غوغای رو انی نگر.....

منتشر کنید....این پیروزی،جشن دارد❤️

💥پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ و رد صلاحیت‌ها و البته از قبل قطع ید عده‌ای دیگر از برخی امتیازات، اشخاص سیاسی به شکل های گوناگون اعتراض خود را اعلام کرد. احمدی نژاد با عدم مشارکت در انتخابات و سخن‌پرانی‌های اپوزوسیون مآبانه که البته مسبوق به سابقه بوده، علی لاریجانی با کوچ‌ به روستای خود و سرگرم شدن به مسائل شخصی و دور شدن از سیاست در شرایطی که همچنان مدیر پروژه سند راهبردی ایران و چین بود، آملی لاریجانی با عدم امضا اعتبار نامه رئیسی و حمله به شورای نگهبان و حسن روحانی هم علی رغم واسطه فرستادن‌های گوناگون برای پست گرفتن پس از ریاست جمهوری در حال سازماندهی اقدامات علیه دولت جدید.... عمده ترین تفاوت حکمرانی آیت الله خامنه ای و امام خمینی در نوع برخورد با مقوله مشروعیت و مقتضیات آن در زمانه‌های گوناگون است.چه آنکه خواص وفادار اطراف امام،عمدتا شهید شده و آن رهبری امام خمینی مبتنی بر یک کاریزمای شخصیتی که برای تداوم حکمرانی، همراهی با نبض مردم برایش کافی بود و از یک دفتر کوچک با تعداد کارمند اندک و یارانی که منبر آنها خود یک رسانه و رابطه مستقیم با مردم را میسر میکرد، در جماران میتوانست نبض امور را در دست داشته باشد. حال،با رفتن یاران، توسعه سیاست‌های لیبرالی و تاکید بسیار دولتها و جریانهای تازه ثروتمند شده کارگزارانی و اصلاحطلبان سابقا چپ‌ِ غربگرا شده،بر دموکراسی بجای ولایت، رهبری آیت الله خامنه‌ای که برخلاف حضرت امام که از مسیر انتخاب مستقیم مردم با توجه به اقتضا انقلاب گذشته بود، با توجه به تکیه بر رأی خبرگان و نخبگان بر اساس قانون اساسی، به بجای تکیه صرف بر کاریزما و محبوبیت مردمی بر بروکراسی نیز تکیه میکند، در این میان طبیعتا کار ویژه بروکراسی ارتباط با بدنه نخبگان حوزوی، نظامی، دانشگاهی و... برای ارتباط با توده مردم است. با این توضیح، در مختصات سیستمی و بروکراسی نباید دو صدا از یک نظام واحد بلند شود، خطر دو صدا شدن آن هم در سطح کلان بسیار خطرناک است. از اینرو آیت الله خامنه‌ای با احترام به اصل تفکیک قوا و رای مردم،تایید کننده مقامات ارشد در هر زمان بوده است و همواره با حمایت از ایشان و احترام به نظر متخصصین، نمیگذارد اعتراضاتِ ولو حامیانش باعث از بین رفتن تعادل سیستم شود: از نجیب خواندن خاتمی در روزگار پسا ریاست جمهوری‌اش تا جمله «هیچکس برایم هاشمی نمیشود»، نزدیک خواندن نظر خود به احمدینژاد، پاکدست خواندن لاریجانی، مؤمن خواندن ظریف، مخالفت با منزوی ساختن سیدحسن مصطفوی و ... مهمترین مسأله سخنرانی امروز رهبر انقلاب دعوت و حضور چهره های مطرود شده سیاست در این محفل بود، دعوت از این اشخاص و حضور آنها در این سخنرانی نشان دهنده آغوش باز نظام و پذیرا شدن از اشخاصی بود که در برهه های حساس با رفتار مشمئز کننده و مواضع خود باعث تحمیل هزینه شدند، مسئله‌ای که احتمالا به جهت حمایت حداکثری از دولت صورت گرفته است. البته، عملکرد باغی انقلاب(خاتمی) تا حدی به نظام ضربه وارد کرده است که امام جامعه شخصا او را مطرود ساخته است. #حسین‌کمیل ۱۴خرداد۱۴۰۱

📌برای سید محمود دعایی خبر درگذشت سیدمحمود دعایی برایم بسیار تلخ بود، چه آنکه چندین بار ایشان را دیده بودم و نمک گیر مرامش... آخرین‌بارش،انتهای دوران «دانش‌گاه»! بی‌تعارف او فردی سیاسی بود اما هیچ وقت «اطلاعات» را سیاسی‌ نکرد! اهل سیاست بود،اما سیاست‌زدگی نه! حرف و دلیل و برهان خودش را داشت اما تریبون‌دار اغیار نه! شاید همواره او را نه یک مطبوعاتی،که یک دیپلمات روزنامه‌نگار میدیم! چه آنکه هیچگاه مواضع روزنامه‌اش برای نظام و انقلاب و مردم هزینه‌سازی نکرد. روزنامه «اطلاعات» باوجود فراز و نشیب‌های بسیار، میراثی ماندگار و نمونه‌ای کامل از رسانه‌ای است که علی‌رغم داشتن دیدگاه سیاسی مشخص، دامنش را از تبدیل شدن به تریبون سیاسی باندی و جناحی پاک نگاه داشت و حرمت نمایندگی ولایت فقیه توسط دعایی در آن جریده محترم همواره صیانت گردید. خدایش بیامرزد اما حواشی دعایی را هم نمی‌شود فراموش کرد: در نشست خبری محمدجواد ظریف، دعایی سعی داشت دست او را ببوسد..! بعدها در فروردین ۱۴۰۱ او دست رییسی را بوسید. عباس عبدی در این مورد نوشت«دست‌بوسی امروزه بعنوان عملی مذموم شناخته شده‌است اما در نظام فکری دعایی این کار تنها نشانه محبت و تواضع است و نه کرنش در برابر صاحبان قدرت!» و البته در مورد سید محمود دعایی با عباس عبدی همنظرم! هرچند این سوال به دلم ماند که دلیل نماز خواندن چند سال پیشش بر پیکر «عبدالعلی ادیب برومند» لیدر جبهه ملی ایران آنهم با پرچم شیر و خورشید چه بود!! شاید اما پاسخش را میدانم ولی هنوز وقت گفتنش نیست! در هر حال، کاش در دفتر خاطراتش نوشته باشد. علی ای حال در این روزگار که رسالت قلم و قلم‌زن در برابر فشار اقتصاد کمر به کرنش اصحاب سفارش‌دهنده خم کرده، رفتن سیدمحمود دعایی،آن یار دیرین امام، و آن رفیق باوفای رهبری،خبر تلخی بود و خسرانی غیر قابل جبران... حسین‌کمیل ۱۷اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۱

در چند ماه گذشته،سازمان منافقین،چندین بار اقدام به خرابکاری در مسیر ریلی کشور کرده‌اند. باید منتظر ماند و دید، آیا این فاجعه حاصل اقدام تروریستی‌ است یا صرفا نقص فنی بوده است. علی ای حال،افزایش فشار روانی بر جامعه از برنامه‌های قطعی جریان معاند است که در کنار مافیای داخلی،برنامه ریزی نامناسب،اطلاع‌رسانی فشل و کم صحبت کردن مسئولان با مردم،در حال تبدیل به بحران است./پارک شدن یک بیل مکانیکی در کنار ریل،عاکل حادثه اعلام شده حسین کمیل

اقتدار👇👇👇👇