاصره مى كند و به سويش تيرها و نيزه ها پرتاب مى كند. بدين ترتيب پس از لحظاتى، او پر مى كشد و به ديدار پيامبر مى شتابد.. <=====●○●○●○=====> eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
‌‌🌷مهدی شناسی ۱۹۴🌷 🔷زیارت آل یاسین🔷 🌹و ان رجعتکم حق لا ریب فیها🌹 ◀️قسمت سوم 💠رجعت در روایات💠 🍃در بین متون روایی، بیانات زیادی از ائمه نقل شده که بر حقانیـت و لـزوم اعتقـاد بـه رجعـت تاکید می کند. این روایات به حدی زیاد است که بزرگانی چـون شـیخ طوسـی ، علامـه مجلسـی و دیگران، تصریح به متواتر بودن این روایات کرده اند. 🍃 در بعضی روایات اعتقاد به رجعت جزء اعتقادات شیعه شمارش شده و فرموده اند کسی که به شـش چیز اعتقاد داشته باشد مومن است و در بین آن شش مورد، ایمان به رجعت هم ذکر شده است. . 🍃در بعضی روایات ائمه طاهرین پیوند و ارتباط خود را از کسی که اعتقـاد بـه رجعـت نداشـته باشد، سلب نموده اند و فرموده اند:"از ما نیست کسی که بـه رجعـت ما ایمان ندارد. 💠 رجعت در زیارات💠 🍃 عقیده رجعت آنچنان در اعتقادات شیعه اصالت داشته که حتـی در زیـارات و ادعیـه متعـدد بـه آن توجه شده است. علاوه بر زیارات جامعه که برای هر امـامی خوانـده مـی شـود مثـل زیـارت جامعـه،در ادعیه و زیارات مهدوی نیز به این آموزه التفات ویژه شده اسـت و حـدودا بیسـت فـراز زیارت مرتبط با رجعت در ادعیه و زیارات مهدوی وجود دارد و در آنهـا بـا عبـارات گونـاگون بـه مسـأله ی رجعت اشاره شده است. 🍃گاهی اصل اعتقاد به رجعت مدنظر بوده و بر اعتقاد به آن تاکید شده، گاهی آرزوی رجعت و حضور در رکاب امام در خواست شده و در بعضی از فرازها هدف از رجعـت در قالـب زیارت و دعا بیان شده است. 🍃در زیارت سرداب سامرا چنین می خوانیم :" اللَّهم إِنِّی أَدینُ لَک بِالرَّجعۀِ بینَ یـدی صـاحبِ هذه الْبقْعۀِ الْغَوثَ الْغَوثَ الْغَوثَ یا صاحب الزَّمان؛ خـدایا مـن معتقـد هسـتم بـه رجعـت در دوران صاحب این بقعه ی شریف" و سپس در خواسـت کمـک از امام مهـدی علیه السلام می کنیم. 🍃در یکی از زیارات امام مهدی به ایشان عرضـه مـی داریـم:"اگر قبل از ظهـور شـما مـرا مـرگ دربرگرفـت، از خداونـد سبحان می خواهم بر محمد و آل او صلوات و درود بفرستد و میخواهم بازگشت بـه دنیـا در زمان ظهورت و رجعت در ایام حکومت شما را برای من قرار بدهد." 💖🌹💖🌹💖🌹💖🌹💖 eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
هدایت شده از 🌷دلنوشته و حدیث🌷
ــ فرزندم! تو بايد راه پدر را ادامه دهى. مى بينى كه امام حسين(ع) تنها مانده است. ــ مادر! من آماده ام تا جان خود را فداى امام نمايم. مادر پيشانى نوجوانش را مى بوسد و پيراهن سفيدى بر تنش مى كند. شمشير به دستش مى دهد و بند كفش هايش را مى بندد. اكنون نوجوان او آماده رزم است. مادر براى بار آخر نوجوانش را در آغوش مى گيرد و مى گويد: "پسرم، خدا به همراهت!". سپس او را تا آستانه خيمه بدرقه مى كند. مادر در