✨ از حمام آوردنت بیرون و با پارچه روی بدن پاره‌پاره و پر از زخم و سوختگی‌ات، آب و نمک ریختند. آخرین ناله‌های جانسوزت، آرام، راه شان را به آسمان باز می‌کردند. عدنان که از مقاومت و سرسختی تو به ستوه آمده بود، فریاد زد: «تمامت می‌کنم!»آن‌گاه پیکر تو را به داخل حمام کشیدند. قالب صابونی را در دهانت گذاشتند و با پوتین‌هایشان آن را در حلقت فرو کردند.  از حمام بیرون آوردنت و روی زمین خاکی اردوگاه انداختنت. بعد رفتند سراغ یکی از بچه‌های اردوگاه که از امداد و کمک‌های اولیه سررشته داشت. او نبضت را گرفت. چهار، پنج‌بار در دقیقه بیش‌تر نمی‌زد. ضربان قلبت به حدی کند و ضعیف شده بود که شهادتت قطعی بود. صدایی که از گلویت بیرون می‌آمد، صدای نفس کشیدن نبود. صدای خُرخُر کردن بود. یک استخوان سالم در بدنت نمانده بود. هرطور دست و پایت را تکان می‌دادند به همان شکل باقی می‌ماند. آخرین خُرخُر را که از گلو بیرون دادی، گفتند: «ماتَ.»؛ یعنی تمام کرد. یعنی شهید شدی! بعد پیکر بی‌جانت را روی سیم خاردارها انداختند و از آن عکس گرفتند تا بگویند تو در حال فرار بوده‌ای و آن‌ها مجبور شده‌اند تو را بزنند! تاخت و تازهای عدنان شروع شد. عربده می‌کشید و به سربازها دستور می‌داد. تمام اردوگاه به حالت آماده‌باش درآمده بود. چند نفر دویدند و پتویی را از یکی از آسایشگاه‌ها بیرون آوردند. یک پتوی راه‌راهِ سبز و سفید. از همان پتوهای زِبر اسرا. آسایشگاه به آسایشگاه می‌دویدند و دستور می‌دادند: «همه کف آسایشگاه دراز بکشند. سرها روی زمین. بلند کردن سر، ممنوع . نگاه کردن، ممنوع. صحبت کردن، ممنوع.» هرچند درهای آسایشگاه‌ها قفل بود، ولی می‌خواستند با این کارشان حصار در حصار ایجاد کنند. این دستورات که از آسایشگاهی به آسایشگاه دیگر ابلاغ می‌شد، همه را متوجه این کرد که یا اتفاقی افتاده یا قرار است حادثه‌ی مهمی رخ دهد. کنجکاوی عده‌ای، تحریک شده بود. خوب که نگاه می‌کردی، سرهایی را می‌دیدی که از پشت پنجره‌ی آسایشگاه‌ها، چشم در حیاط اردوگاه می‌گرداندند تا آن‌چه که از آن منع شده بودند را ببینند. آن‌گاه تو افق نگاهشان می‌شدی؛ آن پتوی زِبر را دور تو پیچیده بودند و با سیم‌خاردار دورش را بسته بودند. سپس ماشینی آمد و تو را به نقطه‌ی نامعلومی برد. بعد چند نفر از اسرا را به زور کتک و شکنجه، مجبور به امضای برگه‌ای کردند تا طی گزارشی صوری به صلیب سرخ ادعا کنند؛ تو در حال فرار بوده‌ای و آن‌ها مجبور شده‌اند تو را با گلوله بزنند!   تعدادی از بچه‌ها را هم به حمام فرستادند تا آثار جنایت شان را که به در و دیوار حمام مانده بود، پاک کنند....✨ مرداد 81 بود. آن روز مشهدالرضا(ع) میزبان 22 شهید بود. یکی از آن‌ها هم تو بودی. بالاخره بعد از پانزده سال به خانه برگشتی. پدرت آمده بود معراج‌الشهدا. 21 شهید آن‌جا بودند، ولی تو نبودی. ✨حاج‌رمضان‌علی پرسید: محمد رضایی کجاست؟✨ پاسخ شنید: پدر جان! پیکر محمدت سالمِ سالم است. او را در سردخانه گذاشته‌ایم. حاج‌رمضان‌علی، بین شهرهای فاروج و شیروان، درست در کنار جاده، مسجد امام سجاد(ع) را ساخته بود و جلوی مسجد برای خودش مزاری تهیه کرده بود. تو که آمدی، آن را داد به تو.✨روز تشییع پیکرت، مردم زیر تابوتت را گرفته بودند و تو را تا مزارت همراهی کردند. تشییع تمام شد؛ جمعیت تازه متوجه‌ی خونابه‌هایی شدند که از تابوتت گذشته و بر شانه‌ی آن‌ها چکیده بود! #کتاب_خاطرات_دردناک_ #ناصرکاوه منبع: سایت امتداد، به قلم سمیه مهربان جاهد - وبلاگ اردوگاه تکریت

#متن_عربی #صفحه_561 سوره مبارکه #تحریم #سوره_66 #جزء_28

#ترتیل #صفحه_561 سوره مبارکه #تحریم #سوره_66 #جزء_28 قاری: #پرهیزگار

#متن_ترجمه #صفحه_561 سوره مبارکه #تحریم #سوره_66 #جزء_28 نوشته استاد انصاریان - منبع: پایگاه (https://erfan.ir)

#صوت_ترجمه #صفحه_561 سوره مبارکه #تحریم #سوره_66 #جزء_28 منبع: پایگاه قرآن ایران صدا - ترجمه استاد حسین انصاریان

#متن_تفسیر #صفحه_561 سوره مبارکه #تحریم #سوره_66 #جزء_28 منبع: کتاب تفسیر یک جلدی مبین - استاد بهرامپور

#صوت_تفسیر #صفحه_561 سوره مبارکه #تحریم بخش اول #سوره_66 #جزء_28 مفسر: استاد قرائتی

#صوت_تفسیر #صفحه_561 سوره مبارکه #تحریم بخش دوم #سوره_66 #جزء_28 مفسر: استاد قرائتی

این تصاویر را قاب کنیم و بالای سرمان در محل کار بگذاریم تا فراموش نکنیم میزی را که بر آن تکیه کرده‌ایم به برکت جانفشانی👈 مردان میدان است. ◾️مردانی که رفتند تا راه گم نشود، ◾️مردانی که رفتند تا معنی دیگری را از خدمت ارائه دهند. 👈شهدا شرمنده‌ایم،🌹🌹 "۲۲ اسفند ماه روز بزرگداشت شهدا گرامی باد"🥀 نه نان خواستند و نه نام... درود می‌فرستیم به روان پاک شهدایی که بدون ریا و خودنمایی برای آزادی و استقلال 👈این سرزمین تا پای جان جنگیدند..🕊 + نه معرفت اینا قیمت داره نه بی‌معرفتی یک عده تمومی...🔥 .... مست بود و مست رفت و مست مُرد حاجی از همسنگرش رو دست خورد پشت خطی‌ها همه حاجی شدند نام او بر کوچه‌ای بن‌بست خورد 🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿 روحشان شاد و یادشان گرامی🌹 به سیل اشک باید شست راه کاروان ها را هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را کدامین کاروان آهنگ یوسف با خودش دارد غم ابرو کمان ها می‌نوازد قد کمان‌ها را نه پیراهن به تن مانده نه بوی پیرهن مانده امان از این چنین داغی که می‌برّد امان‌ها را به ما با چشم و ابرو گفته بودند از چنین روزی  دریغا دیر فهمیدیم آن خط و نشان‌ها را به دنبال جوان خوش قد و بالای خود بودند همانانی که با خود می‌برند این استخوان‌ها را اگر دریا نمی‌گنجد به کوزه با چه اعجازی میان چفیه پیچیدند جسم پهلوان‌ها را ؟ خبر دادند یوسف‌ها به کنعان باز می‌گردند ندانستیم با تابوت می‌آرند آنها را به روی شانه لرزان مردم یک به یک رفتند خدا از شانه مردم نگیرد این تکان‌ها را 🇮🇷 خوشا آنان که جانان می شناسند طریق عشق و ایمان می شناسند بسی گفتیم و گفتند از شهیدان شهیدان را شهیدان می شناسند 🇮🇷