من، معمولا توصیهٔ عمومی به دیدن فیلمی نمی‌کنم. هم اینکه اصلا خودم را در این ساحت خبره نمی‌دانم (بر خلاف خیال خامی که در جهان کتاب دارم!) و هم اینکه فیلم را امری بسیار شخصی‌سازی‌شده‌تر می‌دانم. در کتاب به واسطهٔ نبودنِ تصویر، مخاطب و تخیلش آزاد هستند و می‌توانند تصویرِ مخصوص خودشان را از قصهٔ کتاب بسازند. ولی در فیلم این‌طور نیست. ما فقط با یک تصویر روبرو هستیم. برای همین خیلی‌وقت‌ها نمی‌توانیم (یا حداقل من یکی نمی‌توانم) با فیلم‌های محبوب دیگران ارتباط برقرار کنم و به‌نظرم مزخرفی بیش نیست. (نمونه‌اش فیلم‌هایی که دوستانم در کانال‌هایشان معرفی و پیشنهاد می‌کنند.) اما ماجرای #عطرآلود چیز دیگری است. عطرآلود را در جشنواره ببینید! هرطور که هست. بعدتر در سینما ببینید. دوباره در سینما ببینید. و بعدترش در نمایش خانگی. عطرآلودِ هادی مقدم‌دوست، رفت کنار وضعیت‌سفیدش نشست. جایی در رفِ نیم‌قوس‌دارِ گچی در کنج دلم. عطرآلود، خودِ سینماست. دلم می‌خواهد تا خود صبح درباره‌اش حرف بزنم. @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف