#دانه‌ی_شصت_و_هشتم #زهراست_مادر_من_و_من_بی‌قرارِ_او هر بار بعد از تمام شدن نماز و سلام آخر، به محض لمس دانه‌های گِلی تسبیح نُقلی تربت، منتظر رسیدن به دانه‌ی شصت و هشتمم. بی‌صبرانه ذکرها بر لبم می‌نشینند تا برسانم خودم را و حضورِ دلم را به این دانه... بعد از گفتنِ بارها و بارها و بارها؛ خدایا تو از دنیای من و مشکلات و دلخوشی‌ها و ذوق‌زدگی‌های کودکانه من و از "من" بزرگتری... بعد از گفتنِ بارها و بارها؛ خدایا تو از تصورات و محدوداتِ ذهن کوچک من، از حجم دغدغه‌ها و قضاوت‌هایم درباره‌ی تو، از اندازه‌ی خدای خودساخته‌ی فکرم، بهتری... می‌رسم به همان دانه؛ دانه‌ی شصت و هشتم، به ثِقل رحم و شفاعت، به مصداق آیه‌ی تطهیر، به مصداق آیه‌ی ولایت، به ولایت، به محبت، به زهرا سلام الله علیها و پاره‌های تنش؛ پدر و همسر و فرزندانش، به آل محمّد، به آل الله..‌. مکث می‌کنم. دست دلم پیش نمی‌رود. نظم تسبیحات به هم می‌خورد، هر بار و هربار... صحیفه‌ی فاطمیه را برمی‌دارم و تفأّل می‌زنم؛ دعای نور، دعای روزهای هفته، دعای برطرف شدن نیاز، دعای... ، می‌خوانم و دلم رضایت می‌دهد بگذرم از دانه‌ی شصت و هشت، از دانه‌ی "زهرا سلام الله علیها" و بگویم بارها و بارها و بارها؛ خدایا ممنونم، خدایا از اینکه از خلقت آدم تا به حال، از ژاپن تا آلاسکا، این زمان و این مکان را به خَلقم منّت نهادی و هدیه دادی ممنونم، خدایا ممنونم. از بذر محبت این انوار که در دلم کاشتی ممنونم، از لیاقت نداشته‌ام و داده‌ات ممنونم... #بهاره_خیرآبادی با ما در *جان و جهان* همراه باشید:🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane