#کتاب_خارو_میخک 🔰فصل دوم (قسمت چهارم) مادرم هر از گاهی خواهر شیرخوارم، مریم را به درمانگاه مرکز بهداشتی السویدی که در حاشیه اردوگاه آوارگان بود، می برد تا در بخش مراقبت از مادران و کودکان، معاینه شود و وزنش اندازه‎گیری شود. آنجا همیشه تعداد زیادی از زنان با فرزندان خود برای معاینه جمع شده بودند. آنها روی نیمکت‌های چوبی بلند و سفیدرنگی که در سالن بود در انتظار می‌نشستند و گرم صحبت می‌شدند. آنجا آن قدر شلوغ بود که بعضی از زنان روی زمین در انتظار می‌نشستند. هر کدام درباره مشکلات و دل‌مشغولی‌هایش با بقیه درد و دل می‌کرد. خوبی این درد و دل‌ها این بود که هرکس می‌فهمید که در ناراحتی و ناچاری تنها نیست و نگرانی‌ها و مشکلات بقیه از او کمتر نیست. مادرم بارها مرا با خود به مرکز بهداشتی السویدی می‌برد. آنجا جلوی درب السویدی فروشنده‌های دستفروشی می‌ایستادند که شیرینی‌های دست‌سازشان را می‌فروختند تا برای اهل و عیالشان کمی کسب درآمد کنند. آنها را که می‌دیدم لباس مادرم را به سمت آن فروشنده‌ها می‌کشیدم و از اصرار میکردم تا برایم یک تکه شیرینی بخرد. به خاطر اصرار من، مادرم مجبور می‌شد با وجود غیبت طولانی پدرم و ناتوانی پدربزرگم بر کسب و کار آنچه را که می‌خواهم برایم بخرد. در آن ایام حتی جوانان و قدرتمندان هم به سختی شغل پیدا می‌کردند؛ اما وضعیت مالی ما در مقایسه با بقیه همسایه‌ها خوب بود. مادرم و پدربزرگم پول‌هایی داشتند که دقیقاً نمی‌دانستم این پولها از کجا آمده است، اما قبل از جنگ گاهی اوقات چند دستبند طلا روی دستان مادرم می‌دیدم، اما بعد از جنگ دیگر آنها را در دستان مادرم ندیدم. چیز دیگر اینکه دایی‌ام، صالح هر از چند گاهی به ما سری می زد و به مادرم پول می داد و به هرکدام از ما بچه‌ها که می‌دید یا به پسرعموهایم چند سکه می‌داد و ما از خانه بیرون می‌دویدیم تا از مغازه ابوجابر که نزدیکمان بود کمی شیرینی بخریم. دایی‌ام صالح وضع مالی خوبی داشت. او یک کارگاه نساجی داشت که در آن چند دستگاه نساجی برقی داشت که قبل از اشغال نوار غزه آنها را از مصر آورده بود. بعد از اشغال نوار غزه هم این کارخانه به کار خود ادامه داد و اقلام و ارقام زیادی پارچه تولید کرد که آنها را به پارچه‌فروشان نوار غزه می‌فروخت. مدتی بعد از جنگ 1967 کسب و کار او به تدریج بین کرانه باختری و نوار غزه گسترش یافت، و او شروع به فروش بخشی از تولیدات خود در جنوب کرانه باختری در منطقه الخلیل کرد و چون وضع مالی‌اش خوب بود، دوست داشت که هرچند وقت یک بار به مادرم هم پول بدهد. اما مادرم سعي مي‌كرد كه کمک‌های مالی دایی‌ام را رد كند، دایی‌ام هم خشمگين می‌شد و او را قسم می‌داد که پولها را بگیرد و می‌گفت: اگر من که برادر تو ام به تو كمك نكنم، چه كسي کمک می‌کند و قرار است فرزندانت چگونه زندگي كنند؟ مادرم در حالیکه سرش را به زير انداخته بود و اشک روی گونه هایش جاری بود بالاخره پول را می‌گرفت و دایی‌ام او را سرزنش می‌کرد و می‌گفت: هر بار گریه می‌کنی!! زن عمویم و فرزندانش تقریباً همیشه با ما زندگی می‌کردند و یک لقمه نان و یک جرعه آب را با هم تقسیم می کردیم. پدربزرگم از برادرم محمود و پسر عمویم حسن خواسته بود تا قسمتی از دیواری را که خانه ما را از خانه عمویم جدا می کرد، خراب کنند. آن دیوار که خراب شد آن دو خانه تقریباً به یک خانه تبدیل شد. خانواده زن عمویم در شرایط سختی قرار داشتند و با وجود شهادت همسرش و از دست دادن نان آورش نتوانستند او را تامین کنند. کم‌کم اشخاصی او را تشویق می‌کردند که ازدواج کند و به او می‌گفتند وقتی شوهرت را از دست داده‌ای مجرد ماندن تو چه توجیهی دارد؟ اما او از ترس از دست دادن فرزندانش زیر بار ازدواج کردن نمی‌رفت ولی آنها که او را تشویق به ازدواج می‌کردند سعی می کردند او را متقاعد کنند که پدربزرگ بچه‌ها و خانواده عمویشان از بچه‌ها مراقبت می‌کنند. آری لازم بود که زن‌عمویم ازدواج کند، او هنوز دختر است و آینده در پیش اوست او نباید سال به سال وقت را هدر دهد تا آنکه جوانی‌اش از دست برود و از قطار ازدواج و داشتن شوهر بازماند. ادامه دارد... 🆔 @istarnews_ir