سخنی‌از‌جآن‌مَن🕊️ میدونی بیش از هرکس و هرچیزی به حالِ دسته‌های کبوتری که دورِ مناره‌های حرم میچرخند غبطه میخورم! فکرش رو بکن،هروقت سینه‌ی پُرپَر و پُردردت تنگ شُد، میری بالای ابرها، بالِت رو به دستِ خدا میرسونی، قدری گلایه میکنی و بعد به شهرِ دودی بازمیگردی! اسیر و گرفتارِ خاک و آدمیزادش نیستی...! هر وقت هم طاقتت سر آمد، همان بالا، روی کاشی‌های فیروزه‌ای، زیرِ بارشِ برف، نزدیکِ امام، آنقدر منتظر میمانی تا دانه دانه، یکی رو و یکی زیر، به گنبد دوخته شوی، بعد هم که عاقبتت بخیر شد، خادمی می‌آید، تنِ خشک و سردت را بین مشتِ گرمش میگیرد، چشمهای بازت را میبوسد و تو را با همه‌ی خاطراتِ پروازت، در باغچه میکارد تا گُلِ امامزاده شوی…! #چهارشنبه‌های‌امام‌رضایی #کاش‌کبوتر‌حرمَت‌بودم... @jaane_man