عمر با برکت علی بن بابویه پدر شیخ صدوق از پنجاه می‌گذشت و هنوز فرزندی نداشت وی بسیار دوست می‌داشت که خداوند به او فرزند صالحی عنایت فرماید. از این رو به حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) متوسل شد و طی نامه‌ای به وسیله حسین بن روح که یکی از نمایندگان خاص آن حضرت بود تقاضای دعا کرد تا به برکت دعای ایشان، خداوند فرزند صالحی برای او قرار دهد. حضرت ولی عصر(عج) پس از خواندن نامه، دعا نمود و برای ابن بابویه چنین نوشت: «برای تو از خداوند خواستیم دو پسر روزیت شود که اهل خیر و برکت باشند.» پس از دعای امام زمان(عج) بود که ابن بابویه صاحب فرزندی شد که نامش را محمد نامید و بعد‌ها عالمی بزرگ و فقیهی نام آور شد. او همان شیخ صدوق است.
فرزند دیگر، برادر شیخ صدوق- حسین بن على- که وى نیز از فقهاى امامیه و استاد سید مرتضى و برادرش سید رضى موسوى بوده است
خود شیخ صدوق نیز به ولادتش افتخار می‌کرده که به دعای صاحب‌الامر زاده شده است. وی در بیست و سه سالگی در زمان غیبت صغری به سر می‌برد و دوران نیابت دو نفر از نواب خاص امام زمان (عج) را درک کرد و همین باعث موفقیت‌های معنوی او شد.
نام کتاب:من لایحضرالفقیه(کسی که فقیه کناراو حاضرنیست.)
شیخ صدوق در این کتاب مجموعه روایات اهل بیت علیهم السلام درباره مسائل فقهى و احکام شرعى را که از دیدگاه خود صحیح و معتبر بوده جمع آورى نموده است
این کتاب، عظیم ترین و ارزشمندترین اثر شیخ صدوق از میان بیش از ۲۴۵ کتاب او مى باشد و یکى از مهم ترین منابع روایى شیعه و از کتب اربعه محسوب مى شود.
«من لایحضره الفقیه»، در عین حال که براى خواص، مجموعه اى فقهى است، نکته هاى اخلاقى، تربیتى، عقیدتى، تاریخى فراوانى نیز دارد.
مسئله آب ها و طهارت و نجاست آن، نماز، روزه، زکات و سایر مسائل مالى، احکام قضاوت، انواع مشاغل، مکاسب و معاملات، احکام ازدواج و طلاق، احکام ارث و اموات، حج و آداب سفرهاى واجب و غیرواجب، بحث گناهان کبیره و صغیره، حدود و مجازات هاى شرعى، وصیت و... از موضوعات مطرح شده در این کتاب مى باشد.