💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃 💛🍃 🍃 #رمان‌ڪابوس‌ࢪویایے #قسمت221 ڪار هاے پیمان مرموز شد. انگار گزارش ها و پاپوش هایے را ڪہ براے مطبوعات لازم بود او مے نوشت! بہ اسم و لباس سپاه مردم را خونین مے ڪردند و همہ اش بہ نام سپاه تمام شد!" سعے مے ڪنم خود را از این ماجراها دور ڪنم اما نمے دانم ڪہ ڪار از بیخ و بُن خراب است. هر چہ قدم بہ عقب بر مے دارم آنها پیش تر مے آیند. سازمان بہ همہ دستور مے دهد با خود سلاح سرد داشتہ باشند حتے اعضاے عادے. رده بالا ها و رابط ها هم ڪہ مجهز بہ اسلحہ هستند. ڪار پیمان در سپاه خوب پیش مے رود. آنقدر ڪہ گاه مے مانم ڪہ باور ڪنم یا نہ؟ گاه فڪر مے ڪنم واقعا تغییر ڪرده اما نہ! پیمان خودش است ولے راسخ تر در راهے ڪہ سازمان آن ها را مے برد. مردم بر ضد بنے صدر اعتراض مے ڪند و با فریاد مے خواهند حالا ڪہ رهبرش مصدق شده راے شان را پس دهد. در ادامہ قلم بر مے دارم تا از حال و هواے عیدے بگویم ڪہ با جنگ و خشونت هاے مجاهدین خلق تلخ تر شده. اما پشیمان مے شوم و در همین حد بہ فساد ها اڪتفا مے ڪنم. ڪاغذ را بر مے دارم و آهستہ از پلہ ها پایین مے آیم. با خشم بہ برگہ نگاه مے ڪنم. انگار روح پلید سازمان را در دست گرفتہ ام و دوست دارم تڪہ تڪہ اش ڪنم. خاڪ را با دست مے ڪنم. اندڪے ڪہ گود مے شود ڪاغذ را مے گذارم. پیش از پوشاندن آن با خاڪ ریز ریزش مے ڪنم! بعد هم خاڪ مے پاشم و لگد مالش مے ڪنم. ڪمے سبڪ تر مے شوم. روے پلہ ها مے نشینم و بہ خدا مے اندیشم. بہ خدایے ڪہ تنها اسم را شنیده بودم و وصفش را و بس... خوب و بد را نمے دانم اما همین را مے دانم ڪہ سازمان بر حق نیست. حال این روز هاے سازمان مانند بچہ اے لجباز شده ڪہ همہ چیز را با هم مے خواهد و براے خواستہ‌ے بے جایش هم اصرار مے ڪند. خدا... ڪاش مے توانستم از او بخواهم بہ من راه درست را نشان دهد. راهے ڪہ همچون پیمان هوس از سرم بپراند. بغض مے ڪنم و مے گویم: _خدایے ڪہ نمیدونم هستے یا نہ. اینو بدون و اگہ صدام رو مے شنوے بهم ڪمڪ ڪن. خدایا! خستہ شدم از این همہ حماقت و بلاهت. خدایا! خستہ شدم از راه بن بست. خدایا! ڪلافم ڪرد با این دورویے. چیڪار ڪنم؟ در خونہ‌ے ڪیو بزنم؟ بغضم مے ترڪد. خلاء در دلم همانند حفره اے شده و جاے خالے اش بدجور اذیتم مے كند. دست مے گذارم روے قلبم و آهستہ مے گویم:" رویا! شاید بہ پوچے رسیدے و دنیا همینہ ڪہ هست. شاید اصلا جاے دیگہ اے وجود نداره..." این حس ڪہ شاید پناه گاهے وجود نداشتہ باشد تا آدمے سر بہ ڪوے اش بگذارد مرا بدحال مے ڪند. با خود مے گویم:" نہ نہ! حتما راهے هست. مگہ میشہ تموم این عالم بہ بن بست برسہ؟ مگہ حرفاے حاج رسول رو یادت رفتہ؟ مگہ میشہ همہ چیز رو اتفاقے دونست؟" یڪهو بدنم یخ مے ڪند. در هواے گرم خرداد ماه سردم مے شود. ولے حاضر نیستم از زیر نور خورشید بر خیزم. از ڪجا ذهنم بہ یاد حاج رسول گشت را نمے دانم! ضربان نا منظم قلبم بدجور اذیتم مے ڪند. پے در پے نفس عمیق مے ڪشم اما آرام نمے شوم. خیال از ذهن عبور ڪرده دوباره آمده! امانتے را مے گویم! هر وقت بہ یادش ڪہ مے افتم حالم دگرگون مے شود و حس عذاب وجدان پیدا مے ڪنم. آن اوایل بهانہ‌ے سازمان را داشتم و زوم شدن شان روے من اما حال چہ؟ تا ڪے قرار است این حس دنبالم بدود؟ شاید حال وقتش شده راز آن امانتے را فاش ڪنم. ڪم ڪم جوانہ‌ے دلم برگ و ریشہ مے دواند و مے گویم‌:" آره... حالا دیگہ وقتشہ." پیمان هم تا شب بہ خانہ نمے آید. از ذوق و هیجان نمے فهمم ڪے چادر بہ سر مے ڪنم و ڪے گره بہ روسرے مے زنم. با یادآورے آدرس هنگ مے ڪنم. معلوم نیست بہ ڪجا قشون مے ڪشم و خبر ندارم! در میان ذهن بہ دنبال رد و نشانے از آن آدرس مے گردم. حیران روے پلہ مے نشینم و بغ مے ڪنم. بہ روزهاے نمور آن سلول ها فڪر مے ڪنم. بہ آدرس.... بہ خانم عطارے! بہ صندوقچہ و گلهاے بابونہ! انگار ڪم ڪم جورچین ها دور هم جمع مے شوند. ڪلمات پشت سر هم بہ ذهنم چنگ مے زنند. در آخر هم تجریش و بازارش... باورم نمے شود! انگار یڪے این ها را جلوے پایم قرار مے دهد و مرا بہ خود مے خواند. دستہ‌ے ڪیفم را بہ مشت مے گیرم و بہ راه مے افتم. تجریش مثل همیشہ پر است از هیاهو و رفت و آمد. بہ بازار عریض و طویل اش نگاه مے ڪنم. ڪمے از سر در بازار رد مے شوم. پیدا ڪردن یڪ عطارے در اینجا مثل پیدا ڪردن سوزن در انبار ڪاه است! دوباره نا امیدے بر من غلبہ مے ڪند. خدایا چہ ڪنم؟ در میان زرق و برق تمام پارچہ ها، طلاها و قابلمہ هاے مس دنبال یڪ چیز مے گردم. عطارے ڪہ خانمے بہ نام عطارے در آن است. قدم بر مے دارم... #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه) گروه‌ نقد و بررسے کلام طلایے👇🏻 https://eitaa.com/joinchat/1291845699C24c0d4e14c .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....