♦️نکاتی مهم و کلیدی درباره #عرفان؛ فلسفه و #تصوف
🔶 بزرگان حكمت و عرفان، در آثار خود، دو تعبير در مورد صوفيه دارند؛ يكي محققين صوفيه و ديگري جَهَله صوفيه و به تعبیر امروزی: صوفی و صوفی نما، عارف و عارف نما
مراد از محققين صوفيه، همان عرفاي بزرگ اسلامي مانند محيي الدين ابن عربي، صدرالدین قونوي، سيد حيدر آملي، ابن ترکه، کاشانی و.... است كه با التزام به شرع و همراه با کسب علم، راه تزكيه نفس را پیموده و به كشف و شهود حقايق رسیده اند.
اما جهله و نادانان صوفيه آن دسته از صوفياني اند كه علم كافي ندارند و مطالب بلند و بالا را بد و نادرست می فهمند و مطالب سخیف و غیر قابل دفاع از آنها صادر می شود و بدعت هايي در دين پديد آورده و راه خود را از راه ائمه معصومین جدا مي دانند، يا وسيله را با هدف توجيه كرده و خود را به شريعت و ظواهر آن پايبند نمي دانند و آشكارا يا پنهاني مرتكب معاصي مي شوند يا برخي از آنها با فريب و حقه، مردم را به معنويت فرا مي خوانند و پشت اين دعوت، مقاصد اقتصادي، اجتماعي، سياسي، سوء استفاده هاي جنسي و غیره را دنبال می کنند.
اين افراد در هر مكان و زماني محكومند و قبل از فقها خود عرفا و صوفيۀ اصیل در كتابهاي خود اين اشخاص را به شدت مورد مواخذه قرار داده اند.
🔶 کسانی که عرفان و تصوف را به صورت مطلق از هم جدا می کنند، و می گویند: عرفان، امری مثبت و مقبول، و تصوف و صوفیه، امری منفی و مردود است و در نتیجه تصوف را در صوفیۀ انحرافی و مبتذل منحصر می کنند، مخاطبان خود را به اشتباه بزرگی می اندازند.
مخاطبان با رجوع به کتب معتبر عرفان، تعابیر صوفیه، تصوف، صوفی و.... را بارها خواهند دید که اهل فن آن ها را دربارۀ خود و دیگر بزرگان عرفان به کار برده اند.
صحیح نیست به خاطر عقاید و رفتارهای فرقه های منحرفی که نام خود را صوفی یا درویش گذاشته اند، مطلق تصوف را ناپسند بدانیم و کتب علمی و مهم آنان را تحت الشعاع قرار داده یا مذمت کنیم.
به هر حال، جهله صوفیه با رفتارها و گفتارهای خود، مشکل بزرگی برای تصوف اصیل و حقیقی ایجاد کرده و موجب سوء تفاهم‌های زیادی شده اند، چنانکه جهله و عوام شیعه، مشکلاتی را برای جهان تشیع به بار آورده اند و منشا اشکالات و شبهات مخالفان شده‌اند و همچنین جهله مسلمانان، مشکلاتی را برای جهان اسلام به بار آورده و منشا اشکالات و شبهاتی برای غیر مسلمانان شده اند.
🔶 نمی شود از تشابه لفظ تصوّف و صوفيّه و بد نامی صوفیه و دراویش، سوء استفاده کرده و بخواهيم به كلّى راه شهود، وجدان، عرفان و لقآء الله را ببنديم، و نمی شود با چند روایت که در کتاب‌های دست چندم علیه صوفیه و تصوف نقل شده و از نظر سند ضعیف و بلکه مجعولند و دلالت آنها نیز به صورت کامل بررسی نشده اند، مطلق راه و روش تهذیب باطن و سیر و سلوک و عرفان عملی و تصوف اصیل را محکوم کرد.
بنابراین قطع نظر از سند این روایات ، مراد روایاتی که در آن ها صوفی و تصوف محکوم شده است، آن دسته از صوفیانی هستند که بدعت هایی در دین پدید می آورند و راه خود را از راه ائمه جدا می دانند و وسیله را با هدف توجیه کرده، خود را پایبند به شریعت و ظواهر آن نمی دانند و آشکارا یا پنهانی مرتکب معاصی می شوند؛ پر واضح است که چنین افرادی در هر مکان و زمانی محکوم اند.
این نوع از روایات، مثل روایاتی است که فقها، علما، اهل کلام و... را مورد مذمت شدید قرار می دهند که البته مرادِ همۀ این ها، علما و فقهایی است که به دنیا گرایش پیدا کرده و عالم بی عمل اند.
عرفان علامه #طباطبایی؛ آیة الله حسن #رمضانی.
🔸کانال فلسفه و عرفان 👇
@AGLOESHG
انسان اگر به‌حال خود رها شود سرکش می‌شود. یعنی از بندگی بیرون رفته و ادعای خدایی می‌کند؛ "ان الانسان لیطغی ان راه استغنی" (علق، آیه ۶).
ازاین‌رو بلاها، دردها و سختی‌های زندگی دنیا، رحمت رحیمیه خداست تا آدمی را از طغیان دور نگاه دارد. برای همین زندگی پیامبران (ع) و اولیای الهی پر از سختی و بلا بوده است.
معمولا آنها که در رفاه غرق می‌شوند خوی فرعونی‌شان بیدار می‌شود و آتش نفس‌شان شعله‌ور می‌گردد. اما آنان‌كه به بلاها دچار می‌شوند دل شکسته‌ای دارند و گاه و بیگاه خدا را می‌خوانند.
امام حسین (ع) در شب عاشورا به یاران باوفایش فرمود: خداوند منازل شریف را با تحمل مکروه به بندگانش می‌بخشد.
#استاد_محمود_امامی
#بلا
#بندگی
#تحمل_مکروه
@sooyesama
سید علی آقای قاضی (ره):
هر حقی که برگردنت باشد تا ادا نکنی باب روحانیت، باب قرب، باب معرفت باز شدنی نیست. حضرت احدیت رضایت خود را در راضی شدن مردم قرار داده است.
اللهم صل علی محمد و آل محمد و علی جمیع الانبیاء و المرسلین و عجل فرجهم
یا مهدی
کتاب چهل حدیث امام خمینی(ره)
باب ریا👇(خدا رحم کنه)😔😔😔
بسيار اتفاق افتد كه شخص ريا كار خودش هم ملتفت نيست كه ريا در اعمال او رخنه كرده و اعمالش ريايى و ناچيز است، زيرا كه مكايد شيطان و نفس به قدرى دقيق و باريك است و صراط انسانيت به طورى نازك و تاريك است كه تا انسان موشكافى كامل نكند نمى‌فهمد چه كاره است. خودش گمان مى‌كند كارهايش براى خداست، ولى براى شيطان است. انسان چون مفطور به حب نفس است، لهذا پرده خودخواهى معايب او را بر خود او مى‌پوشاند.
مثلا تحصيل علم ديانت، كه از مهمات اطاعات و عبادات است، انسان گاهى مبتلا مى‌شود در اين عبادت بزرگ به ريا، در صورتى كه خودش هم ملتفت نيست، به واسطه همان حجاب غليظ حب نفس.
انسان ميل دارد در محضر علما و رؤسا و فضلا مطلب مهمى را حل كند به طورى كه كسى ديگر حل نكرده باشد، و خود او متفرد باشد به فهم آن، و هر چه مطلب را بهتر بيان كند و جلب نظر اهل مجلس را بنمايد بيشتر مبتهج است، و هر كس با او طرف شود ميل دارد بر او غلبه كند و او را در بين جمعيت خجل و سرافكنده كند، و حرف خود را، حق يا باطل، به حلق خصم فرو ببرد، و بعد از غلبه يك نحو تدلل و فضل فروشى در خود ادراك مى‌كند، اگر يكى از رؤسا هم تصديق آن كند نور على نور مى‌شود. بيچاره غافل از آنكه اينجا در نظر علما و فضلا موقعيت پيدا كرده، ولى از نظر خداى آنها و مالك الملوك همه عالم افتاد، و اين عمل را به امر حق تعالى وارد سجّين كردند. در ضمن، اين عمل ريايى مخلوط به چندين معصيت ديگر هم بود، مثل رسوا كردن و خوار نمودن‌مؤمن، اذيت كردن برادر ايمانى، گاهى جسارت كردن و هتك كردن از مؤمن، كه هر يك از آنها از موبقات و براى جهنمى كردن انسان خود مستقل‌اند.
https://eitaa.com/joinchat/4214358052C79ae28ff6b