آستانه خيمه ايستاده است و شكوه رفتن پسر را مى نگرد. او در دل خويش با امام خود سخن مى گويد: "اى مولاى من! اكنون كه نمى توانم خودم تو را يارى كنم، نوجوانم را تقديمت مى كنم، باشد كه قبول كنى". همه نگاه ها متوجّه اين نوجوان است. او مى آيد و خدمت امام مى رسد. امام حسين(ع) مى بيند كه عَمْرو بن جُنادَه در مقابلش ايستاده است. پدرش جناده در حمله صبح، شربت شهادت نوشيد. او به امام سلام مى كند و پاسخ مى شنود. امام مى فرمايد: ــ اى عمرو، مادر تو عزادار و سوگوار پدرت است. تو بايد كنار او باشى، شايد او به ميدان آمدن تو را خوش نداشته باشد. ــ نه، مولاى من! مادرم، مرا نزد شما فرستاده است. امام سر به زير مى اندازد. عَمْرو منتظر شنيدن پاسخ امام است. امام مى گويد: "فرزندم، داغ سنگين پدر كافى است. مادرت چگونه داغى تازه را طاقت مى آورد. مادرت را تنها نگذار"، امّا عَمْرو همچنان اصرار مى كند. آنجا را نگاه كن! مادر كنار خيمه ايستاده است و با نگاهش تمنّا مى كند. سرانجام امام اجازه مى دهد و عَمْرو به سوى ميدان مى رود. او شمشير مى كشد و به سوى ميدان مى تازد. در آغاز حمله خود چند نفر را به خاك و خون مى كشد، امّا دشمنان او را محاصره مى كنند. گرد و غبار است، نمى دانم چه خبر شده است؟ آن چيست كه به سوى خيمه ها پرتاب مى شود؟ خداى من! اين سر عَمْرو است. مادر مى دود و سر نوجوانش را به سينه مى گيرد و بر پيشانى معصوم او بوسه اى مى زند و با او سخن مى گويد: "آفرين بر تو اى فرزندم! اى آرامش قلبم". اى زنان دنيا! اى مادران! نگاه كنيد كه چه حماسه اى در حال شكل گيرى است. به خدا هيچ مردى در دنيا نمى تواند عمق اين حماسه را درك كند. فقط بايد مادر باشى تا بتوانى عظمت اين صحنه را درك كنى. سرِ جوان در آغوش مادر است او آن را مى بويد و مى بوسد، امّا اين مادر پس از اهداى گل زندگيش به امام، يك كار عجيب ديگر هم انجام مى دهد. او رو به دشمن مى كند و سر فرزندش را به سوى آنها پرتاب مى كند. او با صداى رسا فرياد مى زند: "ما چيزى را كه در راه خدا داديم پس نمى گيريم!". آسمان مى لرزد و فرشتگان همه، متعجّب مى شوند. نگاه كنيد كه چگونه يك مادر قهرمان، ايثار و عشق واقعى را نمايش مى دهد. ما كربلا را خوب نشناختيم و آن را در گريه و زارى خلاصه كرده ايم. كربلا هم گريه دارد و هم گريه نكردن. به نظر من يكى از عظمت هاى كربلا در گريه نكردن اين مادر است. او داغ جوان ديده و دست هايش از خون سر جوانش رنگين شده است، امّا با اين وجود گريه نمى كند. شايد به زبان آوردن اين وقايع كار آسانى باشد، امّا به خدا تا انسان مادر نباشد، به اوج اين حماسه ها پى نمى برد. اين شير زن كربلا، چنان كارى كرد كه تاريخ تا ابد مبهوت او ماند. <=====●○●○●○=====> eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
ــ عَوْن، نگاه كن! على اكبر نيز، شهيد شد. حالا نوبت توست و بايد جانت را فداى دايى ات حسين كنى. ــ چشم، مادر! من آماده ام. زينب (س)، صورت فرزند خويش را مى بوسد و او را تا كنار خيمه بدرقه مى كند. آرى! زينب يك دسته گل براى برادر دارد، يك جوان رشيد! زينب آنجاست، در آستانه خيمه ايستاده و به جوانش نگاه مى كند. عَون خدمت دايى مى آيد و اجازه ميدان مى گيرد و به پيش مى تازد. گوش كن! اين صداى عَون است كه در صحراى كربلا مى پيچد: "اگر مرا نمى شناسيد، من از نسل جعفر طيّارم! همان كه خدا در بهشت دو بال به او عنايت فرموده است". نام جعفر طَيّار براى همه آشناست و عَون از پدربزرگ خود سخن مى گويد. مردى كه دستهايش در راه اسلام و در جنگ حُنَيْن از بدن جدا شد و به شهادت رسيد. پيامبربارها فرمود كه خدا در بهشت به جعفر دو بال داده است. براى همين، او را جعفر طيّار لقب داده اند. جعفر طيّار پسرى به نام عبدالله دارد كه شوهر حضرت زينب(س) است. او نماينده امام حسين(ع) در مكّه است و براى همين در آن شهر مانده است، امّا فرزندان خود عَوْن و محمّد را به همراه همسرش زينب(س) به كربلا فرستاده است. عون و محمّد برادر هستند، امّا مادرِ عون، زينب(س) است و مادر محمّد، حَوْصاء نام دارد كه اكنون در مدينه است. ساعتى پيش محمّد نيز، به ميدان رفت و جان خود را فداى امام حسين(ع) كرد. اكنون اين عون است كه در ميدان مى جنگد و شمشير مى زند و دشمنان را به خاك سياه مى نشاند. دستور مى رسد تا عَون را محاصره كنند. باران تيرها و نيزه ها پرتاب مى شوند و گرد و غبار به آسمان مى رود. و پس از لحظاتى، او هم به سوى برادر پر مى كشد و خونش، خاك گرم كربلا را رنگين مى كند. آيا زينب(س) كنار پيكر جوان خود مى آيد؟ هر چه صبر مى كنم، زينب(س) را نمى بينم. به راستى، زينب(س) كجاست؟ زينب نمى خواهد برادر، اشك چشم او را در داغ جوانش ببيند. بعد از شهادت عون ، جوانان بنى هاشم به ميدان مى روند و يكى پس از ديگرى به شهادت مى رسند. <=====●○●○●○=====> eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
@ostad_shojaeخانواده آسمانی ۱۳.mp3
زمان: حجم: 9.01M
۱۳ امیرالمؤمنین علیه‌السلام از راز دیگری از نظام خلقت پرده برداشته، ✦ و برادر مومن را از برادر تنی، حقیقی‌تر، قوی‌تر، و پیوند آنها را محکم‌تر و ماندنی‌تر بیان کرده است. چه رازی در خلقت است که این استحکام و اتصال قدرتمند روحی را به وجود آورده است ؟ 🎤 eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
اين نوجوان كيست كه بر آستانه خيمه ايستاده است. او يادگار امام حسن(ع)، قاسم سيزده ساله است! نگاه كن! قاسم با خود سخن مى گويد: "حالا اين منم كه بايد به ميدان بروم. عمويم ديگر يار و ياورى ندارد". او به سوى عمو مى آيد: "عمو، به من اجازه مى دهى تا جانم را فدايت كنم؟". امام حسين(ع) به او نگاهى مى كند و دلش تاب نمى آورد. آخر تو يادگار برادرم هستى و سيزده سال بيشتر ندارى. قاسم بيا در آغوشم. تو بوى برادرم حسن(ع) را مى دهى. گريه ديگر امان نمى دهد. امام حسين(ع) و قاسم هر دو اشك مى ريزند. دل كندن از قاسم براى حسين(ع) خيلى سخت است. نگاه كن! حسين(ع) داغ على اكبر را ديد، ولى از هوش نرفت، امّا حالا به عشق قاسم بى هوش شده است. هيچ چشمى طاقت ديدن اين صحنه را ندارد. قاسم به عمو مى گويد: "اى عمو به من اجازه ميدان بده". آخر چگونه عمو به تو اجازه ميدان دهد؟ قاسم التماس مى كند و مى گويد: "من يتيم هستم، دلم را مشكن!". سرانجام عمو را راضى مى كند و قاسم بر اسب سوار مى شود. صدايى در صحرا مى پيچد، همه گوش مى كنند: "اگر مرا نمى شناسيد من پسر حسن(ع) هستم". اين جوان چقدر زيباست. گويى ماه كربلا طلوع نموده است. پس چرا لباس رزم بر تن ندارد؟ اين چه سؤالى است؟ آخر چه كسى براى نوجوان سيزده ساله زره مى سازد؟ او پيراهن سفيدى بر تن دارد و شمشيرى در دست. او به سوى دشمن حمله مى برد، چون شير مى غرّد و شمشير مى زند. دشمن او را محاصره مى كند. نمى دانم چه مى شود، فقط صدايى به گوشم مى رسد: "عمو جان! به فريادم برس". اين صدا به گوش حسين(ع) نيز، مى رسد. امام فرياد مى زند: "آمدم، عزيزم!". امام به سرعت، خود را به ميدان مى رساند. دشمنان، دور قاسم جمع شده اند، امّا هنگامى كه صداى حسين(ع) را مى شنوند، همه فرار مى كنند. پيكر قاسم زير سُم اسب ها قرار مى گيرد. گرد و غبارى بر پا مى شود كه ديگر چيزى نمى بينم. بايد صبر كنم. نگاه كن! امام كنار پيكر قاسم نشسته است و سرِ او را به سينه دارد. امام به قاسم مى گويد: "قاسمم! تو بودى كه مرا صدا زدى. من آمدم، چشم خود را باز كن!"، امّا ديگر جوابى نمى آيد. گريه امام را امان نمى دهد، قاسم را مى بوسد و مى گويد: "به خدا قسم، بر من سخت است كه تو مرا به يارى بخوانى و من وقتى بيايم كه تو ديگر جان داده باشى". آن گاه با دلى شكسته و تنى خسته، پيكر قاسم را به سوى خيمه ها مى آورد. <=====●○●○●○=====> eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
‌🌷مهدی شناسی ۱۹۶🌷 🔷زیارت آل یاسین 🔷 💠حقانیت معاد💠 🌹یوم لا ینفعُ نفساََ ایمانها لم تکن آمَنَت من قبل اَو کسبت فی ایمانها خیراََ و اَنَّ الْموت حق و أَنَّ نَاکراً و نَکیراً حقٌّ وأَشْـهد أَنَّ النَّشْـرَ و الْبعـثَ حقٌّ و أَنَّ الصـرَاطَ و الْمرْصـاد حـقٌّ و الْمیزَانَ و الْحساب حقٌّ و الْجنَّۀَ والنَّار حقٌّ و الْوعد و الْوعید بِهِما حق🌹 🍃 در این قسمت، حیات بعد از این دنیا و اعتقاد به معاد جزو معتقدات یک شیعه مطرح می شود. 🍃اعتقاد بـه مقصد و معاد یکی از مسلمات اسلامی است. براساس تعالیم اسلام انسان بی هدف و عبث خلـق نشـده، بلکـه خداوند سبحان در ورای این همه، نعمات و برکات، سختی و مشکلات، شیرینی و تلخی و رنگ و لعـاب دنیـا، نتیجه و مقصدی را برای آدمی قرار داده که در واقع آنجا قرار اصلی و منزلگاه دائمی انسـان اسـت. 🍃همـانطور که سوال از مقصد و نهایت این دنیا یکی از سه سوال اساسی هر انسانی است؛ حدوداً یـک سـوم آیـات قـرآن کریم، نیز در پاسخ به این سوال اختصاص یافته است . 