#رمان_قبله_من #قسمت_115 ❀✿ دست راستم را زیرچانہ میزنم و درحالیڪہ ادا و ناز را چاشنے صدایم میڪنم ، زیرلب میگویم: _ جونم برا جوجہ اے ڪہ میخواد شڪل توشہ! سرانگشتان دست چپم راروے ملافہ ے سفید تخت میڪشم.نگاه زیرم را روے صورتش بلند میڪنم _ اونوقت حق بده با دیدنش دل ضعفہ بگیرم ڪمے صندلے ام را جلو میڪشم و اینبار دودستم را زیرچانہ میزنم _ یحیے؟ نمیخواے بدونے امروز چے شد؟! سرم را ڪج میڪنم بطورے ڪہ گونہ ام بہ شانہ ام میچسبد _ دلم لڪ زده برا وقتے ڪہ تایہ چیز میخواستم، سریع انجامش میدادے!چندبار دیگہ بگم ڪہ چشمهاتو باز ڪنے .قلبم گرفت از بس صداتو نشنیدم اقا! خم میشوم و چانہ ام را ارام روے بازواش میگذارم.ازین زاویہ چقدر مژه هایش بلند ، یڪ دست و دلفریب است! _ د اخہ خستہ نشدے؟! یڪ ماه و نیمہ خوابیدے؟؟ انگار از دنیا دل ڪندے! لبم را گاز میگیرم _ نہ! دل نڪنیا!. دست دراز و ریش خشنش را نوازش میڪنم.دلم ریش مے شود.صاف میشینم و باحرڪتے تند و نرم ازروے صندلے بلند میشوم. انگشت سبابہ ام را بہ لبہ ے روسرے ام میڪشم و باژستے خاص میگویم: _ ڪلے نگرانت بودما!...همین صبحے!...تادم سڪتہ رفتم! موهاے جلوے سرش را اهستہ لمس و بہ یڪ طرف با ناخنهایم شانہ اش میڪنم! _ البتہ فداے یدونہ ازین تارموهاے سوختہ!... دستم را بہ طرف ماسڪش میبرم. ڪش ماسڪ روے گونہ و ڪنارلبش رد انداختہ.انگشت سبابہ ام رازیر ڪش ماسڪ میبرم و چندبارے پلڪ میزنم. شیطنت بغضم را در تارو پور بدنم حس میڪنم.هرلحظہ ممڪن است از حصار چشمانم فرار ڪند! _ جاش میسوزه؟!..منم باشم ڪلافہ میشم این همش روصورتم باشہ. خم میشوم..انقدر ڪہ نفسم دستہ اے از موهایش را حرڪت میدهد _ قربونت برم! همانجایے ڪہ ڪش رد انداختہ را میبوسم... _ دیگہ خوب میشہ! ملافہ را تا زیر گلویش بالا مے اورم و یڪ دفعہ یاد چیزے مے افتم. از درون ڪیفم ناخن گیر را بیرون و دست چپش را بالا مے اورم و درحالیڪہ ناخن انگشتان ڪشیده اش را میچینم..زیرلب زمزمہ میڪنم: مے گن: عشق خدا بة همہ یڪسانھ ولے من میگم منو بیشتر از همھ دوستــ داشتھ وگرنهـ بهـ همهـ یڪے مثل تو مے داد . بغض اخرڪارخودش راڪرد... سرم راخم میڪنم و لبم راروے دستش میگذارم.اشڪ روے لبهایم، دستش را خیس میڪند.چشمانم را میبندم...چقدر دلتنگم!! دستش را سرجاے اول میگذارم و ناخنهارا دریڪ دستمال ڪاغذے میریزم و درسطل اشغال پایین تخت میندازم _ تروتمیز شدے!...فردام قیچے میارم یڪوچولو ریشتو ڪوتاه ڪنم..اقاے جنگلے جذاب من!.. فڪرے میڪنم _ البتہ اگر بزارن!.. نگاهے بہ خطوط روے مانیتور میڪنم _ امروز رفتم سونوگرافے.. دستم را روے قلب یحیے میگذارم...زیرپوستم ضرب گرفتہ...جان میدهد بہ من! _ دوباره صداے قلب فنچمونو شنیدم... نگاهم رااز روے مانیتور میگیرم و بہ ماسڪ بخارگرفتہ اش زل میزنم... _ الحمداللہ سالمہ، خودم دیدم شڪل توبود! چشمهایم را گرد میڪنم و ڪودڪانہ ادامہ میدهم _ دیدم، دیدم...! باور ڪن!! حس میڪنم ڪہ یڪباره خون تیره زیرپوست صورتش دوید!توجهے نمیڪنم... خیال است!..توهم است!خم میشوم و لبم را نزدیڪ گوشش میبرم و زمزمہ میڪنم: _ اماده باش...چشماتو ڪہ باز ڪردے باید نذرتو ادا ڪنے مرد!...یہ جفت گوشواره طلا باید صدقہ سرے رقیہ س خانوم بدے!... بچمون دختره!سالمہ سالم...حسنا داره میاد! ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ 🌍 @kashkoolmazhabimehrab

