🌼🌸صبحِ زیبا تون بدونه دلتنگی 🌸🌺 آرزویم این ‌است ؛🌺🌿 🌺🌼 که دلت خوش باشد ... 🌸🌺 نرود لحظه ای از ... 🌺🌼 صورتِ ماهت لبخند ... 🌸🌺 نشود غصّه ... 🌺🌼 کمی نزدیکت ... 🌸🌺 لحظه هایت ... 🌺🌼 همه زیبا و قشنگ ... 🌸🌺 از خـدا می خواهم... 🌺🌼 که تو را ... 🌸🌺 سالم و ... 🌺🌼 خوشبخت بدارد ... 🌸🌺 همه عمر ... 🌺🌼 و نباشی دلتنگ ... 🌸🌺 و بدانی که ... 🌺🌼 کسی هست هنوز ... 🌸🌺 که تو را یاد کند 🌺🌿 🌺🌸صبح زیباتـون گــلـبــارون 🌼🌺روز گارتون بر وقف مراد .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت231 –یادته اخرین بار بهت چی گفتم؟ اینجوری مواظبش بودی؟ چرا این بلا رو سرش آوردی؟ مگه چیکارت کرده بود؟ تو حق نداری بری، من نمیزارم. فکر کردی شهر هرته؟ می‌دونی تو این مدت چه بلایی سر همه‌ی ما آوردی؟ میدونی الان مادرش تو چه حالیه؟ فکر کردی... حرفم را برید و فریاد زد. –من نمی‌خواستم اینطوری بشه، کلی فکر خوب براش داشتم. خب نشد. از همون اولش بد شانسی آوردیم که بیشترشم تقصیر خودش بود. پوزخند زدم. –با خیانت به کشورت می‌خواستی همه چیز خوب... –دهنت رو ببند. این حرفها به تو نیومده. گوشه‌ی مانتواش را کنار زد و اسلحه‌ایی که نصفش دیده میشد را نشانم داد و ادامه داد: –حرص من رو درنیارا، من اعصاب ندارم. یه کاری نکن همینجا خلاصت کنما، نگفتم بیای اینجا واسه من نقش فرشته‌ی مهربون رو بازی کنی. گفتم بیای ببریش بیمارستان، حالش که خوب شد دوباره میام دنبالش. از دیدن اسلحه‌ایی که به کمرش بود شوکه شدم. راستین رو به پری‌ناز در حالی که ابروهایش را درهم گره زده بود گفت: –بسه، مگه نمی‌خواستی بری؟ پس منتظر چی هستی؟ بعد رو به من اخم‌هایش را باز کرد و دنباله‌ی حرفش را گرفت: –میخوای نزاری بره که چی بشه؟ دنبال دردسر و بدبختی هستی؟ پری ناز روی مبل تک نفره نشست و نگاهی به موبایلش انداخت و با ناراحتی گفت: –به محض امدن ماشین میرم. رو به راستین گفتم: –زنگ میزنم آمبولانس بیاد بعد بلافاصله شروع به گرفتن شماره تلفن کردم. پری‌ناز با یک جهش گوشی را از من گرفت و دگمه‌ی کناری‌اش را فشار داد و گفت: –بعد از رفتن من زنگ بزن. تاکسی اینترنتی خبر کردم چند دقیقه دیگه میاد. اعتراض آمیز به گوشی‌ام اشاره کردم. –اینم به اون قبلیه ملحقش نکنی، عاریه گرفتمش. پوزخند زد. –یعنی نداشتی یه گوشی بخری؟ –نه، پول حلال دراوردن سخته، اونم واسه یه دختر، باید رو حساب کتاب خرج کنم. البته نه این که اصلا نداشته باشما، داشتم. ولی چون همکارهای جنابعالی زدن وسایل کبابی پدر من رو سوزوندن، مجبور شدم بدمش به... پری‌ناز با اخم حرفم را برید. –دوباره تو زبون درازی کردی؟ هر بلایی سرتون میاد چرا پای من رو می‌کشی وسط؟ راستین با تعجب پرسید: –رستوران آقای مزینی رو؟ سرم را به علامت تایید تکان دادم و کوتاه و مختصر برایش توضیح دادم. اخی گفت و کمی جابه جا شد و زیر لب گفت: –تو این شرایط خیلی سخته. پری‌ناز فوری از جایش بلند شد و بالای سر راستین ایستاد. –چی شد؟ اگه درد داری مسکن بیارم. راستین به حرفش اهمیتی نداد. پری‌ناز روی صورت راستین خم شد. –دیگه از دستم راحت میشی من دارم میرم. چشم‌هایش شفاف شد و تند تند پلک زد. دوباره نگاهی به گوشی‌اش انداخت و با خودش گفت: –ماشین رسید. کیفش را از روی مبل برداشت و به طرف در خروجی رفت. جلوی در ایستاد و صدایم کرد. با اکراه به طرفش رفتم. گوشی‌ام را به طرفم گرفت. –بگیر زنگ بزن. فوری گوشی را گرفتم. دستم را گرفت و با یک حالتی که از پری‌ناز بعید به نظر می‌رسید گفت: –تو رو خدا مواظبش باش. با تعجب نگاهش کردم. احساس کردم هر لحظه رفتار و شخصیتش تغییر می‌کند. عاجزانه‌تر از قبل حرفش را ادامه‌داد: –من بدون راستین نمی‌تونم زندگی کنم، نه این که نخوام، نمی‌تونم. من به جز اون کسی رو ندارم. ولی تو بدون اون می‌تونی، چون دورت پر از... حرفش را بریدم: –چرا میگی کسی رو نداری؟ تو خاله داری، پدر و مادر... حالت چهره‌اش عوض شد. مثل وقتی که لجش درمی‌آمد دندانهایش را روی هم فشار داد. –منظورم کسی که دوسش داشته باشم. جون مادرت اینقدر خودت رو به گیجی نزن. خواستم بگویم خب من هم دوسش دارم، من هم بدون او نمی‌توانم، اما در عوض پرسیدم: –اونم همین حس رو نسبت به تو داره؟ # ادامه‌دارد... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت232 نفسش را محکم بیرون داد. –قبلا همین حس رو داشت، ولی حالا... لبخند تلخی چاشنی حرفش کرد و ادامه داد: –البته بازم همون حس قدیمش برمی‌گرده، بزار خوب بشه، همه چی دست خود آدمه، می‌تونم دوباره عاشقش کنم. فقط کافیه اونجوری باشم که اون میخواد، سخته، ولی شدنیه. با خودم گفتم اگر دلش جای دیگری گیر باشد چه؟ باز هم شدنیست. خم شد و کفشهایش را پوشید. –من دیگه برم، ماشین دم در معطله. بعد از رفتنش در را بستم و به آمبولانس زنگ زدم. راستین به زحمت بلند شد و نشست. آنقدر درد کشید که صورتش قرمز شد. نگران کنارش ایستادم. –اگه درد دارید خب دراز بکشید. اخم‌هایش را باز کرد. –کمرم درد گرفت از بس دراز کشیدم. میخوام تا امدن آمبولانس بشینم. امروز راحت‌تر می‌تونم دردش رو تحمل کنم. هر روز از درد داد می‌زدم. با دیدن تو اونقدر انرژی گرفتن که راحت‌تر می‌تونم تحمل کنم. خجالت زده و سربه زیر روی مبل تک نفره‌ایی که چند دقیقه‌ی پیش پری‌ناز نشسته بود، نشستم و با مِن و مِن به راستین گفتم: –پری‌ناز... خیلی... به فکرته.. پوزخندی زد و گفت: –تا حالا دوستی خاله خرسه به گوشِت خورده؟ نگاهش کردم و او ادامه داد: –دقیقا همونه، اون خرسم می‌خواست به اون مرد کمک کنه ولی کشتش. پای من رو ببین، می‌دونی تو این مدت چقدر مسکن خوردم؟ گاهی از درد حتی غذا نمی‌تونستم بخورم. هر دفعه کار واجب داشتم و مجبور بودم بلند بشم از درد اونقدر دندونهام رو روی هم فشار می‌دادم که از دردش شبها نمی‌تونستم بخوابم. فکر کن تو این اوضاع اون برای من از علاقش می‌گفت. تو جای من باشی چیکار می‌کنی؟ تو این مدت به اون بُعد از شخصیتش که از من پنهان کرده بود پی بردم. اون مثل بچه‌ی لج بازی می‌مونه که برای رسیدن به خواستش حاضره تاصبح گریه کنه و خودش رو از بین ببره. کسی که به خودش رحم نمی‌کنه احتیاج به روان‌پزشک داره. تو این مدت به اندازه‌ی تمام عمرم برای خودم متاسف شدم. خوشحالم که این اتفاق افتاد و من اون یک ذره عذاب وجدانی هم که داشتم رو دیگه ندارم. از این که یک سال از عمرم رو... صدای آژیری باعث شد حرفش را ادامه ندهد. گفتم: –آمبولانس امد. –نه، این آژیر مال ماشین پلیسه. –ماشین پلیس؟ پیش خودم فکر کردم که به آقارضا گفته بودم که تنها بیاید و به پلیس خبر ندهد یا نه...چیزی یادم نیامد. بعد از چند لحظه زنگ آیفن چند بار پشت سر هم زده شد. بدون این که بپرسم کیست دگمه‌ی آیفن را فشار دادم و در آپارتمان را باز کردم. راستین همانطور که از درد صورتش را جمع کرده بود پرسید: –کی بود؟ به طرف پنجره‌ی سالن رفتم. –نمی‌دونم. راستین از عصاهایی که کنارش بود کمک گرفت تا بلند شود. خواستم پرده را کنار بزنم و پنجره را باز کنم. ولی آنقدر گرد‌وخاک روی پرده بود با تکان دادنش به سرفه افتادم. راستین گفت: –بیا اینور، به چیزی دست نزن، اینجا همه چی کثیفه. به طرفش رفتم و صورت منقبض شده‌اش را از نظر گذراندم. –چرا بلند شدید؟ عجله نکنید، الان آمبولانس میاد. همان موقع آقا رضا جلوی در ظاهر شد و با دیدن راستین گل از گلش شکفت. به طرفش دوید و محکم در آغوشش گرفت و گریه کرد. راستین هم گریه کرد ولی درد امانش را بریده بود. جلوتر رفتم و رو به آقا رضا گفتم: –پاشون عفونت کرده، مواظب باشید. آقارضا تازه متوجه‌ی من شد و گفت: –پری‌ناز رو گرفتن. سر کوچه تو ماشین، اگه یه دقیقه دیرتر می‌رسیدیم فرار کرده بود. بعد راستین را از خودش جدا کرد و نگاهی به پایش انداخت. راستین شلوار راحتی تنش بود. آقارضا گفت: –بیا بشین یه نگاهی به پات بندازم. بعد به راستین کمک کرد و روی کاناپه نشاندش. همان موقع دو پلیس به همراه دو پرستار وارد شدند. #ادامه‌دارد... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

♎️ زندگى مثل كامواست، از دستت كه در برود، مى‌شود كلاف سر در گم، گره می‌خورد، می‌پيچد به هم، گره ،گره مى‌شود، بعد بايد صبورى كنى، گره را به وقتش با حوصله وا كنى، زياد كه كلنجار بروى، گره بزرگتر می‌شود، گره کورتر مى‌شود. يک جايى ديگر كارى نمى‌شود كرد، بايد سر و ته كلاف را بريد. يک گره‌ى ظريف و كوچک زد، بعد آن گره را یک جوری باید توى بافتنى قايم كرد، محوكرد، جورى كه معلوم نشود. يادمان باشد گره‌هاى توى كلاف، همان دلخورى‌هاى كوچک و بزرگ زندگی‌اند، كينه‌هاى چند ساله . بايد يک جايى کوتاه آمد و سر و تهش را بهم آورد. زندگى به بندى بند است به نام حرمت كه اگر پاره شود تمام است. .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

