💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃 💛🍃 🍃 #رمان‌ڪابوس‌ࢪویایے #قسمت220 مے گوید صبر ڪنیم تا پیمان هم بیاید. تا آن موقع ڪمے درد و دل این روزها را مے ڪند. روز هایے ڪہ گاه پا روے گلومان فشار مے دهد و قصد خفہ ڪردن مان را دارد. پیمان ڪہ مے آید سفره پهن مے كنم. بابت غذایے ڪہ پختہ ام شرم دارم اما بابا اسماعیل جز تمجید چیزے نمے گوید. او از پیمان سراغ ڪارش را مے گیرد. پیمان هم مے گوید در سپاه مشغول شده و ڪم مشغلہ ندارد. بابا اسماعیل از ذوق لبخند پهنے مے زند. انگار ڪار پیمان را دوست دارد. بعد هم در ڪلام این را مے گوید: _رو سفیدم ڪردے پیمان جان! قول دادم تا جون دارم بہ رڪاب امام باشم. ما سواد درستو حسابے نداریم ڪہ براشون ڪارے بتونیم انجام بدیم. اوج خلاقیت مونم میشہ باغ و زراعتو اینا... خوشحال شدم. شما جوونا باید عصاے دستشون باشین. باید افتخار ڪنے لباس سربازے امام تنتہ. او مے گوید و من بیشتر بہ فڪر مے روم. گاهے اوقات هر چقدر هم ڪہ نان حلال بہ سفره بیاورے و از عقایدت بگویے باز هم پیدا مے شود فرزند ناخلف! بابا اسماعیل از وضعیت جنگ مے پرسد. پیمان هم درست مثل خود مذهبے ها حرفش را با ان شاالله شروع مے ڪند. _ان شااللہ ڪہ درست میشہ. ولے خب... آدم نمیتونہ منڪر وضعیت نابسامان بشہ. بعد هم از همان نیم روزے مے گوید ڪہ بہ خرمشهر رفت. بابا اسماعیل هم با تڪان سر حرفش را تایید مے ڪند و گاه غم صورتش را فرا مے گیرد. ڪم ڪم خوبے هاے دروغین سازمان رنگ مے بازد. وقتے مے بینند این حڪومت و الخصوص امام با ڪارها و عقایدشان مخالف است و نمے توانند با داشتن چنین رویڪرد ضد دین و ضد میهن بہ قدرت برسند. دمڪراسے را هم مے بوسند و ڪنار مے گذارند. دمڪراسے ڪہ ڪلمہ اش از زبانشان نمے افتاد. گاه بہ صراحت در مصاحبہ هایشان ازشان سوال مے شد اگر مردم بخواهند اسلحہ هایتان را تحویل دهید، مے دهید؟ آن ها هم بعد از طفره هاے طولانے مے گفتند نہ! حب واقعے را نمے بینند. جوشش عشق بہ امام هر روز وجودے را فرا مے گیرد. با بہ نشستن این عشق بغض مخالفان بہ امام هم در مردم پدیدار مے شود. سازمان نہ تنها بہ قدرت بلڪہ بہ این محبوبیت هم حسودے اش مے شود. نہ این ڪہ هیچ گاه نتوانستہ اند با دروغ و فریب دلے را شیفتہ‌ے خود ڪنند و با وعده ها سرش را بند مے ڪردند. حال ڪہ واڪنش مردم را بہ امام را دیده اند و چشمان ڪور شان از دیدن عشق واقعے محروم است؛ دشمنے دیرینہ در افڪار خودش را بیشتر بہ نمایش مے گذارد. "بیست و هشتِ خرداد شصت" ماه هاے پر تنشے را از سر گذرانده ایم ڪہ آخرینش نیست! نمے دانم این ماه ها را چگونہ از خاطر بیرون ڪنم. هنوز وحشت خشونت چهارده اسفند در وجودم است. هنوز میتینگ ها و حرف هاے همسوے رجوے و بنے صدر بہ یادم هست. خبر حصر آبادان و پیش روے روز افزون بعث را بہ خاطر دارم. نمے توانم سڪوت ڪنم. انگار چاقویے زیر گلویم هست تا حق را جار نزنم آرام نمے شوم. چرا ڪاغذ و قلم بہ یادم مے آید را نمے دانم. اما هر چہ هست خوب است! مے خواهم این افڪار مشوش را بنویسم و در باغچہ چال ڪنم. شاید ڪمتر مرا اذیت ڪند. پس قلم را بر مے دارم و روے ڪاغذ مے نویسم:" درست صبح بود... بہ دستور مینا حاضر شدم و خودم را بہ خیابان رساندم. بعد از عوض ڪردن شڪل و شمایل وارد دانشگاه تهران شدیم. غوغایے بر پا بود... قریب بہ هزاران نفر در دانشگاه شعارهاے تند دادند ڪہ گاهے از شرم آب شدم! بنے صدر پشت تریبون ایستاد و از مصدق سخن گفت. یڪ جورے حرف زد ڪہ انگار مصدق بود از پاریس بہ تهران آمد و در بهشت زهرا هم سخنرانے ڪرد! انگار مصدق بود ڪہ بار انقلاب بہ دوش ڪشید و براے آزادے راهے غربت شد! شعار هاے مرگ بر بهشتے یڪ جاهایے زیاد شد. بنے صدر بہ حساب خود براے تخریب حزب جمهورے آمده بود و با رو ڪردن چند ڪارت خواست پتہ مذهبے ها را روے آب بریزد. نمے توانستم همچین شعارے بدهم! اصلا مگر بهشتے چہ ڪرده؟ چرا الڪے بار گناهم را سنگین کرده باشم؟ هر چہ هم مینا با مفهوم نگاهم ڪرد خودم را بہ آن در زدم. خون مذهبے و مردم اطراف بہ جوش آمده بود و شروع ڪردند بہ دفاع ڪردن ڪہ هر عضوے خودش را رویش انداخت و ده نفرے تا خوردند آنها را زدند! بعد هم بنے صدر گفت این ها را بیاندازید بیرون! از دیوار شرقے آن هایے ڪہ تنها ظاهر مذهبے داشتند، مثلا اگر ریش یا اورڪت سبز تن شان بود را پرت ڪردند. انگار بنے صدر جز خون و خونریزے، تفرقہ ڪارے براے این ڪشور نداشت! چهارده اسفند هر چہ بود گذشت... ولے ترڪش هاے آن بہ شدت در گوشہ و کنار مطبوعات بہ چشم خورد. تبلیغات رسانہ اے و مظلوم نمایے ها شروع شد. اصلا هر وقت ڪار بہ مو بند مے رسید رجوے آن را بہ طرف مظلوم نمایے مے برد. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه) گروه‌ نقد و بررسے کلام طلایے👇🏻 https://eitaa.com/joinchat/1291845699C24c0d4e14c