قرآن ترجمه المیزان سوره 60 سوره مبارکه الممتحنة صفحه 549 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ به نام خداوند بخشنده مهربان يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِيَّاكُمْ ۙ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِي سَبِيلِي وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِي ۚ تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَيْتُمْ وَمَا أَعْلَنْتُمْ ۚ وَمَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِيلِ (1) اى کسانى که ايمان آورده ايد! دشمنان من و دشمنان خودتان را دوست نگيريد; شما با آنان طرح مودّت مى افکنيد در حالى که آنها به آن حقّ که براى شما آمده است کفر ورزيده اند; پيامبر و شما را به خاطر اين که به خدا، پروردگارتان ايمان آورده ايد [از مکّه] بيرون مى کنند; اگر براى جهاد در راه من و طلب خشنودى ام بيرون آمده ايد [چنين نکنيد]; شما در نهان پيام مودّت به سوى آنان مى فرستيد، در حالى که من به آنچه پنهان مى سازيد و آنچه آشکار مى کنيد داناترم; و هر کس از شما چنين کند حتماً راه درست را گم کرده است. (1) إِنْ يَثْقَفُوكُمْ يَكُونُوا لَكُمْ أَعْدَاءً وَيَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَأَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ وَوَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ (2) اگر بر شما دست يابند دشمنانى جدّى براى شما خواهند بود، و دست و زبانشان را به بدى به سوى شما مى گشايند و دوست دارند که کاش شما کافر مى شديد. (2) لَنْ تَنْفَعَكُمْ أَرْحَامُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ ۚ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَفْصِلُ بَيْنَكُمْ ۚ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (3) روز قيامت هرگز خويشاوندان و فرزندانتان نفعى براى شما ندارند، [خداوند] ميان شما جدايى مى اندازد و خدا به آنچه مى کنيد بينا است. (3) قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّىٰ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَمَا أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ ۖ رَبَّنَا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنَا وَإِلَيْكَ أَنَبْنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ (4) همانا براى شما در [روش] ابراهيم و آنان که با او بودند سرمشقى نيکو است; آن گاه که به قوم خود گفتند: به يقين ما از شما و از آنچه غير خدا مى پرستيد بيزاريم، شما را قبول نداريم، و ميان ما و شما دشمنى و کينه دائمى آشکار است; مگر اين که به خداى يگانه ايمان بياوريد. [روش ابراهيم براى شما سرمشق است] مگر قول ابراهيم که به پدرش گفت: حتماً براى تو استغفار مى کنم، و در مقابل خدا براى تو اختيار هيچ چيزى را ندارم، پروردگارا! فقط بر تو توکّل کرده ايم و فقط به سوى تو بازگشته ايم و بازگشت [همه ]فقط به سوى تو است. (4) رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا ۖ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (5) پروردگارا! ما را محنت کش کافران قرار