با اینکه مال دو سال پیشه ولی هنوزم یادش می‌افتم ذوق می‌کنم😶

به مناسبت روز پاسدار، بیاین چند کلمه حرف حساب بزنیم. مثلا، بیاید فکر کنیم چرا اصلا باید نهادی به نام «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» تشکیل می‌شد؟ مگه ارتش نبود؟

وجود ارتش، از قدیم یه چیز بدیهی بوده و ارتش‌های همه کشورها، یه وظیفه مشخص و تعریف شده دارن: دفاع از سرزمین و منافع ملی اون کشور، با ابزارهای نظامی(البته توی کشورهایی که نظام سلطنتی دارن، ارتش هم سلطنتی هست نه ملی؛ یعنی وظیفه اولش دفاع از خاندان پادشاهه نه مردم. مثل انگلستان یا ایران پیش از انقلاب). فکر نمی‌کنم کسی باشه که بگه: ارتش می‌خوایم چکار؟ چون مشخصه که هر کشوری باید یه نهاد دفاعی و ساز و کارهای مشخص برای مقابله با تهدید داشته باشه؛ نهادی که نیروها رو آموزش و سامان بده، تجهیزات نظامی داشته باشه و... درسته که همیشه قرار نیست جنگ باشه، ولی عقل حکم می‌کنه که فکر روز مبادا رو باید کرد. و این از هزاران سال پیش بوده. خب، ایران هم مثل همه کشورهای دنیا، ارتش داشته و داره. ارتش مدرنی هم داره و اتفاقاً ارتش قوی‌ای هم داره. خب پس دیگه سپاه رو می‌خوایم چکار؟

شاید بگیم علت تشکیل سپاه این بود که ارتش اول انقلاب، خیلی وضعیت درهم ریخته‌ای داشت، خیلی فرماندهان سرسپرده شاه بودن و فرار کرده بودن و افراد زیادی باقی نمونده بودن و... خلاصه ارتش اول انقلاب هنوز جون نگرفته بود که برای دفاع از کشور به کار بیاد. ولی خب، آیا امام نمی‌تونستن به کمک فرماندهان متعهد ارتش مثل سپهبد قرنی و صیاد شیرازی، همون ساختار ارتش رو بازسازی کنن و به بازسازی و تقویت ساختار ارتش اکتفا کنن؟ چرا باید در کنارش یه نهاد جدا هم تاسیس می‌کردن به اسم سپاه؟

برای پاسخ این سوال، باید برگردیم به وظیفه مشخص ارتش؛ نصف دیگه‌ی پاسخ هم در عبارت «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» نهفته ست. وظیفه ارتش ایران، مثل همه ارتش‌های دنیا، دفاع از تمامیت ارضی و استقلال کشورمونه. ارتش کارش اینه که داخل مرزهای ایران رو امن نگه داره(و الحق که خیلی خوب این کار رو انجام داده). مرزهای جغرافیایی ایران، مشخص و محدوده و متعلق به مردم ایرانه. ولی وظیفه سپاه، پاسداری از انقلاب اسلامیه و انقلاب اسلامی، نه مرز مشخصی داره و نه به ملت خاصی تعلق داره. انقلاب اسلامی، یه حقیقت پویا، زنده، جهانی و فراملیتیه. ماهیت سپاه، فقط نظامی نیست و توی ابعاد دیگه مثل فرهنگ هم وارد میشه، به همین دلیل. چون پاسداری از انقلاب اسلامی فقط در دفاع نظامی خلاصه نمی‌شه و ابعاد فرهنگی و سیاسی هم داره. و به همین علته که سپاه از طریق بسیج، ارتباطش رو با مردم عادی حفظ کرده و در واقع بسیج، شاخه مردمی و غیرنظامی(یا شبه‌نظامی) سپاهه. درواقع سپاه نهادی بود که از قلب جامعه ایران تشکیل شد، از قلب جامعه‌ای که می‌خواست انقلاب رو حفظ کنه و تداوم ببخشه. و به تعبیر امام خمینی: «همه باید پاسدار باشند» هم به همین معناست که پاسداری فراتر از یک شغل و جایگاه سازمانیه. رهبر انقلاب هم جایی اشاره می‌کنند که مفهوم «پاسداری» به طور کامل، در وجود حضرت سیدالشهداء علیه السلام مجسم شده؛ اینم نشون میده که پاسداری در جایگاه سازمانی و یونیفرم سبزرنگ خلاصه نمیشه و همه می‌تونن از امام حسین علیه السلام الگو بگیرند. هرکس که دلش برای اسلام و انقلاب اسلامی می‌تپه و دغدغه حفظ و تداوم این انقلاب رو داره و به هر شکلی در این جهت تلاش می‌کنه، پاسداره، حتی اگه هیچ جایگاه سازمانی‌ای در سپاه پاسداران نداشته باشه.

وظیفه سپاه، در امور نظامی خلاصه نمی‌شه؛ در مرزهای ایران هم خلاصه نمی‌شه. هرجا که انقلاب اسلامی نیاز به تداوم حفاظت داشته باشه، سپاه باید اونجا باشه. مثلا، اگه هدف انقلاب اسلامی، برقراری عدالت و محرومیت‌زدایی باشه، سپاه باید اول از همه برای فعالیت‌های جهادی و رفاه مناطق محروم اقدام کنه. اگه شعار انقلاب اسلامی، برقراری امنیت برای مردم بوده، سپاه باید همه تلاشش رو برای برقراری امنیت به کار بگیره(برای همینه که این‌همه شهید مدافع امنیت داریم که سپاهی بودن). اگه داعیه انقلاب اسلامی، خدمت به مردم بوده، سپاه باید توی بحران‌هایی مثل سیل و زلزله و شیوع بیماری، به داد مردم برسه. اگه آرمان انقلاب اسلامی، دفاع از مظلوم بوده، سپاه باید به کمک مردم مظلوم سوریه و عراق و فلسطین و لبنان بره. چون همه اینا فلسفه وجود سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هستند، و پاسداری یعنی همین! اما چرا بیشتر تمرکز سپاه روی امور نظامیه؟ درواقع سپاه یه سازمان نظامیه و در کنار ارتش و فراجا، سه شاخه نیروهای مسلح ایران رو تشکیل میدن. چرا؟

چندتا علت داره: اولا، یکی از اهداف خیلی مهم انقلاب اسلامی، قوی شدنه؛ چون ما برای این که توی معادلات جهانی آدم حساب بشیم و له نشیم، به قدرت نیاز داریم و یکی از ارکان مهم قدرت، قدرت نظامیه. پس سپاه هم باید در این جهت تلاش کنه. نتیجه‌ش رو هم می‌بینیم: منش انقلابی که در سپاه وجود داشته، باعث پیشرفت‌های زیادی شده. دوم اینکه، از همون ابتدای تأسیس سپاه، ایران با چالش‌های امنیتی مواجه شد(گروهک‌های تروریستی و بعد هم جنگ) و ضرورت کشور، اول از همه ثبات امنیتی بود. چون تا امنیت نباشه، هیچ چیز دیگه‌ای هم نمی‌تونه باشه و هر پیشرفتی، یه مقدمه خیلی بدیهی داره به اسم امنیت. سپاه هم دید اگه خاک ایران در برابر تهاجم صدام حفظ نشه، در واقع اگه ایران و مردم ایران نباشن، انقلاب اسلامی‌ای هم نخواهد بود. ایران قرارگاه و حامل انقلاب اسلامیه. و سپاه، از ایران پاسداری کرد چون که «قرارگاه حسین بن علی ایران است». علاوه بر این، وظیفه سپاه، حفظ نظام سیاسی و پاسداری از «حرم جمهوری اسلامی»ه. چون اگه جمهوری اسلامی ایران نباشه، دیگه پایگاهی برای انقلاب اسلامی هم نخواهد بود.

یکی از اشتباهات ما، تقلیل دادن پاسداری به یک شغل و جایگاه سازمانیه؛ درحالی که دایره پاسداری خیلی گسترده ست و هرکسی می‌تونه توی میدان فرهنگ، اقتصاد، سیاست و...، پاسدار انقلاب اسلامی باشه. این تقلیل، روی نگرش خود پاسدارها به شغل‌شون هم تاثیر می‌ذاره؛ وقتی که شغلشون رو مثل بقیه شغل‌ها، یه کار روزمره برای صرفاً درآمد ببینند و به اهمیت کارشون فکر نکنند و دچار ملال و روزمرگی بشن. و خیلی خوبه که ما تلاش کنیم این نگرش سطحی به مفهوم پاسداری رو از بین ببریم؛ تلاش کنیم در هر موقعیتی هستیم پاسدار انقلاب اسلامی باشیم و به پاسدارهای عزیز هم یادآوری کنیم که پاسداری یه شغل معمولی نیست. امام خمینی می‌فرمایند: همه ما و همه ملت باید پاسدار باشند، و پاسدار از اسلام و قرآن کریم باشند. این راه مستقیم است؛ راه پاسداری از اسلام، راه مجاهده در راه اسلام، در راه خدا، این راه مستقیم است. پس روز پاسدار رو، چه به پاسدارهای رسمی، چه به پاسدارهای گمنامی که بدون جایگاه سازمانی، در عرصه‌های دیگه از انقلاب اسلامی حفاظت می‌کنند، تبریک می‌گم.🌷 #روز_پاسدار #دهه_فجر

پیرو این بحث، تو ذهنمه که یه بحث جذاب‌تر رو مطرح کنم...

خوشحالم که با «رهایی» ارتباط برقرار کردید. رهایی داستان تلخیه، نمی‌دونم توی روزهای شادی اهل بیت، انتشارش کار درستیه؟؟ ولی از اون طرف مطمئنم امام حسین علیه السلام و تمام اهل‌بیت، یکی از آرمان‌های مهم‌شون دفاع از مظلوم بوده.

ولی این بحث به مقوله جذاب ازدواج مربوطه ها...😈