عزیز من! سعی کنید، با خود بودن را، اصل قرار دهید. با دیگران بودن، هم‌سفر شدن با دیگران، حتی زیارت رفتن، تمام این‌ها اگر کمکی به شما کرد که مدت زمانی را با خودت خلوت کنی، این امور را انجام بده وگرنه صِرف این‌که بگویی زیارت رفتیم خیلی باحال بود، دعای کمیل رفتیم خیلی باحال بود، نه خیر؛ این‌ها جواب نمی‌دهد آقا. در این‌طور جلسات، معمولا شخص گُر می‌گیرد اما چند ساعت بعد خاموش می‌شود. این‌ها حال است؛ حال دوام ندارد زود می‌‌آید به آنی هم می‌رود. وقتی که خودت در خلوت‌خانه‌ی سرّت با خدایت بنشینی و آتش بگیری، این اصل است. وقتی که آتش گرفتی اگر هزاران ماشین‌ آتش‌نشانی بیایند و آب بریزند، خاموش نمی‌شوی. "إنَّ لِقَتلِ الحُسَينِ حَرارَةً في قُلوبِ المُؤمِنينَ لا تَبرُدُ ابداً" اگر آن حرارت عزاداری، غم و اندوه و حُزنِ گریه‌ی برای امام حسین در دل آدم بیاید، هیچ چیزی نمی‌تواند این را سرد کند، "لا یُبرِدُهُ شیئا". قرآن خواندن و گوش کردن، نماز، روزه، حج، زکات، زیارت اربعین، کربلا، عزاداری، همه و همه خوب است آقاجان؛ آن‌چه که فرمودند حق است، ثواب دارد، برکات دارد این‌ها همه درست است؛ اما مهم‌تر از همه‌ی این‌ها، آن خلوتی است که تو با حسین‌ات بکنی، آن تنهایی خودت هست با امیرالمؤمنین‌ات، آن تنهایی تو است با خدای تو، آن تنهایی تو است با حضرت فاطمه که در محضر شریفش باشی. ببین آیا آن‌جا حال داری؟ بعد، اگر ان شاءالله حال داشتی و حالت قوی شد، سنگین شد، آیا طاقت داری که بتوانی ادامه بدهی؟ نوعاً آدم قالب تهی می‌کند، آدم گرفتار می‌شود، سنگین می‌شود. این ادعیه، یک لطفی که کرده این است که مستقیماً به ما فرمودند از خود خدا شروع کن. #استاد_صمدی_آملی، ماه مبارک رمضان ۱۴۴۶، شب هفدهم، ۱۷ اسفند ۱۴۰۳، جلسه‌ پانزدهم 🏴کانال شاخه طوبی 🏴 @shakhehtoba https://eitaa.com/joinchat/2841182208C176d11888a