♡﷽♡ #قــاب_خــاتـــم #قسمت_115 •┈┈••✾•☕️🍭☕️•✾••┈┈• - بیرووووون !!! سومین باری بود که در طول سه روز به عمارت میومدم و شاید صدمین بار که صدای فریادِ جهان تاج بانو " تاج سرم " روی من و به اعتراض نسبت به خواستهء به حقی که داشتم بلند میشد ... - آقا ... تو رو خدا دیشب حالشون بد شد هرچی هم به آقا پیمان زنگ زدم جوابمو ندادن نذارید اینجوری عصبی بشن - باشه پروانه ... باشه ، یه قُلُپ آب بیار گلوم خشکه - چشم آقا احساس میکردم مدت طولانی از آخرین باری که آب نوشیدم گذشته ! حالِ خرابِ اسیری در من زنده شده بود که نه طاقتِ بند و قفس داشت و نه یارای رهایی و آزادی ! خدایا خودت عاقبتِ من و این ماجرای نفس گیر را ختم به خیر کن ... - بفرمایید لیوان را از داخل بشقابی که پروانه در دست داشت برداشتم و یک نفس سر کشیدم - یه لیوان دیگه لطفاً - به روی چشم انگار به اِستِسقا دچار شده بودم ! جایی در انتهایی ترین مرز میان حلق و بینی و گوشم جوری خشک شده بود که آب هم چارهء برهوتِ به پا شده در آن نبود بهتر از هر کسی میدونستم اینها تماماً واکنشهای عصبیِ بدنم به رفتارهای بی منطق و زور گویی های مامانه .... چاره ای جز تحمل نبود ... دستم از هر کسی کوتاه بود جز خدایی که خودش این راهِ بی انتها رو به روی من و دیبای قلبم باز کرده بود آخ که دلم با بردنِ اسمش هم یه جوری میشه آروم و قرار ندارم و این از تمام حرکاتم پیداست پیمان هم قربونش برم انگار برادری و رابطهء خونیِ بینمون رو بوسیده و گذاشته کنار شاید حق داشته باشه .... معلومه که حق داره کدوم دیوانه ای این ثروتِ هنگفت رو میبوسه میذاره کنار جز منِ مجنونِ دیوانه ؟! کدوم آدمِ عاقلی برای رسیدن به معشوق بهایی به سنگینیِ محروم شدن از ارثِ پدری و مهرِ مادری میپردازه جز من ؟! صدای زنگ تلفن قبل از رسیدن دومین لیوان آب که در دستهای پروانه بالا و پایین میشد منو از افکارم بیرون کشید با دست به دخترک اشاره کردم و خودم برای برداشتن گوشی پیشقدم شدم ! - جانم ؟ - سلام بر احسانِ فراری از خانه و کاشانه ! چطوری برادر ؟ - علیک ... شکر ... بگو کاری داشتی ؟ - هنوز وارثی و اینجوری مثلِ دشمنِ خونی با من حرف میزنی ! اگه محروم بشی که حتماً یه قَمه دست میگیری سرمو گوش تا گوش میبُری ... - منو با کی مقایسه کردی استاد ؟ نه من هابیلم و پاک ! نه تو قابیلی و ناپاک ... سالها بود که دیگه خبری از اون رابطهء برادرانه بین ما نبود نه پُشت بودیم برای هم و در کنارهم ، نه مُشت در برابر بدخواهای هم ... - پروانه کجاست ؟ - همین جا ... چطور ؟ - شمارش افتاده بود ... چکار داره ؟ - ساعت خواب استاااد ! حال مادر دیشب خوب نبود تو الان میپرسی ؟ - خدا بد نده ... چکارش کردی دوباره ؟ - من ؟ منظورت چیه ؟ - منظور ؟ منظور .... هیچی فقط مواظب باش با این عشق و عاشقیِ مسخره هم سر خودتو به باد ندی هم دودمانِ ما رو ! پوزخندی به حرص نهفته در صداش زدم و گفتم : - نگران نباش به سهم و حقِ خودت میرسی - دیوانه !!! من باید برم کار دارم فعلاً - به سلامت گل بود به سبزه نیز آراسته شد همین را کم داشتم تحقیر و توهین های مامان بس نبود ؟ کنایه ها و سرزنش های پیمان را کجای دلم می گذاشتم ؟ ای خدا ! کافر غریب و تنها نباشه جوری که من هستم ! #الهه‌بانو #ادامه‌دارد 🌍 eitaa.com/kashkoolmazhabimehrab