ادامه #مطلب۷۵ 👇 انسان شادی و نشاط اش موقعی است که سیر در واقعیت و حقیقت داشته باشد . وقتی می تواند شاد و با نشاط باشد که در عالَم واقعیت مشکل داشته باشد و تهدید شود و او بتواند از تهدید فرصت بسازد که چنین چیزی نشاط او می شود نه اینکه پناه به عالَمی دیگر ببرد و خود را به خلسه ببرد و با سیر در باطن و ملکوت خیالی خود را آرام سازد . از اینرو هیجان هایی که قرار است که انسان را از عالَم واقعیت و حقیقت دور سازد و او را مستقرّ در خیال و ملکوت خیالی نماید ، مورد پذیرش نیست و برای انسان و زندگی او مضرّ می باشد و انسان نمی تواند به شادی و نشاط متناسب دست پیدا کند . باید برنامه های تربیتی او را به واقعیت سوق دهد و سیر در واقعیت برای اش بسازد ؛ تجربه ها و اردوها و طبیعت ها و ارتباط با الگوها و مسئولیت دادن ها و مشارکت بخشی و درگیر کردن در میدان و پُرکار کردن ها و ... ارتباط بیشتری با واقعیت برقرار می نماید . ایمان گرایی انسان را می تواند تأمین گر ملکوت و باطن گرایی انسان باشد . ایمان به غیب ، باعث می شود انسان ملکوت گرا و باطن گرا باشد و بر اساس ایمان ، واقعیت باطنی و ملکوتی را مهیمن و مسلّط بر واقعیت ظاهری می نمایند . از جمله اموری که می تواند مانع از ملکوت و باطن خیالی باشد ، تقویت ایمان به معاد می باشد که ایمان به معاد چنین هنری دارد و باعث می شود که انسان استقرار در ملکوت و باطن خیالی نداشته باشد . #تخیل #فاصله_از_حقیقت #مهدی_منصوری