لحن آيه آنقدرصريح و بى چون و چرا است كه حرص آدم درمیاد.ِ. "👈كُتِبَ عَليكُم الصيامْ..." روزه بر شما نوشته شد. جاى اعتراضى هم نيست. كسى هم نيست كه از او بپرسم: كى گفته؟! اصلا چرا بايد قبول كنم؟! توى اين هواى گـرم. چهارده پانزده ساعت بـراى چه نبايد چيزى بخورم و گرسنگی وتشنگی رو تحمل کنم؟! بعد چهره دَرهم ميكشم و ميخوام كولى بازى دَربياورمو فرار كنم از اين تكليف اجبارى. اما پشت بندش ميگه: "👈 لَعَـلَّكُـم تَـتَـقونْ " پندارى كه گفته باشد: "👈بلكه شما آدم شويد. ادب شويد!" آرام تر میشم به فكر فـرو ميرم و چند بارى آخر آيه رو میخونم. شعف عجیبی به دلم میفته وقتی میبینم كسى هست كـه حواسش به مـن باشـه و بخـوادآدم تربشوم! بخواد مثل بچه مثبتها قبول كنه دل به معلمم بدم بدونم كه او دلش #بندگى میخواد...! چشم خدای من مربی من.... من قبول ميكنم. پاى تو و احكام تو مى ايستم... تو هم بيا و آقايى كن. اون شايد و اَمّاىِ 👈" لَـعَّـلَـكُم" روبــردار! بيا و #حتما ما رو قبـول كن! حتما آدم كن... #ربَّناعَبِّدنی‌لک #مستوره