#ما_را_هنوز_دیده‌ی_امّید_روشن_است قیافه‌های خسته‌مان را که دید با زبان عربی و انگلیسی دست و پا شکسته راضی‌مان کرد اتاق شلوغ خانه‌ی مادرشوهرش را ترک کنیم و مهمان اتاق تمیز و خلوت او شویم. قدبلندی داشت و چهره‌اش زیبا و نگاهش پرصلابت بود. سفره‌ی ناهار را که پهن می‌کرد دخترکان قد و نیم قدی کمکش می‌کردند. بعد از ناهار ترجمه‌ی گوگل به کمک‌مان آمد. برای‌مان گفت همسرش نظامی است و پانزده سال است ازدواج کرده و بچه‌دار نمی‌شود و دخترانی که کنارش نشسته‌اند خواهرزاده‌های همسرش هستند. شماره تماس و آدرس‌مان در تهران را برایش نوشتیم. گفتیم ناباروری در ایران درمان دارد. دعوتش کردیم به ایران بیاید و مهمان‌ ما باشد. چشمان نجیبش برقی زد و خندید و گفت: مأجورین انشالله... آفتاب داشت پشت نخل داخل حیاط‌، غروب می‌کرد که از خانه‌شان خارج شدیم. حدیث کسا را در اتاق دلبازش خوانده و برای حاجت دلش دعا کرده بودیم. موقع خداحافظی تک تک ما را محکم در آغوش گرفت و بوسید. در این یک‌سال هیچ وقت به ما زنگ نزد تا برای درمان به ایران بیاید. در دلم امید دارم درگیر بارداری و به دنیا آمدن نوزادش بوده است. #آزاده_رحیمی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan