🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸 کجا هستی؟ 🔸 ▫️گاهی اگر می‌توانید #شب‌های_چهارشنبه بروید #جمکران. یک شب مثلاً تا صبح آنجا بمانید. از سوز دل بگویید. ▫️ندیدید آدم وقتی چیزی گم می‌کند، چقدر دنبالش می گردد؟ یکی از آقایان هست که بچه‌اش وقتی هفت ماهه بوده، گم شده. الان امام جمعۀ یکی از شهرهاست. همه او را به این عنوان می‌شناسند! وقتی می‌گوییم آقای فلانی، می‌گویند: «همان که بچه‌اش گم شده است را می‌گویی؟» وقتی یک بچه‌ای از ما گم می‌شود در این شهر می‌گردیم، در آن شهر می‌گردیم، همه‌جا می‌رویم و اعلام می‌کنیم. از همه‌کس سراغش را می‌گیریم. از این مملکت به آن مملکت می‌رویم و اسمش را همینطور همه‌جا تکرار می‌کنیم. هر وقت هم اسم مثلاً بچه‌ای برده می‌شود، رنگ بابا تغییر می‌کند. یک #سوزی در دل او هست. ▫️خب این آقا امام زمان (ع) هم #گمشدۀ_ما است. اگر ما توجه داشتیم که چه کسی بالای سرمان بوده، «حال» پیدا می‌کردیم و می‌نشستیم روی این فکر می کردیم. خود این ناله دارد که «چرا من ناله ندارم». خود این درد دارد که «چرا انسان درد ندارد». انسان بنشیند یک دفعه با خودش فکر کند که چرا من همه را دیده‌ام اما او را ندیده‌ام؟ صدای همه را می‌شنوم اما صدای او را نمی‌شنوم؟ از من یتیم‌تر کی هست؟ هر بچه یتیمی لااقل عکس بابایش را دیده است. یک یادبودی از بابایش را برایش گذاشته‌اند که گاهی خودش را با آن مشغول می‌کند. من بگویم تو کجا هستی؟ به کدام طرف رو کنم و صدایت بزنم؟ کجا دنبالت بگردم؟ در صحرا بیایم دنبالت بگردم؟ در کوه‌ها هستی؟ #کجا_هستی؟ @haerishirazi

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸 کجا هستی؟ 🔸 ▫️گاهی اگر می‌توانید #شب‌های_چهارشنبه بروید #جمکران. یک شب مثلاً تا صبح آنجا بمانید. از سوز دل بگویید. ▫️ندیدید آدم وقتی چیزی گم می‌کند، چقدر دنبالش می گردد؟ یکی از آقایان هست که بچه‌اش وقتی هفت ماهه بوده، گم شده. الان امام جمعۀ یکی از شهرهاست. همه او را به این عنوان می‌شناسند! وقتی می‌گوییم آقای فلانی، می‌گویند: «همان که بچه‌اش گم شده است را می‌گویی؟» وقتی یک بچه‌ای از ما گم می‌شود در این شهر می‌گردیم، در آن شهر می‌گردیم، همه‌جا می‌رویم و اعلام می‌کنیم. از همه‌کس سراغش را می‌گیریم. از این مملکت به آن مملکت می‌رویم و اسمش را همینطور همه‌جا تکرار می‌کنیم. هر وقت هم اسم مثلاً بچه‌ای برده می‌شود، رنگ بابا تغییر می‌کند. یک #سوزی در دل او هست. ▫️خب این آقا امام زمان (ع) هم #گمشدۀ_ما است. اگر ما توجه داشتیم که چه کسی بالای سرمان بوده، «حال» پیدا می‌کردیم و می‌نشستیم روی این فکر می کردیم. خود این ناله دارد که «چرا من ناله ندارم». خود این درد دارد که «چرا انسان درد ندارد». انسان بنشیند یک دفعه با خودش فکر کند که چرا من همه را دیده‌ام اما او را ندیده‌ام؟ صدای همه را می‌شنوم اما صدای او را نمی‌شنوم؟ از من یتیم‌تر کی هست؟ هر بچه یتیمی لااقل عکس بابایش را دیده است. یک یادبودی از بابایش را برایش گذاشته‌اند که گاهی خودش را با آن مشغول می‌کند. من بگویم تو کجا هستی؟ به کدام طرف رو کنم و صدایت بزنم؟ کجا دنبالت بگردم؟ در صحرا بیایم دنبالت بگردم؟ در کوه‌ها هستی؟ #کجا_هستی؟ #سه_شنبه_های_مهدوی