فڪر مے ڪردم نباشم ،  بے قـرارم میشوی از خزان میگیرے ام ، باغ و بهارم میشوی بین دعوایے ڪہ راہ انداختے در هر طرف از همہ دل میڪنے و تڪ سوارم میشوی فڪر مے ڪردم برایم ،  عـاشقے آوارہ ای در میان این همہ بدخواہ یارم میشوی مژدہ دادم این دلم را بعد عمرے آمدی واقعا عاشق شدے آسِ قمارم مے شوی گفتہ بودے سالها رویاے خوابت بودہ ام بـاورم شد مونس شبهاے تارم مے شوی قـول هاے تو هنوز از خاطرم بیرون نشد اینڪہ همراہ و  ، رفیق و رازدارم میشوے ! هر چہ بد دیدم از این دنیاے پررنگ و ریا؛ ڪهڪشانے عشق ، بر روے مدارم مے شوی سینہ ام زخمے گمان ڪردم براے زخم دل با نواے ساز باران ، ڪوڪِ تارم میشوی این همہ بیراهہ گفتم تا بگویم بے وفا ؛ برگ زرینے ، براے شاهڪارم  مے شوے ؟ با نبودت مے توانم سر ڪنم ، آیا تو هم میتوانے بیخیال خواب و افڪارم شوے ؟ حق ندارم از تو دلخور باشم اما خواهشا مستے شبها و انگورِ خمارم مے شوے ؟ روے برگ "پونه" تقدیم تو باشد این غزل تا بگویم یڪ شبے را ، یادگارم میشوے ؟! #افسانه_احمدی_پونہ @jomlatzibaa