بسم الله الرحمن الرحیم انتظار، چه ویژگی‌های خاصی دارد؟ انتظار در درجه نخست، ویژگی حیات و زندگی است. ماهیت زندگی انسان با انتظار و امید به آینده عجین شده است، به‌گونه‌ای که بدون انتظار، زندگی مفهومی ندارد و شور و نشاط لازمی برای تداوم آن نمی‌باشد. حیات حاضر و کنونی، ظرف پویایی، تلاش و حرکت به‌سوی فردا و فرداهاست، و این‌چنین پویایی و حرکتی بدون عنصر «انتظار» ممکن نیست؛ زیرا احتمال معقول بقا و پایداری و امید به تداوم حیات است که به زندگی کنونی، معنا و مفهوم می‌بخشد و پویایی و نیروی لازم برای ادامه آن ‌را تأمین می‌کند. ازاین‌رو است که ماهیت زندگی با انتظار، پیوستی ناگسستنی دارد. هر انسان زنده‌ای که در انتظارهای خویش، به تداوم حیات می‌اندیشد و بقای خویش را انتظار دارد، تمام حرکت و سکون خود را در راستای این انتظار و در جهت متناسب با تداوم حیات قرار می‌دهد. لذا در روایات اسلامی می‌بینیم که انتظار فرج، از افضل اعمال امت پیامبر شمرده شده است؛ یعنی ویژگی‌ و کارکرد عملی انتظار، در راه رسیدن به حیات است. شاید یکی از علل این‌گونه آموزش‌ها این بوده است که پیروان امام‌مهدی علیه‌السلام بکوشند تا خود را به امامشان نزدیک کنند و مانند او بیندیشند. در حالت انتظار، بهترین شیوه پیوند و هم‌سویی و هم‌دلی با امام، نهفته است و غفلت از انتظار و معنای صحیح آن، باعث بی‌خبری و بی‌احساسی نسبت به سوزها و شورهای امام موعود است. شاید در دوران غیبت، انتظار راستین برای فرج؛ یعنی حضور امام در جامعه انسانی، نخستین راه بعیت و هم‌پیمانی با امام موعود باشد؛ زیرا انتظار، حضور در متن جریان‌ها و حوادث پیش از ظهور است و مایه یادآوری هدف‌ها و آرمان‌های امام موعود و زمینه آگاهی و هوشیاری همیشگی است و درحال انتظار‌نبودن به معنای غفلت و بی‌خبری و بی‌احساسی و بی‌تفاوتی نسبت به حوادث پیش از ظهور و اصل ظهور است. جامعه منتظر را هر حادثه‌ای ـ هر چند عظیم و ویرانگر ـ و هر عاملی ـ هر چند بازدارنده و یأس‌آفرین ـ از تحقق هدف‌های مورد انتظار، مأیوس نمی‌کند و در راه آن هدف‌ها از پویایی و تلاش باز نمی‌دارد و جامعه‌ای این‌چنینی، همواره به امام خود اقتدا می‌کند؛ امامی که در برابر مشکلات شکننده و حوادث کوبنده قرن‌ها و عصرها، استوار و نستوه ایستاده است و ذره‌ای در اصالت راه و کار خود تردید نکرده است. حضرت ‌مهدی علیه‌السلام فرمود: «لأن الله معنا و لا فاقة بنا الی غیره و الحق معنا فلن یوحشنا من قعد عنا؛ چون خدا با ما است، نیازی به دیگری نیست، حقانیت با ما می‌باشد و کناره‌گیری عده‌ای از ما، هرگز سبب وحشت ما نخواهد شد».[۱] آری؛ امام ‌مهدی علیه‌السلام در چنین انتظاری به سر می‌برد و با چنین ایمانی در این شب یلدای زندگی، استوار و تزلزل‌ناپذیر ایستاده است و جامعه «منتظر» و امت چشم به‌راه نیز باید این ویژگی‌ها را در امام موعود و «منتظَر» خویش، نیک بشناسد و تا حد امکان مانند خود او، در انتظار باشد. پی‌نوشت‌ها ۱. الغیبة، طوسی، ص۲۸۵، ح۲۴۵؛ احتجاج، طبرسی، ج۲، ص۲۷۸؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۱۷۸، ح۹. https://eitaa.com/hejrat_ir (ايتا) 🇮🇷🌸 #مهدویتب

دهه مهدویت مبارکباد 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 بسم الله الرحمن الرحیم نزدیک ترین حالت بندگان به خدا دربارة «غیبت» امام زمان(ع) سخن های بسیاری گفته و نوشته شده است که وجه مشترک بیشتر آنها در یادکرد از غیبت به عنوان دوران سیاهی، افسردگی، دوری، هجران، غم، اندوه و... است. با این وجود شاید برای شما بسیار مشکل باشد که بپذیرید در فرهنگ معصومان(ع) از دوران غیبت به عنوان «نزدیک ترین حالت بندگان به خدا» یاد شده است. اما واقعیت همین است. در روایتی که از امام صادق(ع) نقل شده است، می خوانیم: أقرب ما یکون العباد من الله ـ جلّ ذکره ـ و أرضی ما یکون عنهم اذا افتقدوا حجّة الله جلّ و عزّـ و لم یظهر لهم و لم یعلموا مکانه و هم فی ذلک یعلمون أنّه لم تبطل حجّة الله ـ جلّ ذکره ـ ولا میثاقه، فعندها فتوقّعوا الفرج صباحاً و مساءً، فإنّ أشدّ ما یکون غضب الله علی أعدائه إذا افتقدوا حجّته و لم یظهر لهم، قد علم أنّ أولیائه لایرتابون، ولو علم أنّهم یرتابون ما غیبّت حجّته عنهم طرفة عینٍ... .(1) هنگامی که حجت خدا، در میان مردم نباشد، مردم به خدا نزدیک ترند، و خدا از مردم خشنودتر است؛ زیرا با اینکه حجت خدا ظاهر نیست، و جای او را نمی دانند، باز باور دارند که حجت خدا هست و پیمان خدایی استوار است. در چنین روزگاری (روزگار غیبت) هر صبح و هر شام منتظر فرج باشید. چون به هنگامی که حجت غایب باشد. خشم خدا بر دشمنان خود بیشتر است. و خدا می دانست که اولیا و مؤمنین، درباره حجت او [اگر چه غایب باشد و غیبت او طولانی گردد] شک نمی کنند؛ اگر می دانست که شک می کنند، یک چشم به هم زدن، حجت خود را غایب نمی داشت... .(2) آری، غیبت در عین حالی که می تواند نماد دوری از محبوب و هجران باشد، می تواند فرصتی برای تقرب بیشتر بندگان و کسب رضایت بیشتر خداوند باشد، اما مشروط به آنکه ما در اعتقادمان ثابت قدم باشیم و در طریق کسب معرفت حجت خدا بیشتر قدم نهیم. پی نوشت ها: 1. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج 1، ص 333، ح 1. 2. ترجمه از: محمدرضا حکیمی، خورشید مغرب، ص 109. https://eitaa.com/hejrat_ir (ايتا) 🇮🇷🌸 #مهدویتب