اجازه بدید بگم فردا امتحان آمار دارم و مجدد به این موضوع فکر میکنم))))

استاد وقتی برگه منو میخاد صحیح کنه))))

ما معمولیا هر روز به یه دلیل دوست ‌نداشتنی هستیم.

کاش‌ خدا به هممون‌ یه پولی‌ بده‌ بریم‌ نجف، خونه بخریم.

فاقد هرگونه اهمیت دلم می‌خواهد این جمله‌ی کوتاه را سرلوحه‌ی جهانم قرار بدهم، بروم، بدوم، تلاش کنم، ببینم، حرف بزنم، معاشرت کنم، بشنوم، بخواهم، تجربه کنم و هر کجا که نشد یا پیش‌بینی‌هام درست از آب در نیامد یا به نتایج دلخواهم نرسیدم یا آدم‌ها به اعتمادم خیانت کردند؛ این جمله را به ذهن بیاورم، نفس عمیقی بکشم و بدون توقف و تفکر و تحمیل بار مضاعف به روانم عبور کنم. عبور یعنی؛ به اتفاقات و آدم‌ها بیش از میزان و جایگاهشان نپرداختن و نگاهی رو به جلو داشتن! عبور یعنی؛ به درک که نشد، که نمی‌شود، که نخواهد شد! کل جهان که همین یک اتفاق و یک آدم نیست! خلاصه که بعد از این، تمام معادلات جهان برای من، فاقد هر گونه اهمیت است و تمام!

خدایا این شوخیِ بزرگِ کلاس و روزه و دانشگاه رو خواهشا زودتر تموم کن. دیگه نمیتانممممم.

خدایا شکرت برای محبت علی علیه السلام توی قلبم

‏احساس میکنم چندوقتیه غم میون دوتا چشمون قشنگم لونه کرده))))

اونجا که حافظ میگه: كه گُناهِ دگَران بَر تو نَخواهند نِوشت من اَگر نيكَم و گَر بَد تو برو خود را باش...!

برکت، گوشه‌ی بازارِ نجف می‌چرخد.