🕯🕊🕯 💫‍ از نیایش های امام علی (ع): خدای من! مرا این ارجمندی بس که بنده ی تو باشم و این سرافرازی بس که پروردگار من تو باشی تو همانگونه هستی که من دوست دارم پس مرا آنگونه ساز که تو دوست می داری 💠بحارالانوار ج ۷۴ ص ۴۰۰

_ #درگوشی‌باخدا👂🏻📞_ چگونه‌آرزوی‌خودرا ازخدابخواهیم؟ امام‌جعفرصادق(ع) : _دورڪعت‌نمازمیخونی.. _اسماءالله‌رابعدازنمازدرسجده‌میگویی..{یاالله،یارحمان،یارحیم،یارب،یاحڪیم یا نور یا قدوس یاکریم یا عظیم و.. } _برائمه‌(ع)‌صلوات‌میفرستی {برای‌مثال :اللهم‌صل‌علی‌امیرالمومنین} _توبه‌میڪنی{الهی‌العفو..} _سپس‌آرزویت‌را درگاهش‌مسألت‌مینمایی👌🏻 #به‌امیدبرآورده‌شـدن‌همه‌ارزوها🫠🥹 #امام_زمان

🎥 او می آید.... 🔸تا نیاید گره از کار بشر وانشود اللهم عجل لولیک الفرج

💔 | غربت مولا از زبان حاجی و حضرت آقا...

سیره و انديشه‏ اخلاقى امیرالمومنین (علیه السلام) "یا امیرالمومنین علیه السلام ادرکنا" زندگى ساده على (عليه السلام) حضرت على در خانه گلين در مقابل كاخ سبز شام قد علم مى ‏كند. حضرت على با سفره گرده نان و نمكش در برابر سفره ‏هاى رنگين شام ارزش مى ‏آفريند و حضرت على با دو جامه خشن و كفش وصله دارش كه آن قدر به آن وصله زد كه «خاصف النعل» لقب گرفت،

برابر لباس‏هاى رنگارنگ فاخر و تقليدى از روم كه مقام‏هاى شام به آن مبتلا بودند ارزش پديدار مى‏ سازد. زندگى شخصى على علیه السلام سراسر فرياد عليه كاخ نشينان دنيا و ستم پيشگانى كه جز ارضاى غرايز خويش به چيز ديگر نمى ‏انديشند، مى ‏باشد.

حضرت على همانند بردگان غذا مى‏ خورد و مى ‏نشست. وى دو جامه خريد، غلام خود را مخير كرد بهترين آن دو را برگزيند. آجر و خشتى براى تهيه مسكن خويش روى هم ننهاد. به مردم نان گندم و گوشت مى‏ خوراند و خود نان جو و نمك تناول مى‏ نمود. لباس‏هاى خشن و ساده مى‏ پوشيد .

در دوران پنج سال حكومت حتى يك وجب زمين براى خود اختصاص نداد: و لا حزت من ارضها شبرا  و اين درحالى است كه حكومت‏ داران در اين فرصت‏ها قطايا و ذخاير فراوان به خود اختصاص مى‏ دهند!

على علیه السلام خود را در سطح مردم عمومى و بلكه ضعيف‏ترين مردم جامعه قرار مى‏ داد: أقنع من نفسى بان يقال هذا امير المؤمنين ولا أشاركهم فى مكاره الدهر او اكون اسوة لهم فى جشوبة العيش. «چگونه من راضى مى‏ شوم كه به من بگويند اميرمؤمنان و با مؤمنان و مردم شريك دشوارى‏ هاى آنان نباشم و يا الگوى در تنگناهاى زندگى آنان نباشم!» ان امامكم قد اكتفى من دنياه بطمريه و من طعمه بقرصيه. «امام و راهبر شما از دنيايش به دو جامه كهنه و دو گرده نان اكتفا نموده است».

اين كه على علیه السلام در اين سخن خود را امام و زندگى ساده خود را معرفى مى‏ نمايد، به خاطر اين است كه رهبر و امام بايد اين گونه باشد. و امام براى الگوگيرى ديگران گوشزد مى‏ نمايد .

على علیه السلام انبان بدوش شبانه به در خانه يتيمان مراجعه مى‏ نمود، زندگى آنان را تأمين نموده و با آنان هم سخن مى‏ شد. كدام رهبرى در كجاى دنيا اين ارزش‏ها را آفريده است ؟! اين زندگى فردى است كه صرف نظر از اين كه بيت‏ المال مسلمانان در اختيار وى است از اموال شخصى خويش هزار بنده آزاد كرد و شكم‏هاى فروانى را سير؛ و برهنگان فراوان را پوشاند .