💠مراحل معاد💠 🍃رسیدن به مقصد نهایی و سرای باقی، مراحـل متعـدد و گونـاگونی دارد. در ایـن فـراز هـا بعضـی از مهمترین مراحل سیر انسان بعد از این دنیا اجمالا ذکر شده است. 🍃 اولین مرحله جدایی از این دنیـا و عبور از پل مرگ و جان سپردن است. در این مرحله قسمت مهم،سوال شب اول قبر و پاسـخ گـویی به دو ملک نکیر و منکر است. پاسـخ بـه ایـن دو جایگـاه انسـان در بـرزخ و نـوع زنـدگی برزخـی را مشخص می کند. 🍃 مرحله بعدی زنده شدن و جمع شدن همه ی انسانهای اولـین و آخـرین است.در این قسمت تمامی افراد بشر، بعد از زنده شدن، به سمت جایگاه حساب و کتـاب و بررسـی اعمـال می روند و بررسی پرونده اعمال،بدون ذره ای ظلم بر اساس میزان و معیاری کـه خداوند منان در دنیا آن را مشخص کرده است.با عبور از پـل صراط، جایگاه هر کسی در بهشت یا جهنم مشخص خواهد شد . 🍃در این قسمت از زیارت به معاد و مراحل آن معتقد می شویم و به حقانیـت آن اعتـراف مـی کنـیم تـا در نهایت، پنج اصل توحید، نبوت، امامت، عدل و معاد کامل گردد و مجموعه اعتقادات خود را بر امام عرضه کرده باشیم و بدین شکل به سنت حسنه عرضه ی عقاید به پیشگاه حجت خدا عمل می کنیم به امیـد آنکـه امـام معصوم به عنوان بهترین امین و حافظ، عقاید حقه ما را حفظ کند و در هنگام نیاز به ما برگرداند . 🍃 پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله فرمودند:"دوستی مـن و خانـدانم در هفت جایگاه بسیار ترسناک مفید است هنگـام جـان دادن، درون قبـر، هنگـام زنـده شـدن، زمـان حساب و کتاب، سنجش اعمال و هنگام عبور از صراط." 💖🦋💖🦋💖🦋 eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
‌🌷مهدی شناسی۱۹۷🌷 🔷زیارت آل یاسین 🔷 🌹فَاشْهد علَى ما أَشْهدتُک علَیه🌹 🍃در این فراز آقا و مولای خویش را بر تمام چیز هایی که بـه آن اقـرار کـردیم و بـه آن معتقـد شـدیم شـاهد می گیریم. 🍃این شاهد گرفتن امام زمان با توجه به این است که بر اسـاس آیـات نـورانی قـرآن، خداونـد متعال پیامبر و امامان را به عنوان شاهد بر امت اسلام قرار داده است و ایـن سـنت خداسـت و در تمام اقوام گذشته هم شاهدانی از آن امت وجود داشته است. "فَکَیف إِذا جِئْنا منْ کُلِّ أُمۀٍ بِشَهید و جِئْنا بِک علی هؤُلاء شَهیدا" 🍃امیرالمؤمنین علیه السلام در نهج البلاغه بعد از اینکه شیعیان را بر عمل به وظایف و سیر الی الله ترغیـب مـی کنـند،می فرمایند:"من شاهد برشمایم، و روز قیامـت بـه نفـع شـما اقامـه ی حجت می کنم. 🍃نکته ی دیگر که از آیات قرآن به دست می آید، حضور دائمی این شاهد و گواه الهی در همه اعصار است. 🍃خداوند متعال در قرآن می فرماید:"گواه و شاهد باید از هر امتی و از نفس همان مردم باشد.و اگر این نباشد خلاف معنای شاهد و گواه خواهد بود. 🍃در زمان ما هم وجود نورانی حضرت بقیه الله الاعظم عج الله فرجه، شاهد اعمال و رفتار ما هستند، لـذا از ایـن فرصـت استفاده می کنیم و ایشان را بر عقاید صحیح و اعمال صالح خود گواه می گیریم تا در پیشگاه خداونـد منـان در روز جزا برای ما شهادت بدهند. 💖🌹💖🌹💖🌹💖🌹💖🌹 eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
