#پاسخ_به_شبهه چه اشکالی دارد که بگوییم همه‌ی دین ها صحیح است؟ به عبارت بهتر، چه اشکالی متوجه پلورالیسم دینی است، به این شکل که بگوییم «هرکسی معتقد به هر دینی که هست، دارای اعتقادات درستی بوده و وارد بهشت خواهد شد»؟ (#قسمت_اول) قائلین به پلورالیسم، معتقدند که تمام ادیان بر حق هستند و هر کسی معتقد به هر دینی که باشد، به تکلیف خود عمل کرده است. اشتباهی که مطرح کنندگان این نظریه مرتکب آن شده و به آن دقت نکرده اند این است که تمام ادیان را در عرض و در کنار هم دیده اند و به همین دلیل برای هر کدام از آن‌ها سهمی از حقانیت قائل شده اند ولی آنچه که در طول تاریخ ادیان به وضوح مشخص است، اینکه ادیان الهی، نه در عرض هم بلکه در طول هم بوده و هر پیامبری که مبعوث شده است، ضمن تأیید پیامبر قبلی، دین گذشته را تکمیل کرده و مردم را به سوی رشد بیشتر و آمادگی برای پذیرش دستورات پیامبر بعدی رهنمون شده است. شما وقتی به آئین حضرت عیسی نگاه می‌کنید، می‌بینید که آن حضرت ضمن تایید پیامبر پیش از خود، و تأکید بر دستورات حضرت موسی، دین الهی را تکامل بخشیده است. علاوه بر آن بشارت به آمدن پیامبر اسلام هم داده است. قرآن کریم با اشاره به همین موضوع، می‌فرماید: «و [ياد كن‏] هنگامى را كه عيسى پسر مريم گفت: اى بنى‏اسرائيل! به يقين من فرستاده خدا به سوى شمايم، تورات را كه پيش از من بوده تصديق مى‏كنم، و به پيامبرى كه بعد از من مى‏آيد و نامش «احمد» است، مژده مى‏دهم‏». (صف/6) @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه چه اشکالی دارد که بگوییم همه‌ی دین ها صحیح است؟ به عبارت بهتر، چه اشکالی متوجه پلورالیسم دینی است، به این شکل که بگوییم «هرکسی معتقد به هر دینی که هست، دارای اعتقادات درستی بوده و وارد بهشت خواهد شد»؟ (#قسمت_دوم) به این ترتیب، در هر دوره ای از زمان، آخرین پیامبر و آخرین آئین الهی، صاحب پرچم هدایت و حقانیت بوده و در نزد خداوند متعال، اعتقاد به همان دین، پذیرفته شده است. پس در موضوع حقانیت، می‌توان به صراحت گفت که اعتقاد به «همه راست گویی یا پلورالیسم دینی» فریبی از سوی شیطان و قدرت‌های شیطانی، برای انحراف مردم از راه صواب و حقیقتِ دین است. اما اینکه چه کسانی از عذاب الهی در آخرت نجات یافته و وارد در بهشت جاودان می‌شوند، نکته ای است که شاید شهید مطهری پاسخی بسیار دقیق، کوتاه و گویا به آن داده است. ایشان در کتاب عدل الهی اینگونه می‌نویسد: «اگر کسی دارای صفت تسلیم باشد و به عللی حقیقت اسلام بر او مکتوم مانده باشد و او در این باره بی‌تقصیر باشد، هرگز خداوند او را معذّب نمی سازد، او اهل نجات از دوزخ است.» (عدل الهی/ص269) و این یعنی، آنچه که با ارزش است، اسلام و تسلیم واقعی در برابر حق است؛ چه بسا مسلمانانی که از اسلام تنها نامش را یدک می‌کشند و در نقطه مقابل، چه بسیار غیرمسلمانانی که در برابر حقیقت تسلیم اند. بنابراین، هر کسی را که در مقابل حق و حقیقت عناد ندارد، اگر چه مسلمان نباشد، نمی‌توانیم از دایره نجات خارج بدانیم. خارج شدگان از این دایره کسانی اند که لجاجت در برابر حقیقت دارند. @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه مگر شب و روز مخلوق خدا نیست؟!، مگر گفته نمیشود از ناحیه خدا شری ایجاد نمیشود؟! پس چرا قرآن میگوید باید از شر تاریکی شب به خدا پناه برد؟ مگر شب و تاریکی آن هم شری با خود دارد؟ (#قسمت_اول) آیه مورد سوال آیه سوم سوره مبارکه فلق است: «بگو پناه می‌برم به خدا، از زيان شب هنگامى كه با تاريكى‏اش درآيد». در پاسخ به سوال فوق، بیان چند نکته ضروری است: • شب به خودی خود، منشا شر و شرارت نیست و منظور خداوند هم چنین نبوده است. این در حالی است که خدای متعال در آیات متعددی از شب به نکویی یاد کرده است. • در هر موضوعی، ولو موضوعاتی که کاملا جزء خیرات هستند، می‌توان احتمال وجود «شر» و «آفت» را در نظر گرفت. کما اینکه آفتِ علم غرور، آفتِ احسان، منت گذاشتن می‌باشد. • هرچیزی را که خدا آفریده است خیر محض است. اما بحث اصلی اینجاست که، اگر در مسیر درست قرار نگیرد، تبدیل به شر می‌شود. به عنوان مثال، «چاقو» برای ذبح حیوان و… اما وقتی برای آسیب زدن به دیگران مورد استفاده قرار گیرد، نه تنها خیر نیست، بلکه، عین آفت و شر است. پس این شر، از طرف مخلوقات است نه از سوی خالق و آفریننده. @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه مگر شب و روز مخلوق خدا نیست؟!، مگر گفته نمیشود از ناحیه خدا شری ایجاد نمیشود؟! پس چرا قرآن میگوید باید از شر تاریکی شب به خدا پناه برد؟ مگر شب و تاریکی آن هم شری با خود دارد؟ (#قسمت_دوم) • اما نکته حائز اهمیت در این بین، این است که: اولا: افراد شرور غالبا از تاریکی شب برای رسیدن به مقاصد خود استفاده می‌کنند. مثلا اکثریت قتل‌ها و سرقت‌ها و جنایات مختلف در شب اتفاق می‌افتد. پس شب مانند حفره‌ای است که موجودات شرور از تاریکی آن سوء استفاده کرده، «شب»ی را که خداوند برای آرامش خلق کرده است، برای زیان رساندن به دیگران پوشش قرار می‌دهند. دوما: انسان، برای رویارویی با خطر در شب، توانایی کمتری دارد تا روز. چرا که به علت تاریکی محیط، آگاهی کمتری نسبت به اطراف خود دارد. پس وقتی اینچنین است و عده ای از تاریکی شب برای رسیدن به مقاصد شوم خود سوء استفاده می‌کنند، خداوند متعال هم راه چاره ای برای در امان ماندن انسان از این بلایا و مشکلات به او می‌آموزد و آن هم طبق آیات این سوره، پناه بردن به خدای مقتدر و تواناست. @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه همواره می‌شنویم که خیلی از مردم، اموال و نذورات خود را نذر امامان می‌کنند و مثلا می‌گویند: «فلان چیز را نذر امام حسین یا نذر امام رضا کردم». به نظر من، این نوع طلب حاجت، کمک خواستن از غیر خدا و شرک است. حقیقتا نذر برای امامان شرک نیست؟! (#قسمت_اول) اگر صرف طلبیدن، تقاضا نمودن و کمک خواستن از غیر خدا شرک باشد، پس نه فقط شیعیان بلکه همه مردم مشرکند؛ – بیماری که برای درمان به پزشک مراجعه می‌کند. – فقیری که به به ثروتمندان مراجعه کرده و طلب مادی می‌کند. – و… در حالی که در هیچ دین و مذهبی به این افراد مشرک گفته نمی‌شود. خداوند در قرآن کریم مکررا دستور داده که اگر فقیری به شما مراجعه کرد از او دستگیری کنید. حتی بالاتر از این، خداوند متعال به پیامبر خود دستور داده که: «اگر سائلی به تو مراجعه کرد، او را از خود نران!» (ضحی/10) @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه همواره می‌شنویم که خیلی از مردم، اموال و نذورات خود را نذر امامان می‌کنند و مثلا می‌گویند: «فلان چیز را نذر امام حسین یا نذر امام رضا کردم». به نظر من، این نوع طلب حاجت، کمک خواستن از غیر خدا و شرک است. حقیقتا نذر برای امامان شرک نیست؟! (#قسمت_دوم) اما در مورد نذر، باید دانست نذر نوعی عبادت است که مانند سایر عبادات، باید برای خدا باشد. در نذر دوشرط لازم است که اگر نباشد، نذر شرعی نبوده و محقق نمی‌شود. اول، نیت و قصد قربة الی الله و دوم صیغه نذر. پس اگر کسی در نذر، نیتی برای غیر خدا داشته باشد، نذر او باطل است. یا اگر در صیغه نذر، نام خدای متعال نباشد، اساسا نذری جاری نمی‌شود. مثلا در موقع نذر باید بگوید: «اگر فلان حاجت من برآورده شد، برای خدا روزه می‌گیرم یا بخاطر خدا به فقرا کمک می‌کنم». اینکه محل مصرف مال مورد نذر، کجا باشد مختار است. مثلا می‌تواند محل مصرف نذر را، فقرا، مسجد، هیئت یا حرم امامان و… قرار دهد. بنابراین هم نیت و هم صیغه نذر، هر دو تاکید بر انجام نذر برای خدا دارند و باید برای جلب رضای الهی باشد. با این توضیحات، نذر نه تنها شرک نیست، بلکه عین توحید است. @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه اخیرا در جایی شنیدم که «در گذشته های دور با توجه به اینکه انسانها از خطرات محیطی و طبیعی می ترسیدند، به همین خاطر چیزی به نام دین ساختند، تا بوسیله اوراد و اذکار که به نام دین جا زدند برای خود و اطرافیانشان تسکین و آرامش بسازند» همین نکته مدتی است که ذهن مرا به خود مشغول کرده. آیا واقعا پیدایش دین ربطی به ترس از عوامل و خطرات محیطی و طبیعی دارد؟(#قسمت_اول) باید دانست معروف‌ترین شخصیتی که بر این نظریه پافشاری نمود، روانشناس معروف غربی «زیگموند فروید» است. جدی‌ترین اشکالی که متوجه نظریه فروید است، نداشتنِ ریشه علمی است به گونه‌ای که حتی شاگردان سرشناس «فروید» همچون «گوستاو یونگ» این فرضیه را رد کرده و اشکالات جدی به آن وارد کرده اند. دانشمندان بزرگ و حکیمان غربی و شرقی از گذشته‌های دور، در اثبات الهی بودن دین، برهان‌ها و دلایل عقلی بسیاری اقامه کرده ‌اند. براهینی چون: برهان نظم، برهان فطرت، برهان امکان و وجوب و… . نتیجه تمام این استدلالات، اثبات وحی، یگانگی خدا و در نتیجه، الهی بودن دین است. حال اگر کسی همچون «فروید» قصد دارد تا مطلب جدیدی ارائه نماید، باید نخست، نادرستی این دلایل را اثبات نماید. کاری که امثال فروید، هرگز از عهده آن بر نیامده اند، بلکه تنها با یک تحقیق ناقص بر روی اعتقادات انسان‌های اولیه و ادیان ایشان و نیز با پیش فرض‌های روانشناسانه نادرست، دین را امری تخیلی و زائیده ترس معرفی کرده اند. #ircom_8

#پاسخ_به_شبهه اخیرا در جایی شنیدم که «در گذشته های دور با توجه به اینکه انسانها از خطرات محیطی و طبیعی می ترسیدند، به همین خاطر چیزی به نام دین ساختند، تا بوسیله اوراد و اذکار که به نام دین جا زدند برای خود و اطرافیانشان تسکین و آرامش بسازند» همین نکته مدتی است که ذهن مرا به خود مشغول کرده. آیا واقعا پیدایش دین ربطی به ترس از عوامل و خطرات محیطی و طبیعی دارد؟(#قسمت_دوم) ملکم همیلتون در این‌باره می‌گوید: «یکی از اعتراض‌های عمده‌ای که می‌توان بر این نظریه‌پردازان وارد کرد این است که داعیه‌‌های آنان نه بر شواهد درست، بلکه بیشتر بر حدس و گمان مبتنی‌ است» فروید بر ادعای خود هیچ دلیل منطقی و یا شواهد معتبر تاریخی ارائه نکرده است، بنابراین هیچ عقل سلیم و روح آزاد اندیشی نمی‌تواند آن را بپذیرد. پس باید دانست که اصلی‌ترین دلیل گرایش به دین، فطرت انسان است، که اگر چیز دیگری همچون ترس از خطرات و بلایای طبیعی دلیل گرایش به دین و دین باوری انسان می‌بود، با ایمنی یافتن آدمی و یافتن راه‌های مقابله با این خطرات، باید گرایش به دین نیز از بین می رفت، حال آنکه می‌بینیم، به باور محققین، امروز که علوم انسانی رشد چشمگیری یافته و بشر راه‌های مختلفی برای مبارزه با خطرات پیدا کرده است، همچنان شاهد رشد فزاینده دین‌گرایی و خداجوییِ فطری انسان‌ها هستیم. @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه به نظر بنده، با توجه به اینکه وقف، برای کسانی که مال و املاکی برای آنها وقف شده است به نوعی پول بادآورده محسوب می‌شود، زمینه ساز تنبلی و عدم تلاش و کوشش در این افراد خواهد بود. حال سوال این است که، آیا وقف و بخصوص وقف املاک، مانع تلاش و به تبع آن، مانع کار و تولید نیست؟(#قسمت_اول) برخلاف نظر کسانی که به پویایی و تحرک زایی وقف به چشم تردید می‌نگرند، وقف در کنار نهادهایی چون «قرض الحسنه»، «زکات»، و… یکی از نهادهای مهم اقتصادی در اسلام است که نه تنها مانع تلاش و کوشش و تولید ثروت نمی‌شود بلکه همواره به عنوان ابزاری کارآمد برای رشد و شکوفایی علمی و تحرک اقتصادی مطرح بوده است. وقف از آنجا که «یک احسان بی منت، خالی از تحقیر» طرف مقابل است، همواره مورد توجه نیکوکاران و بزرگان جامعه، برای گسترش خدمات عمومی از قبیل احداث بیمارستان، دانشگاه و… و رشد علمی و اقتصادی بوده است. (25 درصد مراکز درمانی، 20 درصد مراکز علمی و فرهنگی موقوفه است، و بسیاری از از طرح های توسعه ای، اقتصادی، اشتغال زایی، محرومیت زدایی و… در کشور از محل موقوفات است) @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه به نظر بنده، با توجه به اینکه وقف، برای کسانی که مال و املاکی برای آنها وقف شده است به نوعی پول بادآورده محسوب می‌شود، زمینه ساز تنبلی و عدم تلاش و کوشش در این افراد خواهد بود. حال سوال این است که، آیا وقف و بخصوص وقف املاک، مانع تلاش و به تبع آن، مانع کار و تولید نیست؟(#قسمت_دوم) یکی از آن چیزهایی که باعث شد تا در قرن چهارم هجری، تمدن بزرگ اسلامی به اوج و شکوه خود برسد، توجه به وقف و جایگاه آن بوده است. در آن دوران، بزرگانی چون خواجه نظام الملک، در کنار هر مرکز علمی که بنا می‌کردند، ملکی را نیز به عنوان محل درآمد آن مرکز وقف می‌نمودند تا دانشجویان و اساتید آنجا، بدون داشتن دغدغه های مادی، به فراگیری دانش پرداخته و یافته های علمی خود را در اختیار جامعه قرار دهند. @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه به نظر بنده، با توجه به اینکه وقف، برای کسانی که مال و املاکی برای آنها وقف شده است به نوعی پول بادآورده محسوب می‌شود، زمینه ساز تنبلی و عدم تلاش و کوشش در این افراد خواهد بود. حال سوال این است که، آیا وقف و بخصوص وقف املاک، مانع تلاش و به تبع آن، مانع کار و تولید نیست؟(#قسمت_سوم) و همین روش‌ها هم باعث شد تا نظامیه ها (به مدارسی که نظام الملک می‌ساخت نظامیه می‌گفتند. نظامیه بغداد، موصل و سبزوار از مشهورترین نظامیه های آن دوران است) یکی از پایه های تمدن شکوهمند اسلامی به شمار آیند. روشی که سالهاست از سوی کشورهای غربی و با الگو برداری از این نهاد مهم اقتصادی اسلام، از وقف در جهت توسعه اجتماعی، گسترش تولید و محرومیت زدایی بهره می‌گیرند. به عنوان مثال: 1. بخش قابل توجهی از درآمد موسسه «نوبل» ـ که جوایز مختلف آن اعم از «جایزه ادبی نوبل»، «جایزه صلح نوبل» و… در دنیا مشهور است ـ و شرکت مایکروسافت از محل اموال وقفی و خیرخواهانه است. 2. دانشگاههای آکسفورد و کمبریج انگلستان نیز در زمره آن مراکز علمی ای هستند که که وقف به عنوان ابزاری توانمند، به رشد و پیشرفت آن‌ها کمک شایانی کرده است. @ircom_8

#پاسخ_به_شبهه به نظر بنده، با توجه به اینکه وقف، برای کسانی که مال و املاکی برای آنها وقف شده است به نوعی پول بادآورده محسوب می‌شود، زمینه ساز تنبلی و عدم تلاش و کوشش در این افراد خواهد بود. حال سوال این است که، آیا وقف و بخصوص وقف املاک، مانع تلاش و به تبع آن، مانع کار و تولید نیست؟(#قسمت_چهارم) 3. دانشگاه هاروارد هم سالانه میلیاردها از محل موقوفه های خود درآمد داشته و آن را هزینه رشد و توسعه علمی خود می‌نماید. و… می‌بینیم که وقف نه تنها مانع رونق تولید و رشد و شکوفایی نیست، بلکه اگر در مسیر صحیح خود جریان یافته و به شکلی صحیح پیاده شود همواره در خدمت پیشرفت جامعه خواهد بود. حال اگر ببینیم در گوشه از کشور، مال موقوفه ای به مخروبه تبدیل شده و یا در جهت درست به کار گرفته نمی‌شود، نباید ایراد را متوجه این موضوع ریشه دار اسلامی نمود بلکه باید اعتراض به آن کسانی نمود که قدر این ثروت الهی را ندانسته و نهادی تا این درجة اهمیت را تعطیل کرده اند. @ircom_8