#وسیع‌ترین_سریع‌ترین رسیده‌ایم میدان انقلاب، که توجه همسرم به دیوارنگاره‌ی اول کارگر جلب می‌شود. وارد خیابان انقلاب نمی‌شود و به دور زدن ادامه می‌دهد تا بچه‌ها هم بتوانند تصویر را ببینند. می‌گوید: «بچه‌ها اگه گفتین این عکسِ چیه؟» سارا هیجان‌زده می‌گوید: «مشهد امام رضا‌!» یونس ادامه می‌دهد: «نه، کِشتیه.‌ کشتی امام». می‌گوییم: «آآآآفرین! از کجا فهمیدی مال امامه؟» می‌گوید: «گنبد داره دیگه! حالا مال کدوم امامه؟» لبخند رضایت می‌زنیم و‌ می‌گوییم: «کشتی نجات، امام حسینه. همه می‌تونن سوار بشن». پسرک خوشحال می‌شود و می‌پرسد: «همممممه؟!» می‌گوییم: «بله همه!» می‌گوید: «چه امام خوبی!» دو هفته بعد است. ایام پیاده‌روی اربعین. دارد سراغ آشناها را می‌گیرد. هیچ‌کس از خانواده و همسایه و آشنا، ایران نیست. هر کس را می‌پرسد باید بگویم نیست. می‌گوید: «کجا هستن؟» جواب می‌دهم: «رفتن کربلا». می‌گوید: «کربلاااا؟ کربلا که خیلی دوره! با چی رفتن؟» دارم فکر می‌کنم چه جوابی بدهم که دروغ نباشد و دلش را هم نسوزاند. خودش می‌گوید: «با کشتی رفتن؟!» خنده‌ام گرفته. می‌خواهم بگویم: «نه مامان جان، راه عراق کشتی‌خور نیست!» که خودش ادامه می‌دهد: «سوار کشتی امام‌حسین شدن و رفتن؟ کشتی نجاتش؟!» بغضم همان‌جا می‌شکند: «آره مامان جان! همه سوار کشتی نجات امام حسین شدن و رفتن». می‌پرسد: «پس چرا ما سوار کِشتیش نشدیم؟!» نمی‌دانم چه بگویم. وعده می‌دهم که إن‌شاءالله ما هم سوار می‌شویم، و در دلم از آقا همین را می‌خواهم... #مهدیه_وکیلی جان و جهان ما تویی ... 🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan