در هند بزرگ، سال های سال انواع مذاهب و ادیان در کنار یکدیگر زندگی میکردند، قطعا اختلافات بوده اما این اختلافات هیچ گاه منجر به تجزیه نشده بود تا زمان استعمار روباه پیر... که سیاست مشهور آن ها « تفرقه بینداز و حکومت کن» بوده و هست. جمعیت هند در آن زمان حدود ۲۵ درصد مسلمان و بقیه هندو، سیک، بودایی و سایر ادیان بودند، جواهر لعل نهرو و گاندی که رهبران استقلال به شمار می آمدند، خواهان هندی بودند، که همه مذاهب را بپذیرد؛ اما انگلیسی ها از دین، به عنوان راهی برای تقسیم مردم در هند به دسته های رو در روی یکدیگر استفاده کردند. انگلیسی  ها برای دمیدن در آتش اختلاف، به شکل برنامه ریزی شده ای، لیست های جداگانه از نمایندگان مسلمانان و هندو را برای انتخابات محلی، درست کردند و کرسی های متفاوتی برای سیاست‌مداران مسلمان و هندو در نظر گرفته شده بود. انگیس که از اتحاد میان مذاهب در بیرون راندن کمپانی هند شرقی ترسیده بود، مهم ترین دستاویز را برای کنترل قدرت در این منطقه، تفرقه افکندن میان هندوها و مسلمانان دانست، مردمی که هندوستان را وطن می دانستند به دلیل مسلمان بودن از سرزمین خود آواره شدند و هندوهای ساکن منطقه ای که امروز پاکستان نام دارد، مجبور به ترک خانه اجدادی و راه افتادن به سوی هند شدند. این نوعی از کوچ اجباری است که در تمام تاریخ کمتر به آن پرداخته شده است. برخی نظریه پردازان با اشاره به این که مسلمانان هندی از زندگی در سرزمینی که حاکمان آن هندو باشند، واهمه داشتند، بی تدبیری انگلیس را توجیه می کنند اما در سال هایی که انگلیس در هند نبود، هندوها و مسلمانان به خوبی در کنار یکدیگر، ثبات داشتند. نقش استعمار انگلستان در تجزیه شدن هند، توسط جریان غربگرا، به خصوص زمانی که میخواهند حکومت دینی را عامل عقب ماندگی و حکومت سکولار را عامل پیشرفت معرفی کنند، عموما کتمان می‌شود... ناامنی امروز پاکستان هم نتیجه اسلام و نوع حکومت نیست و البته ریشه در فرهنگ دیرین مردم هم ندارد، همیشه و در همه ملل، اقلیت افراطی بوده و هستند اما در مورد پاکستان مسئله این جاست که این اقلیت افراطی و گروه های تروریستی به طرز عجیبی مورد حمایت قدرت های بزرگ هستند، بعضاً تجهیزات نظامی و اطلاعاتی که در اختیار دارند، با ارتش برخی کشور برابری می‌کند، و البته یکی از وظایف اصلی این گروه ها نیز ناامن سازی مرز های #جمهوری_اسلامی_ایران است...