❄️ #شعروزندگی چون درختی در صمیم سرد و بی ابر زمستانی هر چه برگم بود و بارم بود هر چه از فر بلوغ گرم تابستان و میراث بهارم بود هر چه یاد و یادگارم بود ریخته ست چون درختی در زمستانم بی که پندارد بهاری بود و خواهد بود دیگر اکنون هیچ مرغ پیر یا کوری در چنین عریانی انبوهم آیا لانه خواهد بست؟ دیگر آیا زخمه‌های هیچ پیرایش با امید روزهای سبز آینده خواهدم این سوی و آن سو خست؟ #مهدی_اخوان_ثالث .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🌱🌱 🔹امام کاظم(ع): کسی که مزهٔ رنج و سختی را نچشیده، نیکی و احسان در نزد او جایگاهی ندارد .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🔴این متن عالیه با اوضاع الانمون کاملا همخوانی داره!!😂👌 در روزگاران قدیم دو همسایه بودند که همیشه با هم نزاع و دعوا داشتند. یک روز با هم قرار گذاشتند که هر کدام دارویی بسازد و به دیگری بدهد تا یکی بمیرد و دیگری که میماند لااقل در آسایش زندگی کند! برای همین سکه ای به هوا انداختند و شیر و خط کردند که کدام یکی اول سم را بخورد. قرعه به نام همسایه دوم افتاد. پس همسایه اول به بازار رفت و از عطاری قوی ترین سمی که داشت را خرید و به همسایه اش داد تا بخورد همسایه دوم سم را سرکشید و به خانه اش رفت. قبلا به خدمتکارانش گفته بود حوض را برایش از آب گرم پر کنند و یک ظرف دوغ پر نمک هم آماده بگذارند کنار حوض. او همینکه به خانه رسید، ظرف بزرگ دوغ را سر کشید و وارد حوض شد. کمی دست و پا زد و شنا کرد و هر چه خورده بود را برگرداند و پس از آنکه معده اش تخلیه و تمیز شد، به اتاق رفت و تخت خوابید. صبح روز بعد سالم بیدار شد و به سراغ همسایه اش رفت و گفت: من جان سالم به در بردم، حالا نوبت من است که سمی بسازم و طبق قرار تو آن را بخوری. او به بازار رفت و نمد بزرگی خرید و به خانه برد. خدمتکارانش را هم صدا کرد و به آنها گفت که از حالا فقط کارتان این است که از صبح تا غروب این نمد را با چوب بکوبید! همسایه اول هرروز میشنید که مرد همسایه که در تدارک تهیه سم است!!! از صبح تا شب مواد سم را میکوبد. با هر ضربه و هر صدا که میشنید نگرانی و ترسش بیشتر میشد و پیش خودش به سم مهلکی که داشتند برایش تهیه میکردند فکر میکرد. کم کم نگرانی و ترس همه ی وجودش را گرفت و آسایشی برایش نماند. شبها ترس، خواب از چشمانش ربوده بود و روزها با هر صدایی که از خانه ی همسایه میشنید دلهره اش بیشتر میشد و تشویش سراسر وجودش را میگرفت. هر چوبی که بر نمد کوبیده میشد برای او ضربه ای بود که در نظرش سم را مهلک تر میکرد. روز سوم خبر رسید که مرده است. او قبل از اینکه سمی بخورد، از ترس مرده بود!! 🔻این داستان حکایت این روزهای بعضی از ماست. ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★..... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