ان‌شاءالله ممنونم از محبتتون. نه اصلا ناراحت نشدم، خواهش می‌کنم. باید روش فکر کنم.

میتونم حدس بزنم چیه!

چیه؟🙄

درمورد یه فانتزی متداول...

😁

✨تولد لشکر یک نفره ارباب عزیزمون مبارک!!🌱 پ.ن: کاش آدم برای امام زمانش مثل حضرت عباس باشه...🥲 #میلاد_حضرت_عباس علیه‌السلام

درسته😁

یه چیزی که بعد ازدواج خیلی بهش برخوردم، این بود که خیلی‌ها فکر می‌کردن من با یه فرد نظامی ازدواج کردم. توی پیام‌های ناشناس کانال هم پرسیده بودن حتی. یکی از دوستام می‌گفت من فکر می‌کردم تو حتما با یه پاسداری، جانبازی چیزی ازدواج می‌کنی😅 و خیلی تعجب کرده بودن از این که اینطور نیست! چرا؟ شاید چون تصور اینه که دیگه اوج ایمان و تقوا و انقلابی‌گری رو باید در یه فرد نظامی(مخصوصا پاسدار) جستجو کرد و یه دختر خیلی مومن و انقلابی هم باید با یه پاسدار ازدواج کنه تا ایمانش کامل بشه! (مشابه این تصور درباره طلاب هم وجود داره) اصلا بیاین با خودمون رک باشیم، کم پیش میاد دختر مذهبی جوون و نوجوونی باشه که فانتزی شوهر سپاهی از ذهنش نگذشته باشه! البته توی افراد شدت و ضعف داره. مثلا یکی از دوستان توی دبیرستان به شدت فانتزی «سید سپاهی عینکی طلبه» رو داشت(نمی‌دونم عینک این وسط چی بود🙄) و تاکید داشت حتما باید طرف لباس پاسداری بپوشه و عمامه بذاره و از فکر کردن بهش هم ذوق می‌کرد و غش و ضعف می‌رفت! برای بعضیا هم این کمرنگ‌تر بود، یا خیلی گذرا بود. ولی به هرحال بود!

علتش چیه؟ شاید بشه گفت مقدمه‌ش کتاب‌های زندگینامه همسران شهدا بود، مخصوصا همسران شهدای مدافع حرم. همسران شهدای دفاع مقدس، زمانشون از دخترهای الان دورتر بود و بخاطر حیای خاص اون نسل هم خیلی چیزها رو روایت نمی‌کردن و محرومیت‌ها و شرایط سخت‌تری داشتن بخاطر جنگ. ولی همسران شهدای مدافع حرم نسل جدیدتری بودن، زمانه‌شون شبیه ما بود و خیلی ریز و جزئی‌تر از عاشقانه‌هاشون گفتن(با احترام، عاشقانه‌هایی که بعضا خیلی آموزندگی هم نداشت و اون بخشی از زندگی خصوصی فرد بود که به ما ربطی نداره). و کلا فضایی که مدافعان حرم به وجود آوردن، اون روحیه جهاد و شهادت زمان جنگ رو توی جو مذهبی زنده کرد؛ اما جنگ داخل مرزها نبود و از ما دور بود. تنها چیزی که دیده می‌شد، تشییع شهدا و حال و روز خانواده‌هاشون بود؛ و همین موضوع مورد توجه قرار گرفت. دیگه توی این فضا، بازار تولیدات هنری درباره همسران مدافعان حرم و این‌ها داغ شد. غیر از زندگی‌نامه‌های واقعی همسران شهدا، کلی رمان و کتاب و... چاپ شد که بخاطر دوری از جنگ و درک ساده و بچگانه‌ای که از جنگ وجود داشت، سرشار از فانتزی بودن! از اون طرف مشکلات و سختی‌هایی که همسران شهدای مدافع حرم باهاش مواجه بودن هم درست روایت نمی‌شد؛ فشار روانی‌ای که از سمت جامعه روی این عزیزان بود، و غیبت مرد خانواده و دلهره‌هایی که در زمان نبودش وجود داشت، و بعد هم شهادتش، چیزایی که فقط گفتنش آسونه! متاسفانه بیشتر دخترهای مذهبی، فقط جنبه مثبت زندگی همسران شهدا رو دیدن(اینکه با یه مرد خوب زندگی کردن) و از جنبه سختش که نبود این مرد و تبعاتش بود غافل شدن. چون کمتر کسی جریان دقیق جنگ سوریه رو فهمید و کسی سختی جنگ رو نچشید، رمان‌ها روی عاشقانه بین رزمنده و همسرش تمرکز کردن(اونم فقط قسمتای گل و بلبلش). توی ایران همه‌چی خوب بود و مثل زمان دفاع مقدس نبود که جنگ ابعاد دیگه‌ای رو توی زندگی مردم نشون بده. و خلاصه، رمان‌ها غالبا عاشقانه و فانتزی بودن و آخرش یه شهادت گوگولی مگولی هم داشتیم که حتی اونم فانتزی بود!😐 نتیجه‌ش شد تصورات و فانتزی‌های دختران مذهبی دهه هفتادی و هشتادی درباره پاسدارها و... نمونه یه رمان سرشار از فانتزی رو هم اینجا مفصل تحلیل کردم

نویسنده‌ها هم توی رمان‌های مذهبی(غالبا اینترنتی) کم نذاشتن و هرچه کمالات برای یه مرد می‌شد فرض کرد، از ظاهر گرفته تا باطن، می‌ریختن توی وجود پسر پاسدارمون. از ظاهرش که در همه حال آراسته و مرتب بود و قد بلند و چهارشونه بود و یه ریش مرتب داشت و... گرفته، تا اخلاقش که اصلا عصبانی نمی‌شد و خیلی مهربون و با درک و شعور بود و دائم قربون صدقه خانمی می‌رفت و خیلی بااخلاص و مومن بود، خلاصه شهید زنده بود برای خودش! یعنی این «عاشقانه مذهبی» یه عبارتی بود که مرزهای فانتزی رو جابه‌جا کرد و یه لوس‌بازی‌ها و اداهایی رو تبدیل کرد به آرزوی نوجوون‌ها و جوون‌های مجرد😐 البته اینم بگم، شخصاً اعتقاد دارم آرزو بر جوانان عیب نیست و یه ذره فانتزی هم بالاخره طبیعیه. اعتراف می‌کنم خود منم فانتزی سپاهی رو داشتم😅 البته علت فانتزی من با بقیه یکم متفاوت بود، من معتقد بودم که حوصله خودمم ندارم، چه برسه به یکی دیگه و خوبه طرف نظامی باشه و دائم ماموریت باشه که من تنها باشم😂 (من اصولا از عاشقانه و این لوس‌بازیا خوشم نمی‌اومد دیگه، انتظار غیر این دارین؟🙄) فانتزی به خودی خود بد نیست، حتی می‌تونه عامل مشوق برای ازدواج باشه، ولیییی وقتی مشکل درست می‌کنه که تبدیل به معیار انتخاب بشه. یعنی طوری توی فانتزی غرق بشی که فکر کنی دنیا همینه و باید همینجوری زندگی کنی.

حالا با این فانتزی شوهر پاسدار چکار کنیم؟😅 اولا ببینید چرا این فانتزی رو دارید؟ بخاطر اینکه به نظرتون لباس سپاهی خیلی جذابه و از این حرفا، یا بخاطر این که دغدغه کشور و انقلاب رو دارید و دوست دارید با یه آدم مومن و انقلابی ازدواج کنید؟ اگه جوابتون گزینه اوله، حالا فعلا زوده که ازدواج کنید😐🙄 اگه گزینه دومه، اولا بین آدم‌های عادی هم آدم مومن و انقلابی پیدا میشه که به کشور خدمت کنه. گفته بودم پاسدار بودن حتما به این معنی نیست که فرد عضو سپاه باشه، می‌تونه توی هر شغلی پاسدار باشه. مهم روحیه پاسداریه. دوما تصور نکنید همه سپاهی‌ها شهید زنده‌ن. کسی که عضو سپاهه هم یه انسانه، با تمام خصلت‌ها و قوت و ضعف‌های انسانی. هوای نفس داره، گاهی دچار شبهه میشه و... توی همین افراد هم خوب و بد هست. سوما تصورتون رو درباره این شعر واقعی کنید. واقعا اینطور نیست که دائم یونیفرم نظامی سبز بپوشه و شما برای یونیفرمش ذوق کنید😅. ماموریت‌های طولانی، محدودیت‌هایی که دارن(مثلا ممنوع الخروج بودن و دردسرهایی که حتی برای یه سفر عتبات وجود داره)، حقوق نه‌چندان زیاد، استرس زیاد و... ببینید واقعا ظرفیتش رو دارید؟؟ بودن دخترهایی که ظرفیتش رو نداشتن و صرفا از سر فانتزی‌زدگی به یه فرد نظامی بله گفتن، و بعد هم پوست خودشون کنده شده هم پوست همسرشونو کندن😐 چند وقت پیش دوتا از بچه‌ها توی موکب، داشتن درباره فانتزی همسر نظامی حرف می‌زدن، همون موقع یکی از دوستام اومد که همسرش پلیس بود. وقتی دوستم از مشکلاتش به عنوان همسر یه پلیس گفت، اشک این دوتا دراومد و به این نتیجه رسیدن که نمی‌تونن! چهارم اینکه، ممکنه اون فرد پاسدار خوبی باشه، اتفاقا روحیه انقلابی خیلی خوبی داشته باشه و فعالیت‌هاش هم خوب باشه، ولی با شما متناسب نباشه یا توی زندگی، مرد زندگی خوبی نباشه! مثلا همین شخصیت عباس که فانتزی خیلی‌هاست، شاید توی زندگی، اون‌طوری که ما فکر می‌کنیم مرد خوبی نباشه! ما که ندیدیم عباس در جایگاه همسر چطوریه!؟