بورخس خوره‌ی #کتاب بود، نویسنده‌ی خوبی هم هست، یعنی یکی از بهترین‌هاست. می‌گفت: «تصور من از بهشت جایی است مثل یک #کتابخانه.» سال ۱۹۵۵ به ریاست کتابخانه‌ی ملی آرژانتین با نزدیک یک میلیون جلد کتاب، منصوب می‌شود و از همان موقع وضعیت سلامتی بینایی‌اش شدیدتر می‌شود و دیگر به سختی می‌تواند بخواند و کلمات را ببیند، شعر «عطایا» محصول آن دوره است: «کسی نباید که ترحم یا ملامت روا دارد بر این مشیت حضرت حق که با چنین طعن باشکوهی کتاب و کوری را توامان به من عطا فرمود‌.» کتابهای بی‌شمار و ناتوانی از خواندن آنها چه تراژدی خنده‌داری! #ادبیات #بورخس @hibook🌱

#بورخس داستانی دارد در مورد مردی که حافظه‌ای فراموش‌نشدنی دارد*، این مرد نه تنها هر لحظه و هر شخص، بلکه هر برخوردی که با دیگران داشته را نیز به یاد می‌آورد، روزهای دیدارها را می‌داند، گفتگوها و حرف‌ها توی ذهنش ماندگار شده‌اند، آنقدر موقعیتهای فراوانی را در حافظه دارد که نگرش کلی و اندیشه، برایش غیرممکن شده است. ذهنش خروجی ندارد، هی در حال انباشت خاطرات هست. آخر سر هم سر همین موضوع می‌میرد، بسیار جوان هم می‌میرد. بورخس معتقد است که اندیشه مستلزم حذف کردن یا فراموش کردن تفاوتهای کوچک و متحد ساختن چیزها برای افکار درونی آنهاست، و چون این شخصیت توانایی فراموش کردن را ندارد بنابراین محکوم به مرگ می‌شود، مرگی که براثر حافظه‌ای فراموش‌نشدنی حاصل می‌شود. این روزها بیشتر خودم را شبیه فونس می‌بینم، مردی که ذهنش قسمتی به اسم فراموشی نداشت. فراموش نکردنی که مایه‌ی درد و رنج شده بود برایش/شده است برایم. @hibook