مده و ما را بيامرز، پروردگارا! به يقين تو خود عزّتمند و حکيمى. (5) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۴۹:   با دشمن خدا و دشمن خودتان دوستی نکنید: «حاطب»، نامه را خواند و در فکر فرو رفت که باید چه کار کند. نامه از خانواده­ اش بود. حاطب به فرمان پیامبر صلوات الله علیه از مکّه به مدینه هجرت کرده بود؛ ولی نتوانسته بود خانواده­ اش را نیز با خود بیاورد؛ از این رو پیوسته دل­ نگران آنان بود و می­ ترسید که کافران قریش به آن­ها صدمه رسانده باشند. خانواده­ اش در نامه از او پرسیده بودند که آیا پیامبر صلوات الله علیه قصد جنگ با مشرکان قریش را دارد یا نه. حاطب که می­ دانست کافران از خانواده­ اش خواسته­ اند که برای او نامه بنویسند، نمی­ دانست باید چه کند؛ آیا آنان را از تصمیم پیامبر صلوات الله علیه باخبر کند یا چیزی نگوید؟ امّا سرانجام تصمیم اشتباهش را گرفت و در نامه­ ای، خانواده­ اش را از تصمیم پیامبر برای جنگ آگاه کرد. او نامه را به زنی به نام «صفیه» داد و آن زن نیز نامه را در میان گیسوانش گذاشت و به سوی مکّه حرکت کرد. در این هنگام، جبرئیل بر پیامبر نازل شد و او را از این اتفاق باخبر کرد. پیامبر‹، امام علی علیه السلام و زبیر را در پی او فرستاد. آن­ها به او رسیدند. امیر مؤمنان به او فرمود: نامه کجاست؟ زن گفت: چیزی با من نیست. آن­ها از زن پرس­و­جو کردند؛ ولی چیزی نیافتند. زبیر، نومیدانه گفت: ظاهراً چیزی همراهش نیست. امام علی علیه السلام فرمود: به خدا سوگند، پیامبر به ما دروغ نگفته و بر جبرئیل دروغ نبسته، و جبرئیل هم به خدا دروغ نبسته است. به خدا قسم، یا نامه را نشان می­دهی، یا سرت را برای پیامبر برمی­ گردانم. زن گفت: از من دور شوید تا آن را در آورم. سپس نامه را از میان گیسوانش درآورد. امیر مؤمنان آن را گرفت و برای پیامبر آورد. پیامبر حاطب را احضار کرد و از او در باره‏ ی نامه پرس­و­جو کرد. حاطب با شرمساری پاسخ داد: ای پیامبر، به خدا سوگند، من دورویی نکرده­ ام و دین و پیمانم را تغییر نداده­ ام. من به یگانگی خدا و پیامبری تو گواهی می­ دهم؛ ولی خانواده­ ام به من نامه نوشتند که قریش با آنان خوش­رفتاری کرده و من هم خواستم با این نامه، خوش­رفتاری آنان را جبران کرده باشم. در این هنگام، این آیات نازل شد و مسلمانان را از هر نوع ارتباط دوستانه با دشمنان خدا و پیامبر بازداشت و سه نکته‏ ی مهم را به یاد ایشان آورد: 1ـ دوستی با دشمنان خدا، با ایمانِ به او و جهاد و کسب خشنودی­ اش سازگار نیست و نوعی انحراف از راه راست الهی به شمار می­ آید. 2ـ دشمنان خدا اگر هم در ظاهر با شما نرمی نشان دهند، در دل از شما تنفّر دارند، و اگر به شما دست یابند، از هیچ نوع آزار زبانی و جسمی کم نمی­ گذارند. 3ـ به سبب علاقه به بستگان و فرزندان نباید با دشمنان خدا دوستی کرد و دستورهای او را زیر پا گذاشت؛ زیرا نسبت­های خویشاوندی و خانوادگی، تنها تا پایان عمر پابرجا هستند و در روز قیامت از کار می­ افتند. بنابراین، مهم­ترین انگیزه‏ ی رفتار انسان باید توجّه به رضایت و خشنودی خدا باشد؛ نه رضایت و خشنودی خانواده و بستگان.