🍄 ﷽ 🍄 ‌ سلوک معنوی 🌼با حالایت صفا کن 🔹خوشبختی گاهی آن‌قدر دم دستمان است که نمی‌بینیمش ؛ حسّش نمی‌کنیم: چایی که مادر برایمان می‌ریخت و می‌خوردیم ، خوشبختی بود ؛ گرفتنِ دست‌های بزرگِ بابا ، خوشبختی بود ؛ خنده‌های کودکی‌مان ، شیطنت‌ها ، تکاپوی نوجوانی و شورِ جوانی ، خوشبختی بود . 🔹امّا ، ندیدیم و از کنارشان گذشتیم: چای را به غُرغُر خوردیم که کم رنگ است یا پُررنگ ، سرد است یا داغ ؛ زور زدیم تا دستمان را از دستِ بابا جدا کنیم و آسوده بدویم ؛ اینترنت در خانهٔ مادربزرگ آنتن نمی‌داد و می‌خواستیم زودتر بلند شویم و برویم خانهٔ خودمان ؛ فرزندمان را برای این که دیوار را خط خطی کرده ، بلند و با پرخاش وحشتناک ، دعوا کردیم غافل از این‌که فرزند ، مهمانِ همین چند روزهٔ ماست و بزودی بزرگ می شود و می‌رود . 🔹خوشبختی را ندیدیم! امّا باید با تمامِ "گرفتاری‌های تمام‌نشدنی!" ، قدرِ حال را دانست ، خوشبختی‌ها را شناخت ، فهمید و باور کرد . 🔹"بهانه‌ای" پیدا کن برای بوییدنِ دامانِ مادرت که هنوز داری‌اَش ؛ برای بوسیدنِ دستِ پدرت که هنوز نمی‌لرزد ؛ برای تقدیمِ محبّت به همسرت ؛ برای این‌که کودکی را برای فرزندت شیرین نگه داری ؛ برای به آغوش کشیدنِ یک دوست ، و ... 🔹باید با خوشبختی‌هایمان زندگی کرد ، نفس‌شان کشید . 📚["#کتاب_سلوک_معنوی" ؛ جلد اوّل ؛ چاپ دوم ؛ صفحه ۱۱۸و۱۱۹] @sulookmanavi