#بخش_اول مادری و فرزندآوری، موانع و مشکلات بسم الله الرحمن الرحیم قیلَ ادْخُل الجَنة قالَ یا لَیتَ قَومی یَعلمون به او گفته شد به بهشت وارد شو، گفت ای کاش قوم من میدانستند. در بهشت مادری ام، و ای کاش همه زنان سرزمینم به این بهشت روح انگیز و جان افزا وارد میشدند... حال ما با این بهشت خوش است اما از اثر جسم و ماده و دنیا بر روح و روان، گریزی نیست. در مکتب ما، مادری کرامت ویژه ای دارد اما در مسلک و سبک زندگی فعلی جامعه.... بگذارید که صراحتاً بگویم که خیلی جاها، نه! تحصیل و اشتغال مفید، مانند مادری، حق من است اما در دوگانه تحصیل-مادری و اشتغال-مادری، این مادری است که له میشود! وقتی در اکثریت قاطع این دانشگاه‌ها و ادارات عریض و طویل، حتی یک اتاق هم به عنوان محل نگهداری کودکان به مادران اختصاص داده نمیشود... چه میشد اگر مادر دانشجو و کارمند می توانست فرزند خود را با خود به محل فعالیت ببرد و خیالش از استاندارد بودن فضای فیزیکی و پرستار، راحت باشد؟ آیا مدیران ارشد و میانی نباید با فضاسازی محیطی و ایجاد امکانات، تفکر «مزاحم بودن بچه برای تحصیل و اشتغال و هرگونه فعالیت اجتماعی» را از ذهن همه، خصوصاً خود زنان پاک کنند؟ اصلاً فرض کنید من یک زن فقط خانه دار! حس من اینست که حتی شهر هم هوای من را ندارد. وقتی خیابان هایش برای رفت و آمد من با کالسکه فرزندم مناسب نیست، وقتی فرهنگی-هنری کمتر شهرداری برای مهربان تر بودن مردم با من و فرزندانم و کمتر اذیت شدنمان، پوستری به در و دیوار شهر زده است، وقتی من به عنوانِ مادر یک بچه، در هیچ صف و نوبتی اولویت ندارم، وقتی برای منِ مادری که در نبود پدر به علت مشغله مالی و شغلی دوبرابر، مسئول خرید و تفریح خانواده هم شده ام، هیچ جای پارک اختصاصی خودرو و طرح ترافیکی درنظر گرفته نشده است. شهر را میگویند بودجه و زیرساخت می‌خواهد، رسانه چطور؟ آن ها با مادری و منِ مادر مهربانند؟ چند محصول فاخر، تولید و به خوبی منتشر شد که با زبان هنر، داد بزند که آی مردم! مادری شریف ترین شغل است؟ اثرگذارترین و ماندگارترین فعالیت اجتماعی زن است؟ نادیدنی ترین و بی مزد و منت ترین لطف و خدمت انسان به انسان و جامعه انسانی است؟ حرمت دارد؟ کرامت دارد؟ بزرگ است؟ مادر چند فرزند بودن به مراتب از صاحب چند تالیف و ده ها مقاله بودن، هنر و خدمت بزرگ تری است؟ -چه توقع ها دارم من! وقتی سینمای خانگی و فضای مجازی نسبتاً رها شده، کمر به تخریب اصل خانواده بسته است، چه برسد به جایگاه مادری! ÷¶÷¶÷¶ از اینها بگذریم تازه میرسیم به مخارج مادی فرزند داشتن! از هزینه پوشکی که در این برهه حساس می‌توانست با سوبسید خاص تولید و عرضه شود گرفته تا مخارج تحصیل که می‌توانست با بهبود و اصلاح و خانه تکانی درست و حسابی مدارس دولتی تعدیل شود و هزینه های طبی که با تقویت شبکه بهداشت و درمان و نظام ارجاع و بی نیازی بسیاری از مادران از مراجعه به مراکر خصوصی و سطوح تخصصی و فوق تخصصی، کاهش خواهند یافت. البته یکی از مشکلات اصلی مادران با بخش دولتی، برخورد و رفتار کادر با آنان به ویژه مادران چندفرزندی است. ناملایمتی ها و بی اخلاقی ها و عدم رعایت کرامت انسانی و حرمت شرعی زن مسلمان در بخش زایمان و اتاق های عمل، دردیست غم انگیز و فراگیر که نیاز به برنامه ریزی، نظارت و برخورد جدی دارد. ادامه دارد ✍ هـجرتــــــــــــــــ (د. موحدی‌نیا) بله و ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8

#بخش_اول روز سوم است آفتاب داغ کربلا طوری بر بدن‌ها تابیده که رنگ پیکرها را تغییر داده‌است. عمر سعد، بعد از روز واقعه، تا ظهر روز یازدهم در کربلا ماند. کار داشت که ماند. چون مسلمان بود(!)، دستور داد پیکر کشته شدگان لشکرش را جمع کنند و بر آن‌ها نماز بخوانند و دفن کنند... اما پیکر پسر فاطمه، و یاران او، بر زمین ماند. همانجا بود که اندوه و غم چنان بر حجت الله، امامِ بعد از حسین، زین العابدین و سید الساجدین، فشار آورد که زینب کبری، عمه ولی خدا، با احساس خطر و برای حفظ جان امام، به ایشان فرمود: «ای بازماندۀ جد و پدر و برادرم مرا چه می‌شود که می‌بینم نزدیک است از شدت غم جان دهی؟» و امام فرمود: «عمه جان چگونه بی‌تابی نکنم؟ در حالی که می‌بینم سید و سرورم حسین و نیز برادران و عموها و عموزادگان و خاندان و وابستگانم همگی بر خاک غلتیده و در خون غوطه‌ور و برهنه‌اند و در میانۀ صحرا افتاده‌اند و این دشمنان ددمنش پوشش آنان را هم به غارت برده‌اند. ایشان را می‌بینم که کسی کفنشان نکرده و به خاکشان نسپرده و کاری به کارشان ندارد گویا که از خاندان دشمنان مسلمانان‌اند.» زینب کبری فرزند برادر را دعوت به شکیبایی کرد و او را دلداری داد. اخبار غیبی را به زین العابدین یادآوری کرد. فرمود که مردمانی بزرگ این پیکرهای پاک پراکندۀ خون‌آلود را جمع می‌کنند و به خاک می‌سپارند. آنان در این سرزمین برای تربت پاک سیدالشهدا نشانه‌ای می‌نهند که اثرش درگذر زمان هرگز از میان نمی‌رود. اینجا زینب، دختر علی، این زن یکه تاز، ستون امام شد! تکیه گاه امام شد. کما اینکه درست دیروز در همان ساعات، به فریاد امام دیروز رسیده بود. آنجا که حسین، با زانوانی سست شده، و جگری داغ افتاده، صورت بر صورت علی اکبر نهاده بود و انقدر ماندنش در آن حال طول کشیده بود که دشمن گمان می‌بُرد پدر به پای پیکر پسر جان داده است. آن جا هم ناگاه دستی بر شانه امام قرار گرفت و او را توان بلند شدن داد... دست دختر علی، علمدار بعد از واقعه… ✍ هـجرٺــــ بله و ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8 ادامه👇