‍ یه نوروساینتیست دیدگاهش رو درباره‌ی آهنگ Amygdala از یونگی نوشته بود و واقعا برام جالب بود.

آمیگدالا اغلب به‌عنوان مرکز ترس و خشم در مغز ما شناخته می‌شه، یک واحد پردازش احساسات که واکنش‌های منفی رو فعال می‌کنه و در برخی اختلالات، عملکرد غیرعادی داره. اما... واقعا خیلی پیچیده‌تر از اون چیزیه که معمولا گفته میشه. این ناحیه‌ی کوچیک بادام‌شکل توی مغز، به ما کمک می‌کنه تا خاطرات رو خیلی سریع شکل بدیم؛ حتی اگه لازم باشه، از خیلی از بخش‌های اصلی پردازش مغز عبور کنه.

این ناحیه وظیفه داره که در لحظاتی که احساسات شدیدی داریم، تاثیرات قوی‌ای ابجاد کنه (که معمولا هم لحظات مهمی هستن). آمیگدالا تلاش می‌کنه چیزهای مهم رو با پیوند دادن احساسات به لحظه‌ها در ذهن‌ما ثبت کنه. حتی اگه نتونیم تمام جزئیات رو دقیق به یاد بیاریم، اکثر ما می‌تونیم خیلی راحت به لحظاتی که عمیقا تحت تاثیر قرارمون دادن (چه خوب چه بد) دسترسی پیدا کنیم، و این لحظات می‌تونن تمام مراکز منطقی ما رو دور بزنن و به‌جاش تصاویری در ذهن و حواسمون حک کنن که برای مدت‌های طولانی باقی می‌مونن مثلا صداها ، بوها ، سنگ شدن در اون لحظه ، ضربان قلبت طعم ترس ، رنگ شادی.

این زبون آمیگدالاست. اون جمله‌های منطقی نمیسازه. اون تصویر و حس و چیزهایی می‌سازه که بی‌کلام هستن، ولی عمیقا در وجودمون میشینن و تقریبا غیرقابل توضیح‌‌ان. این‌ها برداشت‌هایی هستن از لحظات شکل‌دهنده‌ی زندگی و متاسفانه این لحظات اغلب از دلِ استرس، رنج و سختی زاده میشن. آمیگدالا فقط داره سعی می‌کنه به ما کمک کنه. می‌خواد اون لحظات رو به خاطر بسپره چون فکر می‌کنه مهم هستن و ممکنه برای بقا به اون حافظه‌ی قوی نیاز داشته باشیم.

اون سعی می‌کنه چیزهای ترسناک و غم‌انگیز رو به خاطر بیاره تا ازمون محافظت کنه. سعی می‌کنه چیزهایی که ما رو عصبانی کرده یادش بمونه تا بتونیم بجنگیم. یا چیزهایی که ما رو تحریک کرده، برای حفظ نسل. از این دست چیزا. اما اون برای دنیای مدرن و انبوهی از محرک‌های امروزی ساخته نشده، و گاهی بیش‌ازحد کار می‌کنه. یونگی داره از آمیگدالاش خواهش می‌کنه که همه‌ی اون خاطرات سخت رو فراموش کنه، اما آمیگدالا همچنان داره تلاش می‌کنه کمکش کنه حتی اگه عملکردش در این دنیای عجیب کمکی نکنه. اون همچنان فکر می‌کنه باید این لحظات رو به یاد بسپره، حتی وقتی یونگی می‌خواد فراموششون کنه. چون آمیگدالا توانایی استدلال نداره فقط احساس و لحظه رو می‌شناسه. پس تنها راه برای صحبت با اون اینه که لحظات جدید بسازیم. خاطرات، احساسات، تجربیات و تاثیرات جدید.

به مسیرت ادامه بده. شاید یه روز آمیگدالا از چیزهای تازه عکس بگیره، به‌جای اینکه همیشه با دیدن زخم‌های مشابه، خاطرات قدیمی رو جلوی چشمت بیاره.

و درنهایت Amygdala برای همه‌‌ی ماست؛ برای اونایی که خیلی چیزا رو پشت سر گذاشتن، اما نمیتونن با کلمات بیانش کنن.

نوجوانی که در آتیش سوخت، و اون جوانی که برای محافظت از خودش، تمام اون دردها رو توی یه اتاق تاریک قفل کرد ، و حالا بزرگسالی که داره تلاش می‌کنه ناخودآگاهش رو بفهمه تا بتونه التیام پیدا کنه اما اون در باز نمی‌شه. و انگار هیچ‌وقت هم قرار نیست التیام پیدا کنه. هنوز یه قسمتی هست که خوب نشده. ولی به‌جای اینکه این درد تا ابد زیر پوستت بمونه، کم‌کم توی خونت حل می‌شه و تبدیل به قدرت می‌شه. درست مثل اون جمله: "چیزی که تو رو نکشه، قوی‌ترت می‌کنه."