#راض_بابا🦋 #قسمت_چهل_ویکم📘 _میری اونجا برای ما هم دعا میکنی؟ دستانش را به پشت کمرش حلقه کرده بود و همین طور که خودش را به جلو و عقب تکان می داد گفت:《ها دعا میکنم، ولی من بیشتر به دعاهای شما محتاجم. لبخندی به گوشه لب تیمور سبز شد و گفت:《حالا تو بری ما که دلمون اصلا برات تنگ نمیشه.!》 راضیه سریع با خنده جواب داد:《حالا معلوم میشه... وقتی دخترتون رفت و دیگه پیشتون نبود یه روز این فیلم رو می ذارین و نگاهش می کنین. اون روزی که دیگه من نیستم. اون موقع معلوم میشه که کی دلش برای دخترش تنگ میشه!》 تیمور خنده اش را آزاد کرد؛ جلو رفت و راضیه را در بغلش فشرد. نمی دانم چرا راضیه این حرف را زد اما حالا با تموم وجودم حسش می کردم. در بیمارستان با دعا و نذر و نیاز از این طبقه به آن طبقه می رفتیم تا شاید به بیرون آمدن از اتاق عمل راضی شود. راضیه را دوباره بعد از عمل راهی آی سی یو قلب کردند. خورشید آهسته بساطش را جمع می کرد که از ایستگاه پرستاری صدا می زدند:《مادر راضیه کشاورز بیاد داخل.》 با خواستنم انگار دلم را زیر و رو کردند. زانوهایم توان راه رفتن نداشت. به سختی از روی صندلی بلند شدم و به طرف در و تیمور که کنارش زانوهایش را بغل گرفته بود و آرام و بی صدا اشک می ریخت رفتم. در را فشار دادم و وارد شدم. از چند پله بالا رفتم. چادرم را در آوردم و لباس استریلی که پرستار داد را پوشیدم. چشمم به مجروحی افتاد. روی برگه بالای سرش جواد علوی نوشته شده بود. دیوار شیشه ای بین علوی و راضیه را رد کردم. ناگهان ضربان قلبم شدت گرفت. زانوهایم سست شد و شروع به لرزش کرد. حس کردم کسی گلویم را محکم گرفته است. پارچه سفیدی رویش کشیده و ارتباطش را با تمام دستگاه ها قطع کرده بودند. آب جمع شده در چشمانم بی امان می ریخت. پاهایم با تردید حرکت کرد و کنار تخت ايستاد...