[1] [1] - در نگارش این متن از تفسیر نمونه، ذیل آیات مورد بحث استفاده شده است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۹۸: شب قدر: در میان مکان­ ها، برخی ویژگی خاصّی دارند؛ مثلاً مکّه بر مکان­های دیگر امتیاز دارد. در میان زمان­ ها نیز بعضی بر دیگر زمان­ها امتیاز ویژه­ ای دارند. یکی از زمان­های خاص و ممتاز، «شب قدر» است. این شب به اندازه­ ای مهم است که یک سوره‏ ی قرآن به آن اختصاص یافته است. برای آشنا شدن با این شب مهم، بهتر است با آیات سوره‏ ی قدر بیشتر آشنا شویم: آیه­ ی 1: «ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم». بر اساس آیه‏ ی 185 سوره­ ی بقره، قرآن در ماه رمضان نازل شده، و به فرموده‏ ی این آیه (آیه‏ ی 1)، قرآن در شب قدر نازل شده است. از سوی دیگر می­ دانیم که قرآن به تدریج در سال بر پیامبر صلوات الله علیه نازل شده است. امام صادق علیه السلام در توضیح این مطلب فرموده است که قرآن یکباره در ماه رمضان از سوی خدا به «بیت­ المعمور» (جایی در ملکوت و عالم غیب که از حواس ما پنهان است) نازل شد و از آنجا به تدریج بر پیامبر صلوات الله علیه نزول یافت[1]. آیه­ ی 2: «و تو چه می­دانی که شب قدر چیست؟» این جمله، نشان­ دهنده­ ی اهمیّت و عظمت فراوان شب قدر است؛ چنان­که گویی تنها خدای دانا، بزرگی آن را به­ درستی می­ داند. آیه­ ی 3: «شب قدر از هزار ماه بهتر است» یعنی عبادت در این شب بزرگ، از عبادتِ هزار ماه بهتر است و پاداشش بیشتر است. بر اساس روایات، بیدار ماندن در این شب و مشغول بودن به عبادت در آن، باعث آمرزش گناهان خواهد شد[2]. آیه­ ی 4: «در آن شب، فرشتگان و روح با اجازه‏ ی پروردگارشان، برای [تدبیر] هر کاری [که خدا مقدر کرده است،] آرام آرام فرود می­ آیند.» می­ دانیم که فرشتگان، از سوی خدا مأمور تدبیر امور عالم هستند[3]. به فرموده‏ ی این آیه، در شب قدر، فرشتگان و روح ـ که مخلوقی عظیم­ تر از فرشتگان است ـ برای تقدیر و تعیین سرنوشت­ ها و آوردن هر خیر و برکتی فرود می­ آیند. بر اساس روایات، فرشتگان، مقدّرات جهان را نزد امام هر زمانی می­ آورند و به تأیید آن حضرت می­ رسانند.[4] البته باید توجه کنیم که تقدیر مرگ و زندگی، مقدار روزی­ ها و ... با عملکرد خود انسان­ها ارتباط مستقیم دارد، و توجّه به خدا، تلاش و کوشش، رعایت نظم و انضباط و توجه به سلامت جسم و روح، ارتباطی مستقیم با تقدیر الهی دارد. آیه­ ی 5: «آن شب تا طلوع سپیده­ دم به طور کامل [آکنده از] سلامت و امنیت است»: بر اساس روایات، شیاطین در شب قدر در زنجیر هستند و لطف و رحمت خاص خدا تا طلوع سپیده­ دم بر بندگانش نازل می­ شود. همچنین در احادیث می­ خوانیم که فرشتگانِ خدا در آن شب تا طلوع فجر بر پیامبر صلوات الله علیه و جانشینان معصوم او و بر افراد باایمان سلام و درود می­ فرستند. به فرموده‏دی روایات، خواندن سوره‏ ی قدر، ثواب فراوانی دارد و خوب است در رکعت یکم تمام نمازهای واجب، این سوره خوانده شود.[5]و[6] [1] - الکافی، ج2، ص628 [2] - ر.ک به مفاتیح­ الجنان، اعمال شب­های قدر [3] - بر اساس آیه 5 سورة نازعات [4] - ر.ک به بصائر­الدرجات، ص220 [5] - رسالة توضیح­ المسائل امام خمینی، مسأله1018 [6] - به غیر از موارد فوق، در نگارش این متن از تفاسیر المیزان، نمونه و صافی ذیل این سوره استفاده شده است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

چند پیام قرآنی از صفحه ۴: ۱. منافق برای رسیدن به نور، از نار (آتش) استفاده می‏‌کند که خاکستر و دود و سوزش نیز دارد. «اسْتَوْقَدَ ناراً» ۲. نور اسلام عالم‌گیر است، ولی نوری که منافقان در سایۀ آن تظاهر به اسلام می‌کنند، در شعاعی کمتر و روشنایی آن ناپایدار است. «أَضاءَتْ ما حَوْلَهُ» ۳. اسلام، نور و کفر، تاریکی است. «ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَکَهُمْ فِی ظُلُماتٍ» ۴. کسی‌که از یک نور، بهره‏‌مند نشود، در ظلمات متعدّد باقی می‌ماند. «بِنُورِهِمْ» «فِی ظُلُماتٍ» (کلمۀ «نور» مفرد و کلمۀ «ظُلُماتٍ» جمع است.) ۵. نقشه‌‌ها و توطئه‌‏های منافقان، به ارادۀ الهی ناتمام می‌ماند. «ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ» ۶. طرف مقابل منافقان، خداوند است. «ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ» ۷. عاقبت و آیندۀ منافقان، تاریک است. «فِی ظُلُماتٍ» ۸. منافقان دچار وحشت و اضطراب، و در تصمیم‏‌گیری‌های دراز مدّت، سردرگم هستند. «فِی ظُلُماتٍ لا یُبْصِرُونَ» ۹. گاهی در آغاز، ایمان واقعی است، ولی کم‏ کم انسان به انحراف گرایش پیدا نموده و منافق می‌‏شود. (کلمۀ «بِنُورِهِمْ» در این آیه و جملۀ «لا یَرْجِعُونَ» در آیۀ بعد نشان می‌دهد که آنان نوری داشتند، ولی به‌سوی آن نور برنگشتند.) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۴۹🌷 صراط مستقیم: ما مسلمانان در هر شبانه روز پنج نوبت نماز می خوانیم. بدین ترتیب، دست کم 10 مرتبه در سوره‏ ی حمد از خدا تقاضا می کنیم که ما را به «صراط مستقیم» (راه راست) هدایت فرماید ؛ امّا آیا تا به حال به این اندیشیده ايم که منظور از صراط مستقیم چیست و ما دقیقاً از خدا چه تقاضایی می کنیم؟ شاید نیازی به توضیح نباشد که منظور از راه راست، راه و جاده ی معمول نیست؛ بلکه راه و روش خاصی ست که انسان باید با آن راه و رسم زندگی کند تا به سعادت و خوشبختی حقیقی برسد. در نگاه نخست، آیات متعدّد قرآن و روایات معصومین، معانی متفاوتی را برای راه راست برشمرده اند. یکتاپرستی و توحید، فرمانبرداری از دستورهای خدا و عبادت او، پیروی راه پیامبران الهی، سرمشق گرفتن از امامان معصوم و تبعیّت از توصیه های قرآن کریم، نمونه هایی از این معانی است. در دو آیه‏ ی پیش، برخی از مهم ترین توصیه های خداوند به انسان ها بیان شده که انجام آنها، نشانگر حرکت انسان در راه راست الهی است. توصیه های آیات پیشین، یکتاپرستی، نیکی به پدر و مادر، نکشتنِ فرزندان از ترس فقر و تنگ دستی، دوری از کارهای زشت در پنهان و آشکار، پرهیز از آدم کشی، رعایت حقوق یتیم، رعایت عدل و انصاف در خرید و فروش، سخن گفتن سنجیده در دادگاه و در هر جای دیگر، و وفای به عهد و پیمان است. با کمی دقّت متوجّه می شویم که معانی گفته شده برای صراط مستقیم نه تنها اختلافی با هم ندارند، همه گویای این حقیقت هستند که منظور از صراط مستقیم، «دین خدا و راه و رسم بندگی او» است که باید برنامه ی زندگی انسان ها باشد. این برنامه‏ ی زندگی، شامل توحید، نبوّت، امامت، قرآن، احکام و دستورهای الهی، و... است که هر انسان مسلمان در زندگی اش باید آن را بپذیرد و در عمل بدان پای بند باشد. آری، صراط مستقیم، تنها راه و روشی است که به سعادت جاودان منتهی می شود. این راه در دنیا با پذیرفتن دین و آیین خدا و عمل به آن شروع می شود، و در آخرت به بهشت می رسد. کسانی که در دنیا دین خدا را پذیرفته و به آن پایبند باشند، در جهان آخرت از پل صراط به راحت عبور می کنند و به سرمنزل مقصود می رسند. اگر در روايات بسیاری می خوانیم که امیر مؤمنان علی، صراط مستقیم است، بدین‏ سبب است که او انسان کاملی بود که پیروی از رفتار و گفتار و پندار او، بی شک انسان را به سعادت و بهشت جاودان می رساند. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۵۲🌷 👈پرتگاه تکبّر: شاید تا به حال عکس هايي را که با تلسکوپ های فضایی از کهکشان های دور گرفته شده، دیده باشید؛ کهکشان هایی که گاهی تا میلیاردها سال نوری از ما فاصله دارند؛ فاصله ای که تصورش هم ناممکن است. شاید منظومه‏ ی شمسی ما در این فضای بیکران، به اندازه‏ ی نقطه ای هم نباشد! آیا تا به حال اندیشیده ایم که ما در این جهان پهناور چقدر کوچک هستیم؟ آیا در این هستی وسیع، بودن یا نبودن ما تفاوتی هم می کند؟ البته همه‏ ی ما کسانی را دیده یا دست کم حال و روزشان را شنیده ایم که خیال می کنند موجودات بسیار بزرگی هستند و افراد دیگر در کنار آنها، انسان های بی‏ ارزش و کوچکی هستند؛ کسانی که به بیماری سخت و مهلک «تکبّر» دچار شده اند. در صفحه‏ ی قبل خواندیم که ابلیس به علّت تکبّر و خود‏بزرگ بینی، از فرمان خدا سرپیچی کرد و به آدم سجده نکرد، و این غرور و تکبّر، او را از مقام والایی که با شش هزار سال عبادت به دست آورده بود، به پایین ترین درجه‏ ی ممکن در جهان ساقط کرد. بر اساس قرآن کریم، تنها یک نفر در جهان حقّ تکبّر ورزیدن دارد و او خدای بزرگ است؛ زیرا واقعاً بزرگ است و هیچ چیزی به بزرگی او نیست؛ بلکه همه غیر از او در برابر او هیچ است. به همین جهت، یکی از صفات خدا، «متکبّر» است . در روایاتِ پیشوایان ما نیز تکبّر، ویژگی مخصوص خدا ذکر شده است. در روایتی از امام صادق می-خوانیم: «تکبّر، صفت مخصوص خداست و هر کس در [ادعای داشتن] این صفت با خدا در بیفتد، خدا او را با صورت بر آتش دوزخ می افکند.» در روایت دیگری از پیامبر اسلام می خوانیم: «در روز قیامت، افراد متکبّر [که در دنیا خود را خیلی بزرگ می پنداشتند] به شکل انسان هایی به اندازه‏ی ذرّه های گرد و غبار هوا محشور می شوند، و تا زمانی که خدا به حساب اعمال مردم می رسد، زیر پای آنان لگدمال می شوند، و پس از آن به سوی آتش دوزخ رانده می شوند.» از همین رو، قرآن کریم و پیشوایان معصوم، ما را به شدّت از این ویژگی باز داشته و به ما توصیه کرده اند که هیچ گاه خود را از دیگران بزرگ تر نبینیم و با مردم فروتن باشیم. بررسی زندگی اهلبیت، نشان دهنده ی تواضع فوق العاده ی آن مردمان بزرگ است. امیر مؤمنان علی در توصیف پیامبر اسلام می فرماید: «او بر روی زمین غذا می خورد و مانند بردگان [مؤدّب] می نشست و با دست خود، کفش و لباسش را وصله می زد و بر الاغ بی پالان سوار می شد و پشت خود نیز کسی را سوار می کرد.» همچنین در تاریخ آمده است که حضرت علی در دوران حکومتش، در بازارهای کوفه قدم می زد؛ راه را به کسانی که راهشان را گم کرده بودند، نشان می داد و به بارکشها در حمل بارشان کمک می کرد. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۵۶🌷 👈 اصحاب اعراف: بخش عمده ای از آیات قرآن، در مورد معاد سخن می گوید. این بخش از قرآن، به مراحل گوناگونی که انسان ها از هنگام جان دادن به بعد تجربه می کنند، اشاره می کند. این بخش معمولاً با بیان ویژگی های بهشت یا دوزخ به پایان می رسد. این آیات امّا در مورد یکی از مراحل عجیبی سخن می گوید که برخی از انسان ها در قیامت در آن قرار می گیرند. بر اساس این آیات، پس از بهشتی شدنِ مؤمنانِ نیکوکار و دوزخی شدن کافرانِ بدکردار، گروهی از مردم باقی می مانند که اگرچه در دنیا ایمان داشته اند، گناهان و کارهای زشتشان از بهشتی شدن آنان جلوگیری می کند و حتّی آنان را تا مرز دوزخی شدن پیش می برد. آنان در «اعراف» (مکانی بلند) که بین بهشت و دوزخ قرار دارد، می ایستند و به حال و روز هر دو گروه بهشتی و دوزخی نظاره می‏کنند. گاهی به اهل بهشت و نعمت هایشان نگاه می کنند و به آنان درود می فرستند و آرزو می کنند که ایکاش با آنها می بودند؛ ولی حسـرت می خورند که گناهانشان اجازه‏ ی ورود به بهشت را از آنان گرفته است. گاهی هم نظرشان را به آن طرف یعنی جهنّم می اندازند و با دیدن عذاب های هولناک آن، از خدا درخواست می کنند که به آنان رحم کند و ایشان را با ستمکارانی که در آتش دوزخ می سوزند، قرار ندهد. البته در اعراف، افراد دیگری نیز حضور دارند؛ افراد بزرگ و والامقامی که همه‏ ی بهشتیان و دوزخیان را به خوبی می شناسند و اختیارات گسترده ای از سوی خدا به آنان داده شده است. در آن هنگام، این افراد به فریاد کسانی که در اعراف قرار دارند، می رسند و به آنان فرمان می دهند که بدون هیچ ترس و وحشتی وارد بهشت شوند. امام صادق در توضیح این آیات فرموده است: «اعراف، تپه ای بین بهشت و دوزخ است که تمام پیامبران و جانشینان آن ها، همراه افراد گنهکار زمان خودشان [که ایمان داشته اند] بر آن می ایستند؛ همانطور که فرمانده یک لشکر همراه افراد ناتوان لشکر می ایستد [و به آنان کمک می کند]. این در حالی است که افراد نیکوکار [پیشتر] به بهشت روانه شده اند. در آن هنگام، جانشینان پیامبران به آن گنهکاران می‏گویند: به برادران نیکوکار خود نگاه کنید که به بهشت روانه شده اند. و آنان به بهشتیان سلام می کنند.» این آیات، به یکی از اعتقادات مهم ما یعنی «شفاعت» اشاره می‏ کند. بر اساس این عقیده، پیشوایان بزرگ دین، فرشتگان، شهیدان و افراد صالح و نیکوکار با اجازه‏ ی خدا در روز قیامت به برخی از افراد باایمان که صلاحیت کامل برای بهشتی شدن ندارند، کمک می کنند و خداوند به سبب درخواست آن بندگان پاک، از گناهان این افراد صرف نظر می کند. در واقع، شفاعت، یکی از جلوه های رحمت و بخشایش خداست که در آینه ی برخی از بندگان شایسته‏ ی او نمایان می شود. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d