امام، غريبانه، تنها و تشنه در وسط ميدان ايستاده است. از پشت پرده اشكش به يارانِ شهيد خود نگاه مى كند. همه پر كشيدند و رفتند. چه با وفا بودند و صميمى! طنين صداى امام در دشت مى پيچد: "آيا يار و ياورى هست تا مرا يارى كند؟". هيچ جوابى نمى آيد. كوفيان، سرِ خود را پايين گرفته اند. آرى! ديگر هيچ خداپرستى در ميان آنها نيست. اينان همه عاشقان دنيا هستند! نگاه كن! سپاه كوفه گريه مى كنند. آخر شما چه مردمى هستيد كه بر غريبى حسين اشك مى ريزيد. آخر اين چه معمّايى است؟ غربت امام، آن قدر زياد است كه دل دشمن را هم براى لحظاتى به درد آورده است. نمى دانم براى چه امام به سوى خيمه ها برمى گردد. صداى "آب، آب" در خيمه ها پيچيده است. همه، تشنه هستند، امّا اين دشت ديگر سقّايى ندارد. خداى من! شيرخوار حسين از تشنگى بى تاب شده است. امام، خواهر را صدا مى زند: "خواهرم، شيرخواره ام را بياوريد". على اصغر، بى تاب شده است. زينب او را از مادرش رباب مى گيرد و در آغوش مى فشارد و روى دست برادر قرار مى دهد. امام شيرخوار خود را در آغوش مى گيرد، او را مى بويد و مى بوسد: "عزيزم! تشنگى با تو چه كرده است". امام حسين(ع)، على اصغر را به ميدان مى برد تا شايد از دل سنگ اين مردم، چشمه عاطفه اى بجوشد! شايد اين كودك سيراب شود! او طاقت ديدن تشنگى على اصغر را ندارد. اكنون امام در وسط ميدان ايستاده است. در دور دست سپاه، همه از هم مى پرسند كه حسين(ع) چه چيزى را روى دست دارد. آيا او قرآن آورده است؟ امام فرياد برمى آورد: "اى مردم! اگر به من رحم نمى كنيد، به كودكم رحم كنيد". عمرسعد با نگرانى، سپاه كوفه را مى بيند كه تاب ديدن اين صحنه را ندارند. آرى! امام حجت ديگرى بر كوفيان آشكار مى كند. على اصغر با دستان كوچكش بر همه قلب ها چنگ زده است. چه كسى به اين صحنه پايان خواهد داد؟ سكوت است و سكوت! ناگهان حَرْمَله تيرى در كمان مى گذارد. او زانو مى زند. سپاه كوفه با همه قساوتى كه در دل دارند چشمانشان را مى بندند و تير رها مى شود. خداى من چه مى بينم، خون از گلوىِ على اصغرمى جوشد. اينك اين صداى گريه امام است كه به گوش مى رسد. نگاه كن! اين چه صحنه اى است كه مى بينى؟ امام چه مى كند؟ او دست خود را زير گلوىِ على اصغر مى گيرد و خون او را به سوى آسمان مى پاشد. همه، از اين كار تو تعجّب مى كنند. اشك در چشم دارى و خون فرزند به سوى آسمان مى پاشى. تو نمى گذارى حتّى يك قطره از خون على اصغر به زمين بريزد. صدايى ميان زمين و آسمان طنين مى اندازد: "اى حسين! شيرخوار خود را به ما بسپار كه در بهشت از او پذيرايى مى كنيم". <=====●○●○●○=====> eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef