وَ مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ خدا را آن‌گونه که شایسته‌ی اوست، نشناختند. ↵زمر(۶۷) تو از همان ابتدا، یک‌جایی پشت پیچ‌های تاریکِ اندوه و بلا و ناامیدی ایستاده‌ای. آخرش هم قشنگ‌ترین لبخندت را تحویل همهٔ آنها که تاب آوردند میدهی. آن روز، در میان انبوهِ صاحبانِ طاقت‌های طاق‌نشده، احتمالاً یک نفر هست، که اگر اشک امانش بدهد و شعف زبان‌ش را بند نیاورد، «آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم» را توی گوش‌ت زمزمه میکند. #کمی_تا_خدا🌱