🌺فرازی بسیار زیبا و سرشار از آرامش🌺 ✅استاد محمود شحات انور✅ 📖سوره آل عمران #تلاوت_قرآن #پیشنهاد_دانلود ┅═✼✿‍✵📖✵✿‍✼═┅┄ #آوای_تلاوت 🛑بهترین و زیباترین تلاوتهای قرآن از قاریان مشهور دنیا و ایران در⬇️⬇️ https://eitaa.com/joinchat/3433496812C7c5789989a ❇️کانال جامع و کامل قرآن کریم📖🌹‌

#پیشنهاد_تماشا 💠 سلسله مباحث آشنایی با #نهج_البلاغه 🔸موضوع: آیا فهم نهج البلاغه سخت است؟ 🎤 با بیان دکتر علی رضازاده حافظ کل قرآن و نهج البلاغه @nahjolbalagh_ir ╭═━⊰🍂🌸 🌸 🍂⊱━═╮ 🍁eitaa.com/karimehalrasool ╰═━⊰🍂🌸 🌸 🍂⊱━═╯

⁉️راهپیمایی ۲۲ بهمن یک عمل سیاسی است یا یک عمل صالح؟ 📚 از قرآن بشنوید☺️ 🌱با بصیرت حرکت کنیم 🎙استاد قرائتی #دهه_فجر

⚠️⚠️⚠️ 🔹شبکه اسرائیل فارسی: رای ندید 🔹شبکه‌صهیونیستی‌اینترنشنال:رای ندید 🔹شبکه رادیو فردای آمریکا: رای ندید 🔸شبکه سازمان مجاهدین: رای ندید 🔸شبکه سلطنت طلب خارج نشین: رای ندید 🔹شبکه تروریستی کوموله: رای ندید 🔹شبکه وهابی جدایی طلبان بلوچ: رای ندید 🔹شبکه جدایی طلب پان ترک: رای ندید 🔹شبکه پان کرد ها : رای ندید 🔹شبکه نفاق بی بی سی: رای ندید 🔹شبکه ووآ فارسی: رای ندید 🌹 شهید همت: هر وقت در مناطق جنگی راه را گم کردید، به آتش دشمن نگاه کنید که کجا را می کوبد؛ همانجا جبهه ی خودیست! #انتخابات

⬛️ بمناسبت شهادت حضرت موسی بن جعفر 🔘 لَیسَ مِنّا مَن لَم یُحاسِب نَفسَهُ کُلَّ یَومٍ. فَإن عَمِلَ حَسَنًا إستَزادَ اللهَ، وَ إن عَمِلَ سَیِّئًا إستَغفَرَ اللهَ مِنهُ وَ تابَ إِلَیهِ ☑️حضرت امام‌ موسی‌ بن‌جعفر علیه‌السلام می‌فرمایند: از ما نیست کسی که هر روز خودش را محاسبه نکند؛ پس اگر کار خوبی کرد از خدا بخواهد که بیشتر بر آن کار موفق شود و اگر کار بدی کرد از خدا طلب آمرزش کند. ⬛️ حرف ائمه این است که ما کسانی هستیم که همه چیزمان روی حساب است. اگر می‌خواهید با ما باشید باید مثل ما باشید. اهمیت محاسبه در اینجاست که کاری می‌کند تا در همان برزخ همراه ائمه باشیم. 🔈 کلام آیت الله جاودان 📃وسائل الشیعه، ج11، ص377 #شهادت_امام_کاظم علیه السلام #شهادت_موسی_بن_جعفر علیه السلام 📚 🔹@h_khoban_ir

💠 #اینفوگرافیک 🔸 جایگاه زنان، قبل و بعد از انقلاب

🌷 ویژه #عید_انقلاب | پسرم مرا نشناخت! 🔹️ خاطرات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای از مبارزات دوران طاغوت و پیروزی انقلاب اسلامی ✏️ در سال ۱۳۴۶ مجددا توسط ساواک بازداشت و زندانی شدم. یک روز پسرم مصطفی را که دو ساله بود به زندان آوردند. یکی از سربازان دوان‌دوان آمد و گفت پسر شما را آورده‌اند. ✏️ به درِ زندان نگاه انداختم دیدم یکی از افسران، مصطفی را بغل گرفته و به سوی من می‌آید. مصطفی را گرفتم و بوسیدم. کودک به‌علت اینکه مدتی طولانی از او دور بودم، مرا نشناخت؛ لذا با چهره‌ای گرفته و اخم‌کرده به من نگریست. سپس زد زیر گریه. ✏️ به‌شدت می‌گریست. نتوانستم او را آرام کنم. لذا او را دوباره به افسر دادم تا به همسرم و بقیه ـ که اجازۀ دیدار با من را نداشتند ـ بازگرداند. این امر به قدری مرا متاثّر ساخت که تا چند روز بعد نیز همچنان دل‌آزرده بودم. 🖼 برگرفته از کتاب "خون دلی که لعل شد" 🌷 بخش درس و عبرت رسانه KHAMENEI.IR در ایام عید انقلاب، هر شب ساعت ۲۱، بخشی از خاطرات را منتشر میکند. 🌷 Farsi.Khamenei.ir

🎥 روایت قرآنی صبح امروز رهبرانقلاب درباره وظیفه خواص: صریح حرف بزنید نه دو پهلو!

جهاد تبیین یعنی اینکه یه جمعه سرد زمستون توی هوای برفی به جای اینکه توی خونه بشینی قهوه تو بخوری ، شهر به شهر ، دانشگاه به دانشگاه بری وایسی پای تخته #انتخابات و مشارکت موثر رو توضیح بدی سوای همه رقابتا و بحثای #مجلس درود به شرفت که پای کار حرف رهبرمون وایسادی استاد 🇮🇷 به "عمّارِ ایران" بپیوندید👇 https://eitaa.com/joinchat/2595749888Ccc0621d668 🇮🇷 @ammar_iran

🕯مشعل روشنگر... 🔰 #رهبر_انقلاب: شخصیت حضرت موسی‌بن‌جعفر(علیه السلام) در داخل زندان هم همان شخصیت مشعل روشنگری است که تمام اطراف خودش را روشن میکند، ببینید حق این است... 🏴 #شهادت_امام_کاظم علیه‌السلام تسلیت باد. 📚 🔹@h_khoban_ir

