‌ 👈 ادب شماره ۶: #پیاده‌روی در مسیر دوست ✍ جالب اینکه در برخی روایات داریم که در مسیر پیاده‌روی حج، اهل بیت علیهم السلام با کاروان خود، چارپایان را می‌بردند ولی سوار آن نمی‌شدند. مثلا با خود شترانی همراه می‌کردند ولی بر آن‌ها سوار نمی‌شدند. 👈 در تحلیل این روایات نکات بسیاری گفته شده. برخی گفته‌اند، به جهت وقائع ضروری با خود می‌بردند. 👈 برخی گفته‌اند به جهت مسیر برگشت می‌بردند. 👈 برخی گفته‌اند برای حمل راحت بار. و نکات دیگر. 💡اما شاید نکته‌ای دیگر در کار باشد. 👌 شاید نکته فنی این باشد که اگر شتری در کنار انسان نباشد، تنها در ابتدای مسیر و قبل از تحمل سختی‌ها بر سر دوراهی قرار داریم. در راه که سختی‌ها را تحمل می‌کنیم، به دلیل نداشتن چارپا، دوراهی در کار نیست. تنها پشیمانیم از اینکه چرا در ابتدای راه شتران را نیاوردیم! ولی اگر شترها کنار ما باشد، لحظه به لحظه در دوراهی، پیاده‌روی یا سواره‌رفتن، (همان دو راهی خواهش‌های نفسانی و در مسیر امام بودن)، راه پیاده‌روی را انتخاب می‌کنیم و از این جهت دائما در طول مسیر در حال رشد هستیم. 🔸️ لذا در روایات متعددی، پیاده‌روی در حج، برای صرفه‌جویی در هزینه و دیگر اغراض کم‌فضیلت انگاشته شده است و حتی سواری‌رفتن، بهتر دانسته شده است. 🔍 همچنین در روایتی دیگر، پیاده‌روی در مسیر حج که مانع از دعا و عبادت باشد، نهی شده است. 🔹️ لذا چه خوب فرمود: عمل‌کننده بر غیر بصیرت مثل کسی است که در غیر راه درست در حال حرکت است. هر چه سریع‌تر حرکت کند، از مقصد دور‌تر می‌شود. 📌 وقتی انسان نداند، در پیاده‌روی دنبال چه باید باشد، از مقصد، آن به آن دورتر می‌شود. 👈 زیرا در غیر راه اصلی در حال حرکت است. 🔹️ نماز و روزه و همه عبادات اینگونه هستند. 🔸️ کار و درس و کلاس و معاشرت و … هم همین طور هستند. 🔹️خود عزاداری هم همین است. چه بسیار افرادی که عزاداری می‌کنند ولی نمی‌دانند در آن به دنبال چه هستند. اشکی می‌ریزند و شامی می‌خورند و قبل و بعد از عزاداری همان هستند که بودند. 🍃 خداوند متعال به همه ما #توفیق_فهم_دین و_حقیقت_باطن_اعمال_ظاهری را، عنایت بفرماید تا بفهمیم که در پس ظاهرها به دنبال چه باطن‌هایی باید باشیم. 👈 البته نباید فراموش کنیم که باطن‌ها در پس ظاهرها دست‌یافتنی است. گویا همیشه عادت کرده‌‌ایم در ظاهرها، توقف کنیم و جلو نرویم. در همین اربعین، این همه موکب زده‌‌ایم تا غذای مطابق میل ایرانی جماعت، بدهیم. حتی عراقی‌ها به فکر ما افتاده‌اند که چای ایرانی بدهند! اما از نظر فرهنگی که اصل است، برای این جمعیت، با این همه شور و شوق و این همه آمادگی قلبی و این همه نیاز، هیچ برنامه‌ای نداریم! ❓چند تا طلبه، جمع شدیم رفتیم برای گپ و گفت‌وگو با مردم بین راه؟ اگر سؤالی دارند، اگر نیازی هست، اگر مشاوره می‌خواهند کمکشان کنیم. با آن‌ها دوست شویم و از این طریق به آن‌ها کمک کنیم. بسیاری از رفقای طلبه را در بین راه می‌دیدم که با هم چند نفر چند نفر راه می‌رفتند! ❓چرا از هم جدا نمی‌شوید به مردم برسید؟ ❓این همه نماز جماعت، چرا بعد از آن‌ها دو دقیقه حرف نمی‌زدید؟ چقدر بچه هیئتی دیدیم که پوستر و پرچم و سربند و … توزیع می‌کردند. این‌ها خوب ولی ❓چند تا هیئتی دیدیم که به فکر توزیع فکر، کشاندن حب امام حسین(ع) به درون زندگی زائر بعد از زیارت باشند؟ 🔹️ آری! تمام فکر و ذکر ما این است که غذای زائر را چه کار کنیم!؟ شربت زعفران بدهیم و چای لیمو! دمنوش آویشن! 💡امام صادق(ع) در تفسیر آیه مبارکه: کسی که یک نفر را زنده کند گویا همه مردم را زنده کرده، فرمودند که هدایت فرد از گمراهی به هدایت، مصداق این آیه است. ✅ در برخی روایات فرمودند تأویل اعظم آیه این است. یک نفر را در شأنی از شؤون زندگی‌اش هدایت کنیم، گویا همه مردم را زنده کرده‌ایم. 🖇 ادامه دارد... https://eitaa.com/dinshenas ‌‌