#از_نسل_من_تا_نسل_تو... #تک‌مادران_جزیره‌ی_تنهایی ⚡️بخش اول؛ یکی از مواردی که به زن‌های نسل پیش حسودی‌ام  می‌شود، تنها نبودنشان در انجام امورات زندگی‌ست؛ بهار که می‌شد دور هم می‌نشستند، باقالا پوست می‌گرفتند و خلال می‌کردند. تابستان‌ها بساط مرباپزان‌شان به راه بود. سبزی قورمه و آش را نه با سبزی‌خردکن‌های مسخره‌ی امروزی، که با سرانگشت‌های هنرمندشان وجب به وجب خرد می‌کردند. پاییز که می‌رسید، می‌افتادند دنبال خرید وسایل ترشی و شور؛ از اقدس خانم رمز خوشمزه شدن ترشی لیته و از کبری خانم فوت نازخاتون را یاد می‌گرفتند. وسط کار هم یک چای نبات می‌زدند بر بدن و کیف‌شان حسابی کوک می‌شد. سبد سبد گوجه فرنگی را با دست آب می‌گرفتند و با مُشت‌های‌شان همزمان با گوجه‌ها می‌زدند توی دهن استکبار جهانی، و رب گوجه‌ی یک سال‌شان هم تامین می‌شد. مجلس روضه یا عروسی که داشتند، در و همسایه می‌آمدند هر کدام یک کاری را دست می‌گرفتند، و خستگی به تن صاحب‌مجلس نمی‌ماند؛ در آن‌میان چه دخترهایی که پسندیده نشدند و چه پسرهایی که جیمزباند بازی درنیاوردند برای دیده شدن. اصلا انگیزه می‌شد برای کاری شدن بچه ها... دریغ و افسوس اما، امان از دل ما تک‌مادران جزیره‌ی تنهایی... یک‌تنه مادریم و همسریم و نظافتچی، آشپزیم و دکتریم و معلم، و قطعا انتظار می‌رود باحوصله و روانشناس کودک هم باشیم. درست است که با یک کف دست گوشی لامذهب، به آخرین مُد روز پاریس و زندگی فلان خواننده راک و دستورغذاهای مکزیکی دسترسی داریم، اما کجاست حس و حال عملی‌کردن آن همه ایده که در "پیام های ذخیره شده" جمع کرده‌ایم برای روز مبادا؟!!... ادامه دارد...