بسم‌الله «ولی من رای میدم. چون پسرم اتیسم داره.» همینکه جمله‌ام تمام شد با ترمز محکم و ناگهانی راننده، همه هُل خوردیم سمت جلو. نمی‌دانم خشونت توی ترمزش به خاطر تعجب بود یا از مخالفت صریح و قاطعم با حرف‌هایش جا خورد. مسافران در حال نچ نچ داشتند خودشان را به عقب بر می‌گرداندند که راننده پنجره‌اش را پایین کشید تا صدای «گوسفند» گفتنش به ماشین جلویی برسد. از پنجره باز شده، سوز هوای بهمن‌ماه می‌خورد توی صورتم و مرا با خودش به بهمن پارسال می‌برد؛ وقتی که توی همین تاکسی‌های سبز رنگ نشسته بودم و بین انگشت‌هایمْ کاغذ آدرس داروخانه‌ای در کوچه پس کوچه‌های جنت‌آباد شمالی را فشار می‌دادم. یک واسطه بهم اطمینان داده بود که آنجا رسپیریدون دارد؛ قرصی کوچکتر از عدس. اندازه نقطه‌ای که توی زندگی پسرم بین کلمه مرگ و زندگی فاصله می‌انداخت. پسر دو ساله من، درکی از ارتفاع نداشت. این یک نوع کم‌حسی در اتیسم است. بدون آن قرص، ممکن بود خودش را از هر بالا بلندی به پایین پرتاب کند. آن سطح مرتفع می‌خواست مبل باشد یا قله‌ی سرسره‌ای در پارک. می‌توانست پشت بام خانه‌ای سه طبقه باشد یا پنجره باز ماشین در حال حرکت. وقتی به مقصد رسیدیم هوا تاریک شده بود. رفتم توی داروخانه خلوت. ناخودآگاه با صدای پایین‌تر از معمول از مرد پشت شیشه پرسیدم رسپیریدون دارید؟ مرد چند ثانیه‌ای به من نگاه کرد. انگار می‌خواست از دزاژ استیصال صورتم شناسایی‌ام کند که آیا واقعا کودک اتیستیک دارم یا نه. منتظر جواب دستگاه خیالی دروغ‌سنجی‌اش نماندم. نسخه را از کیفم بیرون کشیدم و گفتم «آقا بخدا برای همین کاغذ ۳۷۰ تومن پول ویزیت روانپزشک اطفال دادم. ثبت اینترنتی هم هست. می‌تونید کدملی بچه‌مو چک کنید.» بغض اگر چهره داشت، در آن لحظه حتما شکل من بود. سراغ رایانه‌اش نرفت. فقط جوری با احتیاط و آهسته برگه قرص را روی پیشخان گذاشت که انگار داریم کوکائین رد و بدل می‌کنیم. تشکرکنان قرص را توی دستم فشار دادم. هنوز در خروجی را باز نکرده بودم که صدای مرد توی داروخانه پیچید: «خانم این آخریش بود. دیگه اینجا نیاین.» آنجا به اشک‌هایم اجازه ریختن ندادم. اما کمتر از یک هفته بعدْ دیگر دلیلی برای اختفای اضطرابم نداشتم و می‌شد راحت و رها گریه کنم. توی تاکسی بودم. قرص‌های تو برگه یا بهتر بگویم، روزهای آرامش خانه‌مان، تمام شده بود. صبح زود، کاسه‌ی چه کنم را برداشته بودم تا آن را سمت متصدی داروخانه سیزده آبان بگیرم. راننده، رادیو را برای اخبار ساعت هفت روشن کرد. گوینده اخبار، اول مطمئن‌مان کرد که اینجا تهران است؛ و صدا، صدای جمهوری اسلامی ایران. بعد جوری که انگار مخاطبش فقط خود خود من باشم متن اولین خبر را خواند: «دانشمندان ایرانی توانستند قرص رسپیریدون را بومی‌سازی کنند. ماده اولیه این دارو در لیست جدید تحریم‌ها علیه ایران قرار داشت. این دارو برای درمان و کنترل اتیسم به کار می‌رود...» نه صورتم را پوشاندم و نه صدایم را پایین آوردم. اشک شادی که پنهان کردن ندارد. شیرین‌تر این که تنها بیست روز بعد، همسرم با سه برگه رسپیریدون از داروخانه‌ی محله‌مان به خانه آمد. من رای می‌دهم چون پسرم اتیسم دارد. چون می‌دانم اگر با صندوق‌های خالی اقتدار و امنیت این مملکت خال بردارد، هزاران مادر نگران مثل من، باید برای داروهای ساده‌ای مثل تب‌بر و سرماخوردگی، مسیر پر رنج مرا طی کنند. تازه معلوم نیست آن موقع اصلا سیزده آبانی باشد... صدای بوق ممتد راننده مرا به بهمن ۱۴۰۲ و حوالی انتخابات برگرداند. زنی با غیظ داشت راجع به چای دبش و قیمت گوشت و شاسی‌بلندهای نماینده‌ها حرف می‌زد. پسر جوان کنارش که نگاه خیره‌ی معذب‌کننده‌ای به یقه‌ی باز زن داشت، در تایید حرفش گفت: «آدم یه گوسفند توی مراتع سوییس باشه شرف داره به اینکه یه شهروند باشه تو این مملکت خراب شده» خواستم بگویم خیلی از مردمان سرزمین‌های جنگ زده اطرافمان هم رفتند سوییس؛ منتها مثل گوشت گوسفندی، قلب و چشم و کلیه‌شان با قاچاق اعضای بدن رفت توی فریزرهای اروپا نه مراتع سرسبزش! اما نمی‌شد. چون هم به مقصد رسیده بودم و هم بعید بود پسرک خبری از آمار شهروندان ربوده شده یا مفقود شده‌ی لیبی و عراق و سوریه، در خلال جنگ‌های داخلی‌شان داشته باشد. در را که برای پیاده شدن باز کردم از راننده پرسیدم: «این عبارت *آهسته ببندید* که زیر دستگیره نوشته رو خودتون میدید بزنن یا سازمان تاکسی‌رانی برای همه ماشینا میزنه؟» راننده که انگار سر درد و دلش باز شده باشد گفت: «نه خواهر من! خودم زدم. خون دل خوردم تا این ماشینو خریدم. مردم مراعات نمی‌کنن که! باید خودم حواسم بهش باشه. به امید به این و اون باشیم که کلامون پس معرکه است.» با خنده‌‌ام تاییدی نثارش کردم و گفتم: «چقدر خوبه آدم به چیزی که مال خودش می‌دونه تعلق و تعصب داشته باشه، حالا چه ماشینش باشه، چه وطنش!» 🆔https://ble.ir/callmeplz