🔴 مدینه به مرکز معروف‌ترین رقاصّان تبدیل شده بود ♦️امام خامنه ای:«یکی از مسائلی که عامل اصلی چنین قضیه‌ای [شهادت امام حسین (علیه‌السّلام)] شد، این بود که رواج #دنیاطلبی و #فساد و فحشا، #غیرت_دینی و حسّاسیتِ مسؤولیت ایمانی را گرفت. این که ما روی مسأله فساد و فحشا و مبارزه و نهی از منکر و این چیزها تکیه میکنیم، یک علّت عمده‌اش این است که جامعه را تخدیر میکند. ♦️همان مدینه‌ای که اوّلین پایگاه تشکیل حکومت اسلامی بود، بعد از اندک مدّتی به مرکز بهترین موسیقیدانان و آوازخوانان و معروفترین رقاصّان تبدیل شد؛ تا جایی که وقتی در دربار شام میخواستند بهترین مغنّیان را خبر کنند، از #مدینه آوازه خوان و نوازنده می‌آوردند!» ۱۳۷۴/۱۰/۰۵

📌چرا محمدبن #حنفیه در #کربلا نبود؟ 📢پاسخ: محمدبن حنفیه برادر ناتنی امام #حسین علیه السلام است. مادرش، #خوله دختری از نسل مسلمه حنفیه یمنی است. لذا او را ابن حنفیه می نامند. 📍علل عدم حضور در کربلا: 1⃣برخی براین باورند که محمد در زمان قیام کربلا #بیمار بوده است. اما در هیچ منبع کهنی، به این مطلب اشاره نشده است، جز متنی با عنوان #حکایه_المختار_فی_اخذ_الثار# که به #لهوف ضمیمه شده و مال #سیدبن_طاووس نیست. مرحوم #مامقانی بیمار بودن ابن حنفیه را در زمان قیام صحیح نمی داند. در گفت وگوی امام حسین علیه السلام با محمدبن حنفیه نیز سخنی از #بیماری نیست. 2⃣برخی علت نیامدن ابن حنفیه را #ماموریت_اطلاعاتی وی از طرف امام حسین علیه السلام می دانند. تنها منبع این خبر #ابن_اعثم است. به عقیده و تحقیق برخی مورخان معاصر از جمله استاد #رجبی_دوانی، این روایت برای دفاع از محمد جعل شده است. برفرض پذیرش، در این روایت، محمد تمایلی به همراهی با امام نشان نمی دهد و امام نیز او را مجبور نمی کند. 📌در برخی منابع آمده است که امام حسین عليه السلام خطاب به ابن حنفیه نوشت: 💠 از حسین بن علی به محمدبن حنفیه و هرکسی که از #بنی_هاشم نزد اوست. هرکس به من بپیوندد به شهادت می رسد و هرکس روی گرداند به پیروزی دست نیابد. بنابراین، خطاب امام شامل وی هم می گردد. محمدبن حنفیه هنگام حرکت امام حسین علیه السلام از #مدینه به #مکه نیز، همراه امام حسین علیه السلام نبود. در #جمع بندی می توان گفت: محمدبن حنفیه اگرچه حرکت امام را مشروع می دانست، اما روحیه #خطرپذیری و تفکر #انقلابی نداشت. 📚صفار، بصائرالدرجات، ص۶؛ 📚ابن قولویه، کامل الزیارت، ص۱۵۷ 📚مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۵۷؛ 📚مامقانی، تنقیح المقال، ج۳، ص۱۱۱-۱۱۲ 📚ابن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۲۱.