امشب برای نماز توی مسجد کنار پرده قسمت زنونه ایستاده بودم وسطای نماز دوم، صدای گریه یه کوچولویی از پشت پرده شنیده شد البته صدا خیلی بلند نبود ولی خب بالاخره، بود هنوز سلام نماز تموم نشده بود که یکی از خانمها گفت: «به نظرت نمازت درسته؟» یکی دیگه گفت: «به خدا اگر شما توی خونه بشینی و بچه ات رو نگه داری، ثوابش بیشتره» یه خانمی جواب داد: «بالاخره نمیشه که بچه ها رو به مسجد نیاورد، باید با آداب مسجد آشنا بشن.» مادر بچه هم که داشت بچه اش رو آروم می گرد، گفت: «خب این جوری که نباید هیچ بچه ای رو به مسجد بیاریم، چون بالاخره بچه ان و ممکنه اذیت کنن!» یه خانمی گفت: «خب نیارید، اصلا مگه مسجد جای بچه هاست؟» صدای یه خانمی از دور شنیده شد: «این کارها همه اش حق الناسه، چرا حواس ما رو تو نماز پرت می کنید؟» خلاصه این گفتگو کمی ادامه پیدا کرد، آخر سر مادر اون بچه گفت: «خب پس از فردا شب من دیگه مسجد نمیام!» دو نفر همزمان گفتن: «خب نیا!» و قائله تموم شد😔 حالا صرف نظر از اینکه باید بچه ها حتما توی مسجد و روضه بیان و این خانمها باید کمی صبورانه و بزرگوارانه تر برخورد می کردن، یه سوال همیشه توی ذهنم جریان داره؟ چرا توی ساخت مساجد، حسینیه ها و تکایا، برای همه چیز فکر میشه، الا اتاقی برای بچه ها؟ به نظر میرسه وجود یه تفکر غلط که جای بچه توی مسجد نیست، زمینه ساز این اشتباه بزرگ توی معماری مساجد باشه. الان هم که بعضی از اعزّه محترم، با بیان اینکه مهدکودک محصول تمدن غربه و نباید توی محافل و مجالس ما باشه، دارن ناخواسته زمینه حل نشدن این معضل بزرگ رو فراهم می کنن. چطور می تونیم مادرانی رو که فرزند کوچیک دارن، از این اولیه ترین حقوقشون محروم کنیم و باز انتظار داشته باشیم، خانمها به فرزند آوری علاقه مند بشن؟! جای تامل نداره؟ ✍️علی میری #یادداشت #جوانه #فرزندآوری