eitaa logo
جهاد تبیین و بیان مسائل فرهنگی
75 دنبال‌کننده
12.2هزار عکس
5.6هزار ویدیو
54 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
🕋 مردی که شانزده بار پای پیاده به حج رفت ، امام حسین (ع) را کشت . 💠یکی از افراد مقابل ابا عبدالله الحسین علیه السلام، شمر بن ذی الجوشن است. از فرماندهان سپاه امام علی در جنگ صفین و جانباز امیر المومنین کسی که در میدان جنگ تا شهادت پیش رفت. این چنین کسی حالا در کربلا شمر می شود. با ورودش به کربلا همه چیز عوض می شود. شمر آدم کوچکی نیست اگر نیایش های شمر را برای شما بخوانند و به شما نگویند که این ها مال شمر است شما با آن ها گریه می کردید. حال می کردید، هیچ گاه گفته نمی شود که وقتی شمر دستش را به حلقه خانه خدا می زد چگونه با خدا زمزمه می کرد! این آقایی که ما صحبتش را می کنیم (شمر) شانزده بار با پای پیاده به سفر حج رفته است. فکر نکنید شمر اهل نماز و روزه نبوده و یا از آن دسته آدم هایی بوده که عرق می خوردند، عربده می کشیدند؛ شمر و بسیاری دیگر که آن طرف ایستاده اند، آدم هایی هستند که پیشانی پینه بسته داشتند. بسیاری از آن ها اهل تهجد بودند. ... در کربلا هر روز بيست هزار نفر در فرات غسل می کردند. غسل قربة الی الله که حسین را بکشند و می گفتند: غسل می کنیم تا ثوابش بیشتر باشد. در ظهر عاشورا وقتی ابا عبدالله علیه السلام برای نماز خواندن، اذان می گفتند فکر نکنید در آن طرف کسی نماز نمی خواند. آن ها هم نماز می خواندند! برخی از این افراد به ابا عبدالله علیه السلام می گویند که نماز شما قبول نیست! و حبیب به آن ها می گوید: « نماز شما قبول است؟! » درگیری می شود .حبیب به شهادت می رسد. حضرت حبیب پیش از نماز ظهر ابا عبدالله به شهادت رسیدند. .... ما در کربلا به کلاس شمر شناسی نیاز داریم. یک کلاس به عنوان تحلیل شخصیت شمر . شمری که شانزده بار به مکه رفته ، جانباز امیر المومنین بود ، کسی که در کنار مولا زخمی شده بود، چه شد که فرمانده جنگ حضرت علی علیه السلام به این جا رسید؟ این هشدار و اندرزی است برای امروز و فردای ما ...!!! 👇👇👇👇👇👇 اللّهُمَّ اجْعَلْ عَواقِبَ امُورِنا خَیْراً 📌خدایا آخر و عاقبت ما را ختم به خیر کن ✍ پی نوشت ؛ هر کس از ولایت فاصله بگیرد به مرور زمان بصورت نامحسوس فاصله اش از اهل بیت علیهم السلام زیاد میشود و به سر منزل مقصود نخواهد رسید .
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
🍂بیا و درد هجران محبّان را مداوا کن نگاهی از کَرَم بر چشم‌های خسته‌ی ما کن... 🍂بیا از غربت جدّت بگو، با مردم عالم بیا و چشم ما را از سرشک سرخ، دریا کن 🍂کنار علقمه با مادر مظلومه‌ات زهرا دو چشم خویش را دریا، به یاد چشمِ سقا کن... تعجیل در فرج مولایمان صلوات صبحتون امام زمانی 🌹
🖤✋ طالبِ خونِ خدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ يابنَ مِصباح الهُدي، مَتى تَرانا وَ نَراكَ چه شود با تو كنم گريه سرِ قبرِ حسين در مزار شهدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ السلام‌علیک‌یا‌ابا‌صالح‌المهدی ≽ ✦السّلامُ عَلَیْڪَ یا صاحِبَ الزَّمانِ ✦اَلسَّلامُ عَلَیْڪَ یا خَلیفَةَ الرَّحْمانِ ، ✦اَلسَّلامُ عَلَیْڪَ یا شَریڪَ الْقُرْآنِ ، ✦اَلسَّلامُ عَلَیْڪَ یا إِمامَ الْإِنْسِ وَالْجانِّ @p_Mahdavi
❤️🌹❤️ صاحب عزاترين عزادارها بيا تا بر دلم نگاه ڪنے اين دو ماه را تا اندڪے شبيہ تو باشيم اين دو ماه بر تن نموده ايم لباس سياه را @p_Mahdavi
امام سجاد علیه السلام در صحیفه سجادیه، خدایی را توصیف کرد که حسین بن علی علیه السلام خودش را در کربلا فدایش کرد. برای درک حقیقت کربلا محتاج فهم صحیفه‌ سجادیه ایم. علیه السلام
قال الصادق عليه السّلام : اِنَّ زَينَ العَابِدِينَ (ع) بَكَى عَلَى اَبِيهِ َاَربَعِينَ سَنةً، صَائِماً نَهَارَهُ، قَائِماً لَيلَهُ، فَاِذَا حَضَرَ الِافطَارُ جَاءَ غُلامُهُ بِطَعَامِهِ وَ شَرَابِهِ فَيَضَعُهُ بَينَ يَديهِ فَيَقولُ: كُل يا مَولاىَ ! فَيَقُولُ : قُتِلَ اِبنُ رَسُولِ اللهِ جَائِعاً ! قُتِلُ اِبنُ رَسُولِ اللهِ عَطشَاناً ! فَلاَ يَزَالُ يُكَرِّرُ ذَلِكَ وَ يَبكِى حَتَّى يُبَلَّ طَعَامُهُ بِدُمُوعِهِ وَ يُمزَجَ شَرَابُهُ بِدُمُوعِهِ فَلَم يَزَل كَذلِكَ حَتَّى لَحِقَ بِاللّهِ عَزَّوَجَلَّ. 🏴🏴 امام صادق(ع): امام زين العابدين علیه السلام چهل سال براى پدرش گريست در حالى كه روزها را روزه و شبها را برای عبادت بیدار بود؛ هنگامى كه وقت افطار مى شد غلام ایشان غذا و نوشيدنى مى آورد و در برابر ایشان مى گذاشت و مى گفت: بخورید مولای من ! امام عليه السلام مى فرمود: فرزند رسول خدا گرسنه شهيد شد ! فرزندرسول خدا تشنه شهید شد ! اين جمله را تكرار مى كرد و می‌گریست تا اينكه آب و غذا با اشکهای آن حضرت مخلوط مى شد وهمواره اينگونه بود تا به جوار رحمت حق شتافت. تفصیل وسائل الشیعه.‌ج۳، ص۲۸۲