✅ محبت امام حسین علیه السلام 🔹محبّت به امام حسین(ع) آن‌چنان ارزشمند است که اگر خداوند بخواهد بنده‌ای را سعادتمند کند، محبّت به آن حضرت را در دلش قرار می‌دهد. 🔻حضرت امام صادق(ع) می‌فرماید: 🔸 استاد حسین #انصاریان در کتاب ارزشمند «آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع)» با اشاره به روایت ▪️«مَنْ أَرَادَ الله بِهِ الْخَیْرَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَیْنِ(ع) وَ حُبَّ زِیَارَتِهِ[۱]» آورده است: ▪️واژه «قذف» به معنای پرتاب کردن است[۲] و با واژه «گذاشتن» تفاوت معنایی دارد؛ ♻️تفاوت این دو واژه در این است که در پرتاب، نیرویی در پشت آن قرار دارد که آن را به سمت جلو حرکت می‌دهد تا به هدف برسد؛ امّا در گذاشتن، چنین نیرویی وجود ندارد. 👆🏻به عنوان نمونه، وقتی گلوله‌ای از اسلحه پرتاب می‌شود، نیروی عظیمی او را حرکت می‌دهد تا به نقطه هدف برخورد کند. با توجه به این معنا می‌توان فهمید که خیرخواهی خداوند در حق بندگانش چگونه است. اگر خالق هستی اراده کند که بنده‌ای خیر دنیا و آخرت را ببیند، محبّت محبوب خود، حضرت سیّدالشهدا(ع) را به قلب آن بنده پرتاب می‌کند. 🔹از سوی دیگر، اگر خداوند شقاوت را برای بنده‌ای بخواهد[۳]، بغض و کینه حضرت را به قلب او پرتاب می‌کند. حضرت امام صادق(ع) در ادامه روایت به این موضوع اشاره کرده و می‌فرماید: ▪️«وَ مَنْ أَرَادَ الله بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَیْنِ وَ بُغْضَ زِیَارَتِهِ.[۴]» 👆🏻با توجه به این روایت می‌توان فهمید که معیار در سعادت یا شقاوت انسان‌ها محبّت یا کینه نسبت به حضرت سیّدالشهدا(ع) می‌باشد. ———————— 📚منابع: [۱]. کامل الزیارات: ۱۴۲؛ «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ(ع) قَالَ: مَنْ أَرَادَ الله بِهِ الْخَیْرَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَیْنِ (ع) وَ حُبَّ زِیَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ الله بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَیْنِ (ع) وَ بُغْضَ زِیَارَتِهِ؛ حضرت امام صادق ع می‌فرماید:کسی که خداوند خیر او را بخواهد، در قلب او محبّت به امام حسین(ع) و علاقه به زیارت ایشان را در قلب او قرار می دهد و اگر خداوند بدیِ بنده خود را بخواهد، بغض و کینه امام حسین(ع) و زیارت ایشان را در دل او قرار می دهد.» [۲]. المنجد، ذیل ماده «قذف». [۳] . لازم به یادآوری است که خداوند شقاوت را برای هیچ یک از بندگان خود نمی‌خواهد، بلکه این انسان‌ها هستند که با سوء رفتار و ارتکاب معاصی و گناهان زمینه شقاوت و ضلالت خود را فراهم می‌کنند. و معنای این روایت و امثال آن در حقیقت آن است که خداوند الطاف خفیّه و دست حمایت خویش را از روی بنده­اش برمی­دارد، در نتیجه او به سوی معاصی میل پیدا می‌کند، نه اینکه خود پروردگار، بنده­اش را به سمت معاصی هدایت کند! [۴]. کامل الزیارات: ۱۴۲. #حضرت_صادق ع #حدیث_امام_صادق ع #حضرت_حسین ع #محرم ✅ @hosenih_maghtal