از نور شکوفه کن به انها ثابت کن پژمردگی خرافه است.

هر وقت یه نفر یه چیزی رو درباره من یادش میمونه دلم میخواد بغلش کنم فشارش بدم بگم مرسی که بهم گوش میکردی مرسی که یادت موند.

هر کس لازم باشد، می‌ماند. تقلّا چرا؟

[مناسب عصر جمعه]

از یه سوگ بزرگ رنج می‌بری؟! می‌دونم. ولی یاد می‌گیری خودت رو با زندگی وفق بدی. حتی اگه همه چیز تغییر کرده. تاکید میکنم[همه چیز]

برای آدم‌های اطرافتون نور باشید و حال خوب‌‌تونو باهاشون تقسیم کنید. اونا بیشتر از غذا به نور احتیاج دارن !

آقامون امیرالمومنین(ع) می‌فرماید: چه‌سکوتی‌دنیارافرامی‌گرفت؛ اگرهرکس‌به‌اندازه‌ی‌عملش‌سخن‌میگفت.

همه افراد موفق و ناموفق در یک چیز مشترک‌اند بیست‌ و چهار ساعت شبانه روز! طرز استفاده‌ از این زمان تفاوت رو ایجاد میکنه.

بزرگترین توهین به یک انسان، انکار رنج اوست.

حق بدهیم! یک وقت هایی آدم‌ها حوصله خودشان را هم ندارند. نباید توقعی داشت، وگرنه دیوار حرمت ها فرو میریزد کاری به کار بی‌حوصلگی آدم‌ها نداشته باشیم، بابت حال بدشان توضیح نخواهیم! هر آدمی حق دارد گاهی از قوی بودن انصراف دهد و خلوتی بی‌واسطه بخواهد، جایی که خبری از هیاهوی هیچ کس نباشد، جایی که در سکوت و تنهایی بنشیند و خودش را پیدا کند! صبر آدم‌ها که لبریز شد؛ نسبت به همه چیز بی‌حس می‌شوند، دنبال غار ساکت تنهایی‌شان میگردند آدم است دیگر! یک وقت هایی کم می‌آورد کم آوردن آدم‌ها را جدی بگیریم، درک کنیم، دورتر بایستیم، گاهی همین به حال خود رها کردن؛ همین سکوت و حق دادن؛ بهترین حالت دوست‌داشتن است!