بسمه تعالی ناقه حضرت صالح را فقط یک نفر کشت ولی خداوند همه را مشمول عذاب ساخت، چراکه همه آن‌ها به این امر رضایت دادند. (خطبه ۲۰۱ نهج‌البلاغه) خطای بزرگ قوم ثمود این بود که گمان می‌کردند مجرم فقط آن است که مستقیم شتر را بکشد. خیال می‌کردند، اگر سکوت کنند، نظر نداده‌اند، رأی نداده‌اند. ولی نمی‌دانستند که سکوت خودش رأی است. عده‌ای از آن‌ها جرم را دیدند ولی فقط دیدند، عده‌ای جلو آمدند و گوشت‌های شتر را تکه‌تکه کردند و با خود بردند. عده‌ای فقط در دل، به کار مجرم، شکوه کردند. عده‌ای خنده کردند و مجرم را تشویق کردند. ولی... خداوند فرمود: «فعقروها»؛ همه آن‌ها، شتر را کشتند. پس همه آن‌ها عذاب شدند. هم‌میهن عزیز! سکوت، خودش یک رأی است. اگر در خانه بنشینی و پا دراز کنی، به سکوت رأی داده‌ای. اگر پای صندوق بیایی و به شوق یک مُهر، برگه سفید بیندازی، به سکوت رأی داده‌ای؛ اگر خط‌خطی هم کنی، به سکوت رأی داده‌ای؛ حتی... حتی... اگر نام مبارک #امام_زمان ارواحنا فداه را هم بنویسی، همچنان به سکوت رأی داده‌ای؛ مثل آن سربازی که در صحنه نبرد، امامش به او فرمان جهاد می‌دهد، ولی او از شوق نگاه به‌روی امام، کاری نمی‌کند و فقط به امامش می‌نگرد. بیایید به سکوت رأی ندهیم. #درنگی_بر_قرآن (سوره شمس، آیه ۱۴) #درنگی_بر_حدیث (نهج‌البلاغه، خطبه ۲۰۱) #انتخاب_اصلح