جهان چهار بعدی ما را می توان به عنوان یک غشای مسطح (یا "Brane") در نظر گرفت که در یک فضای خالی پنج بعدی به نام "Bulk" شناور است. (دقت کنید تعداد ابعاد با درنظر گرفتن بُعد زمان است)از این رو میتواند فرم یک #منیفُلد دو بعدی (مثل بطری کلاین و نوار موبیوس) داشته باشد، اما این وابسته به نوع خمش‌های #فضا_زمان است.وجود جرم، غشاء را به گونه ای منحرف میکند که گویی یک ورقه لاستیکی است.چون گرانش بین ابعاد حرکت میکند.پس اگر فضا-زمان در کل خمش هایی روی خودش داشته باشد، میتواند مثل بطری کلاین و #نوار_موبیوس، درون و بیرون را تلفیق کند، و در واقع یک سطح بسته‌ی جهت ناپذیر باشد.پس با پیمایش سطحی در جهات سه گانه نمیتوان از آن خارج شد و در نهایت به نقطه شروع خود برمیگردیم (اگر #چگالی بحرانی جهان ما از یک بیشتر باشد و جهان کاملاً بسته باشد)و تنها راه خروج کرمچاله ها هستند. در یک فرضیه به نام دوازده سطحی، تمام #جهان درون یک دوازده سطحی قرار دارد که وقتی نور به یک سر آن می‌رسد، از سرمقابل مجددا وارد جهان می‌شود! پس هرگز نمیتواند آن را ترک کند. @Ir_nojoom