مفاتیح الجنان : در أعمال مبعث : دوّم: زيارت حضرت اميرالمؤمنين (عليه السّلام) است كه برترين اعمال اين شب مي باشد. و بدان كه ابوعبدالله محمّد بن بطوطه كه يكي از دانشمندان اهل سنت است در ششصد سال پيش از اين زمان (زمان تأليف مفاتيح الجنان) مي زيسته، در سفرنامه ي خود معروف به <رحله ابن بطوطه> در بيان ورودش از مكّه معظّمه به نجف اشرف، روضه و قبر مبارك مولايمان اميرالمؤمنين (عليه السّلام) را ذكر نموده، و گفته است همه ي اهل اين شهر رافضي هستند،و براي اين روضه ي مباركه كراماتي ظاهر شده: از جمله در شب بيست وهفتم ماه رجب كه نامش نزد اهل آنجا <ليله المحيا> [شب بيداري يا شب زندگاني] است، از عراقين [بصره و كوفه] و خراسان و شهرهاي فارس، و روم، افراد شل و مفلوج و زمين گيري را كه حدود سي يا چهل نفر مي شوند پس از عشا نزد ضريح مقدّس علي (عليه السّلام) مي آورند، آنگاه مردم اجتماع مي كنند، و به انتظار #شفا يافتن و برخاستن آنان مي مانند. گروهي از اجتماع كنندگان نماز مي خوانند، و عده اي ذكر مي گويند، و گروهي قرآن تلاوت مي كنند، و بعضي هم به تماشاي روضه ي مباركه مشغول مي شوند، تا آنكه نصف يا دوسوم از شب بگذرد، در اين هنگام تمام مبتلايان و زمين گيران كه محروم از حركت بودند، از جاي برمي خيزند درحالي كه صحيح و تندرستند و نقصي در آنان نيست و مي گويند: <لا إلَهَ اِلاَّ اللهُ > (معبودي جز خدا نيست)، <مُحَمَّدٌ رَسولُ اللهِ> (محمد فرستاده خداست)، <عَلِيٌّ وَلِيُّ اللهِ> (علي وليّ خداست)، و اين امري است مشهور و معروف. من گرچه آن شب را در آن روضه در نيافتم، ولي از مردمان مورد اطمينان كه بر گفتارشان اعتماد داشتم شنيدم. و همچنين در مدرسه اي كه مهمانخانه ي آن حضرت است، سه نفر زمين گير را كه قدرت بر حركت نداشتند مشاهده كردم، يكي از مردمان روم، و ديگري از اهالي اصفهان، و سومي از مردم خراسان بود، از هر سه پرسيدم، چگونه شما درمان نيافته و در اينجا مانده ايد؟ گفتند: ما شب بيست وهفتم رجب را درك نكرديم، اينجا مانده ايم تا شب بيست وهفتم آينده برسد، و شفاي خود را بگيريم، و به خاطر اين شب، مردم زيادي از شهرها جمع مي شوند، و بازار بزرگي به مدّت ده روز برپا مي گردد. مؤلّف گويد: مبادا اين حكايت را دور از واقع بداني، چه همانا معجزات و كراماتي كه از اين مَشاهد مشرّفه به ظهور رسيده، و به حدّ تواتر نقل شده بسيار زيادتر از آن است كه در شمار آيد. و در ماه شوال گذشته [نسبت به زمان نوشتن اين قسمت از مفاتيح الجنان به وسيله ي مؤلّف بزرگوارش مرحوم محدّث قمي (رضي الله عنه)] سال هزار و سيصد و چهل و سه هجري قمري در #حرم_مطهّر_حضرت_ثامن_الأئمه الهداه، و ضامن الامّه العصاه مولانا ابو الحسن #علي_بن_موسي_الرضا (صلوات الله عليه) ، سه زن كه هر سه به علت بيماري فلج و مانند آن زمين گير بودند، و علاجشان از توان پزشكان بيرون بود، #شفا يافتند، و اين معجزه از آن قبر مطهّر بر همه واضح و آشكار شد همچون نمودار شدن خورشيد در آسمان صاف و بي ابر، و باز شدن دروازه نجف به روي عربهاي باديه نشين، و #شفا يافتن اين سه زن به اندازه اي روشن بود، كه براي مردم بيان شد، و دكترهايي كه از بيماري آنان مطلّع بودند، با اينكه در امر مداواي آنان دقت بسيار داشتند، #شفا يافتن معجزه گونه آنان را تصديق كردند، و بعضي از آنها تصديق خود را بر #شفاي آنان به صورت نوشته اعلام داشتند، و اگر ملاحظه ي اختصار، و عدم مناسبت محل نبود، داستانآنها را به تفصيل نقل مي كردم. @Howzehenghelabi