#زیــــارت‌شــهــدا♥️🕊

در طرف دیگر، یاسر هم حالش بهتر از حسن نبود. پاکی و مهربانی که در رفاقت آنها زبان زد بود، حالا در دوری این دو رفیق بیشتر سر زبان‌ها افتاده بود. همه می‌دیدند که یاسر دائم در فکر حسن است تا آن‌جا که سر غذا با او تماس تصویری می‌گرفت حتی وقتی که از دانشگاه بیرون می‌رفت و یا در خوابگاه بود، هر وقت فرصتی دستش می‌آمد با حسن تماس می‌گرفت و چند دقیقه‌ای همدیگر را از حال هم با خبر می‌کردند. یاد بچگی‌هایشان افتاد وقتی در فوتبال باهم یک تیم می‌شدند و اصرار بقیه بچه‌ها برای مقابل هم بازی کردن را به هیچ وجه قبول نمی‌کردند. آخر سر هم بقیه مجبور می‌شدند آنها را در یک تیم پیش هم بگذارند تا از بازی بیرون نروند. راهشان را باهم انتخاب کرده بودند؛ پیوستن به مقاومت حزب الله را برای دفاع از حق و مظلومین گوشه و کنار دنیا انتخاب کردند. خوب با خطرات راه آشنا بودند و از زخم زبان‌ها و طعنه و بد و بیراه‌ها هم واهمه‌ای نداشتند. مهم عشقی بود که خدا برای طی کردن این راه در دلشان خلق کرده بود. #ادامـه‌دارد🎈

#یـک‌جـرعه‌کتـاب وقتی از مأموریت کردستان برگشت و می‌خواست برای خرید نان بیرون برود، «هدی» که آن زمان دختر کوچکی بود، می‌گفت: «عمو! منم باهات بیام؟» حاج حمید با خنده به او گفت: «عمو کیه؟ من باباتم!» همیشه با الفاظ پر از مهر دخترها را خطاب قرار می‌داد و ابراز احساس می‌کرد: «دخترای نازنینم! دخترای گل من! پاره‌های تنم! دوست‌تون دارم، عاشقتون هستم.» پ.ن:بریده‌ای از کتاب «جای من اینجاست»؛ مستند روایی از زندگی شهید «حاج سید حمید تقوی‌فر» (صفحات 213 و 214) نویسنده: فریبا انیسی

بسم الله الحسین‴

برزیل،پایتخت‌رقص‌دنیارتبه‌ی‌پنج‌ افسردگی‌درجهان.ایران‌،پایتخت‌ سینه‌زنی‌‌،با‌این‌همه‌بدبختی‌و‌گرونی‌ رتبه‌ی‌پنجاه.اینجاست‌که‌شاعرمیگه‌ نمی‌دونن‌خبرندارن‌حسین‌آغاز زندگیه:)

بگردید‌یه‌رفیق‌خدایی‌پیداکنیدکه‌وسط‌ میدون‌مین‌گناه‌دستتون‌روبگیره :)! #حاج‌حسین‌یکتا🌿

یاسر آن روز انگار تمام گذشته را پیش چشمانش دید. اینکه همه‌اش کنار حسن بوده؛ رفیقی که گرچه برادری نداشت اما او را با همه وجود به برادری انتخاب کرده بود. دیگر طاقت یاسر تمام شد و به اصفهان رفت. همانجا بود که با هم تصمیم گرفتند کار موثری برای تمام شدن این دوری انجام بدهند. بالاخره اصرارهایشان نتیجه داد؛ کسی نمی‌دانست چطور اما مسئولین دانشگاه را راضی کردند که کنارهم درس بخوانند. اصلا وقتی حسن و یاسر باهم بودند کاری نبود که نتوانند انجام بدهند. وسایلشان را جمع کردند و راهی تهران شدند. شاید توسل به امام حسین (ع) راز رسیدنشان به دانشگاه امام حسین بود. حالا دوباره دو رفیق شانه به شانه هم بودند. قلب یاسر در سینه ستبرش جانی دوباره گرفته بود و لبخند دلنشین حسن بازهم به چهره ملیحش بازگشته بود. پیش هم که بودند اشتیاقشان به یادگیری بیشتر می‌شد. سخت تمرین می‌کردند و در رشته هوافضا به خوبی رو به پیشرفت بودند. #ادامـه‌دارد🎈