#شرح_حکمت ۷۹ ❣️امير المومنين _عليه السلام _مي فرمايد : ✨خُذِ الْحِكْمَةَ أَنَّى كَانَتْ فَإِنَّ الْحِكْمَةَ تَكُونُ فِي صَدْرِ الْمُنَافِقِ فَتَلَجْلَجُ فِي صَدْرِهِ حَتَّى تَخْرُجَ فَتَسْكُنَ إِلَى صَوَاحِبِهَا فِي صَدْرِ الْمُؤْمِنِ.✨ 💢دانش را فراگیر هرجا باشد زیرا حکمت گاهی در سینه منافق است;اما در سینه او آرام نمی گیرد تا از آن خارج شود ودر کنار حکمت های دیگر در سینه مومن جای گیرد. ✍ نتيجه اين سخن همان است که از روايات مختلف معصومان استفاده کرديم که علم و دانش هيچ محدوديتى ندارد! ✔️ نه از نظر زمان: «أُطْلُبُوا الْعِلْمِ مِنَ الْمَهْدِ إلَى اللَّحَدِ» ✔️ نه از نظر مکان: «أُطْلُبُوا الْعِلْمِ وَلَو بِالصّينِ» ✔️ نه از نظر مقدار تلاش و کوشش: «أُطْلُبُوا الْعِلْمِ وَلَوْ بِخَوْضِ اللُّجَجِ وَشَقِّ الْمُهَجِ» ✔️ نه از نظر گوينده همان گونه که در اين حکمت و در حکمت بعد آمده است. 🔰گاه سخن حکمت آميز به قدرى واضح و روشن است که از هر جا و از هر کس که باشد بايد آن را پذيرفت؛ ولى در موارد ديگر که انسان مطالب را به اعتماد استاد فرا مى گيرد بايد نزد کسى برود که از نظر ديانت و علميت مورد اعتماد باشد. #نهج_البلاغه ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ 🆔 @iriblorestanN

#شرح_حکمت ۲۷۵ ❣امیرالمومنین علیه‌السلام مى فرماید: ✨وَرُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِيِّهِ 🔹بسيار شده است كه نوشنده آب پيش از آنكه سيراب شود گلوگيرش شده (و به هلاكت مى رسد) ✍ اين است سرنوشت طمعكارى كه با حرص و ولع به دنبال چيزى مى رود وخود را به آب و آتش مى زند و پيش از آنكه به آن برسد هلاك مى گردد؛ مانند كسى كه عطش شديدى به او روى آورده، هنگامى كه به آب مى رسد با حرص و ولع چنان مى نوشد كه گلوگيرش مى شود و سيراب نشده جان مى دهد. 📘#حکمت_275 ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ 🆔 @iriblorestanN

#شرح_حکمت ۲۷۵ ❣امیرالمومنین علیه‌السلام مى فرماید: ✨وَضَامِنٌ غَيْرُ وَفِيٍّ إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ 💠طمع، ضامنى است كه وفا نمى كند، طمع (انسان را) به سرچشمه آب وارد مى كند و او را تشنه بازمى گرداند ✍ زيرا طمع، شخص طمعكار را به دنبال خواسته هايش مى فرستد، همان خواسته هايى كه دست نيافتنى است و آن را براى طمعكار تضمين مى كند؛ ولى همانند ضامنى كه به قول خود وفا نمى كند، طمعكار را محروم و ناكام رها مى سازد. شخص طمعكار غالبا دنبال چيزى مى رود كه در دسترس او قرار نخواهد گرفت؛ ولى طمع، او را به هوس مى اندازد كه به آن برسد و به اشتباه، آن را دستيافتنى مى پندارد؛ اما همچون كسى كه به سراغ آب مى رود ولى با سراب روبرو مى شود، ناكام بازمى گردد. 📘#حکمت_275 ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ 🆔 @iriblorestanN

#شرح_حکمت ۲۷۷ ❣امیرالمومنین علیه‌السلام مى فرماید: ▫️لاَ وَالَّذِي أَمْسَيْنَا مِنْهُ فِي غُبْرِ لَيْلَةٍ دَهْمَاءَ، تَكْشِرُ عَنْ يَوْمٍ أَغَرَّ، مَا كَانَ كَذَا وَكَذَا 💠 نه، سوگند به آن كس كه ما را در بقاياى شب تاريك نگه داشت؛ شبى كه لبخند سپيده دمش از روز روشن پرده برداشت، كه چنين و چنان نبوده است. ✍امام عليه السلام در اين تشبيه جالب، نخست اشاره به تاريكى شبهاى ظلمانى مى كند («غُبْر» به معناى باقيمانده و «دَهْماء» به معناى سياه و تاريك است) كه به دنبال آن، روز روشنى است. گويى همانند انسانى است كه به هنگام لبخند، لبهاى او كنار مى رود و دندان هاى زيبايش آشكار مى شود. («تَكْشِرُ» از ريشه «كَشْر» (بر وزن نشر) به معناى كنار رفتن لبها براى خنديدن و «أغَرّ» به معناى روشن وسفيد است). 🔹اينكه امام عليه السلام اين قسم زيبا و فصيح را براى چه موضوعى ياد كرده، روشن نيست. شايد براى مرحوم سيّد رضى روشن بوده؛ ولى چون هدفش بيان زيبايى قسم بوده از ذكر آن صرف نظر كرده است. ✔️ اين احتمال نيز هست كه بر سيّد رضى نيز روشن نبوده و آنچه را او به آن دست يافته اصل سوگند بوده است؛ ولى مى توان به قرينه قسمى كه امام عليه السلام ياد كرده حدس زد كه قسم، اشاره به ظهور اسلام و محو آثار شرك و كفر و بت پرستى و انتقال مردم از دوران تاريك جاهليت به دوران نورانى اسلام بوده و جمله «ما كانَ كَذا وكَذا» درواقع اشاره به نفى بعضى از بدعت هايى بود كه در اسلام گذاشته شد و در زمان پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله وجود نداشت. 📘 #حکمت_277 ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ 🆔 @iriblorestanN