وقتایی که زندگی بهش سخت می‌گرفت و دیگه جونی برا ادامه دادن نداشت ، وقتایی که دلش رنجیده بود ، خودش رو میرسوند به سجاده اش، یا بلند میشد و دورکعت نماز میخوند یاهم اینکه کلا جونی نداشت و فقط پیشونیشو میزاشت رو مُهرش و چشاشو می‌بست شروع می‌کرد به حرف زدن خودمونی با خدا: میگفت که از چی دلش گرفته ، میگفت کجا ها رنجیده، میگفت کجاها دلش شکسته، انگار که بعد از مدت ها یه رفیق اَمن پیدا کرده باشه و براش از هر دَری حرف بزنه و مُطمعن باشه نگران قضاوتش نیست مُطمعن باشه جای حرفاش اَمنه ، مُطمعن باشه میتونه کمکش کنه ... بعدش قرآن رو برمیداشت و میزاشت رو قلبش ،چشاشو می‌بست و میگفت که: خداجونم میدونم آرامش فقط پیش توئه ، حال خوب رو فقط از خودت میخوام ، میدونی که هیشکی رو غیر خودت ندارم هیچ پناهگاهی اَمن تر از تو سراغ ندارم ، انگار که آیه های قرآن مثل يه نور 💫سد پوست و گوشت رو بشکافن و برسن به سلول های قلبش و از اونجا با خون خودشون رو به همه ی بدنش برسونن آرامش رو تو جز به جز ِ اَندام هاش حس می‌کرد ... بعدش یه صفحه قرآن رو باز میکرد و با معنی میخوند ... نشونه های امید تو قلبش جوونه میزد 🌱 سَبُک شده بود ... حالا انگار پرنده ای تو دلش شوق پرواز داشت ...🕊 #دلنوشته #دلنوشته هایی از جنس معراج المؤمن 🆔️معراج المؤمن |به ما بپیوندید...🕌