تا آن هنگام که ستارگان می‌درخشند، جای نومیدی نیست تا آن هنگام که شب‌ها بر برگ‌ها شبنم می‌نشانند و آفتاب چهرهٔ صبح را زرّین می‌کند جای نومیدی نیست. هرچند که سیل اشک بر گونه‌ها روان شود. وقتی تو آه می‌کشی، بادها آه می‌کشند و زمستانْ غصه‌های خود را چون برف بر گور برگ‌های پاییزی فرو می‌بارد. امّا زمین بار دیگر زنده می‌شود و سرنوشتِ تو از کائنات جدا نیست پس همچنان در سیر و سفر باش و اگر چندان شاد و سرخوش نیستی نومید و دل‌شکسته نیز مباش. #اميلى_برونته @ir_tavabin